España
Cambrils (02 aug. 1990)
[i]
spoedig haasten zich
de bleke mensen
om te bruinen – al hun vlees
(tenminste dat wat ze wensen) –
en storten zich daarna
soms woest in zee
om even af te koelen
dan ‘s avonds
met goedkope wijn
de muizenissen uit
hun lege hoofden spoelen:
ze denken dat ze God
in Frankrijk zijn
alleen met dit verschil
al is het nog zo klein
men noemt hier dit beloofde land
niet Frankrijk
- dat weet je toch -
maar Spanje, l’ Espagne ofwel... Spain.[/i]
Spanje, 14 dagen later... (17-08-90)
Hij wordt het hier dan toch gewoon, maar soms is hij in gedachten in de luie zetel thuis. Homesick noemt men dat dan.
Op de achtergrond klinkt iets dat hem aan Dire Straits doet denken: “Save the prince for her.” Maar wie is haar prins, denkt hij, want zij.... she is lying on the south side, enjoying the hot sun and the nice wind; hoping to get brown very soon.
En langzaamaan begint hij te begrijpen waar het allemaal om draait. Als hij even door het raam kijkt en ziet hoe ook zij zich weer draait om gelijkmatig bruin te braden, denkt hij (cliché): “Hoop doet leven”... maar laat ons positief denken; is dit niet een uniek moment om weer wat woorden va je weg te schrijven?”
Spanje, España, Spain... twee maal zeven dagen zon en toch raakt zijn geest ook hier niet uitgedroogd. Hij rolt zich nog een halfzware, blaast even later met een vakantiezucht de rook voor zich uit, neemt zijn pen en schrijft:
[i]
Spanje, 14 dagen later. Ik word het hier dan toch gewoon, hoewel mijn gedachten soms afdwalen naar de luie zetel thuis...
.. en ik ben weer alleen - graag zelfs - zet een zacht muziekje op en laat me bij de gloed van dansend kaarslicht meedrijven ver weg en terug in de tijd, toen ik nog kaarsen brandde in een stenen doodshoofd, dat eigenlijk een asbak hoorde te zijn. En ik vraag me af hoe het mogelijk was dat ik al die bruggen achter me had verbrand; ik die altijd wachtte. “Ik ben geen carrièreman,“ zei ik dan steeds ontwijkend. ”Ik heb mezelf toch niet gemaakt.” Toch heb ik toen het lef gehad te breken met mijn ‘bezigheden’ na die ernstige verkoopsindigestie, want...
.. ik verkocht mijn porties wind al veel te lang, vond ik. Agressief -soms als een storm - stapte ik, dag in dag uit, bij vreemden in huis en trapte zo nu en dan een open deurtje in om de waarheid - mijn waarheid - te verkondigen. Net een profeet dacht ik soms. En er waren altijd oren die mijn gezwam wilden aanhoren. Maar vreemd, achteraf voelde ik me vaak alleen met mijn zuur verdiende centen.
Op den duur vrat dit alles me zodanig op dat ik mijn zinnen leek te braken. “Dat komt zeker door al dat gelul,” dacht ik. “Ik stap het maar eens op en laat de soep aan anderen. Die verteren de brokken misschien beter.”
En zoals ik had gezegd zo geschiedde ook. Ik loste op in rook en niemand heeft nog ooit écht van me gehoord. Wel werd er gefluisterd dat ik was gezien in Rome met een vreemde vogel aan de hand... en kreeg niet iemand mijn kaartje van Amerika met ‘Greetings’?
En veel later nog las men :‘Death of a salesman’.
Ach wie kan het ook wat schelen; ik zit nu immers hier en de kaars zakt langzaam, neemt alle sterren met zich mee en zwijgt. Danst op het eind nog even wanhopig de dans der dwazen en sterft tenslotte. Laat alleen verbrande tranen achter...[/i]
Een lokale zender speelt muziek die hem aan Dire Straits doet denken. Hij schrikt op en loert naar de klok. “Al zó laat.”
Als hij door het raam kijkt en nog net ziet hoe mijn vrouw zich weer draait, klinkt vanop het balkon naast hen (ook Belgen) zoals elke middag weer diezelfde stem : “De koffie is klaar!”
Op straat haasten mensen zich naar zee...
pandora.beGeplaatst in de categorie: vakantie
Spanje
2.253
Geef je reactie op deze inzending: