Reïncarnatie: feit of fictie?
INLEIDING
Reïncarnatie lijkt zo vanzelfsprekend. Waarom zouden we immers maar één keer op aarde leven? Is dat niet wat weinig om ons geestelijk te ontwikkelen? Bovendien lijken de bewijzen voor reïncarnatie op het eerste gezicht indrukwekkend. Als mensen onder hypnose allerlei details vertellen over een voorgaand leven, blijken veel gegevens overeen te stemmen met feiten die men nog kan controleren, zoals geboortedata, woonplaatsen en familierelaties. Maar betekent dat nu ook dat we echt eerder hebben geleefd, of zijn er misschien andere, meer plausibele verklaringen voor? Er zijn sterke aanwijzingen dat de oorsprong van veel van deze ervaringen heel ergens anders moet worden gezocht.
OORLOGSHERINNERINGEN
Jaren geleden, het moet ongeveer in 1992 of 1993 zijn geweest, ben ik heel diep onder hypnose gegaan om erachter te komen of bepaalde gevoeligheden van me wellicht te maken hadden met traumatische gebeurtenissen uit een vorig leven. Ik had de methode om in trance te gaan geleerd van een psychologe en gebruikte die af en toe om me heel diep te ontspannen. Met diezelfde methode kun je, door de trance stelselmatig te verdiepen, ook doordringen tot het bewustzijnsniveau waarin herinneringen liggen opgeslagen aan de periode vòòr dit leven.
Ik ging de trance eerst in een aantal stappen verdiepen en liet mijn leven in omgekeerde volgorde de revue passeren. Langzaam daalde ik af totdat ik beelden zag uit mijn kindertijd. Verder ging het, steeds verder, totdat ik bij mijn geboorte aankwam. Daarna verzonk ik in een enorme leegte, waaruit na verloop van tijd beelden opdoemden. Ik zag een soort zwevend gebied, alsof het droombeelden waren. Het was een lichte sfeer, die een tikkeltje onwerkelijk aandeed. Ik realiseerde me dat dat het gebied was tussen leven en dood. En ik ging verder..... totdat ik aankwam bij de laatste ogenblikken in mijn vorige leven.
Wat ik op dat moment zag was zonder meer schokkend: ik was getuige van mijn eigen executie voor het vuurpeloton. Ik zag een heleboel lopen op me gericht die allemaal tegelijkertijd begonnen te vuren. Vooral de plichtmatige en onverschillige houding van veel soldaten trof me diep. Kennelijk beschouwden ze dit als een routineklusje. Met een mengeling van wanhoop en ongeloof zakte ik in elkaar.... En ik zag een grote, witte gedaante opstijgen uit mijn lichaam, als een grote vogel die stralend opsteeg.
Daarna verschoof het beeld en zag ik de reden voor deze terechtstelling. Het was omstreeks 1807 of 1808. Ik reed als officier met een eenheid van de cavalerie ergens in Centraal-Europa. Met ongeveer 300 huzaren liet ik een aanval uitvoeren op een vijandelijk legerkamp, hoewel ik daar geen orders voor had gekregen. Het vijandelijke kamp lag in een klein dal, dat door bossen werd omgeven. Het waren Oostenrijkers, die zich daar nietsvermoedend gelegerd hadden. Bij deze verassingsaanval werd het merendeel van hen gedood; de rest vluchtte in wanorde.
Ik verwachtte voor deze geslaagde actie te worden geprezen, maar het tegendeel gebeurde. Andere officieren, die met lede ogen hadden toegezien hoe ik de afgelopen jaren snel carrière had gemaakt, dienden een aanklacht tegen mij in wegens insubordinatie (het negeren van orders van meerderen in rang). Ik werd voor de krijgsraad gesleept, en al mijn protesten en bezwaren richtten niets uit: het vonnis stond al bij voorbaat vast. Een paar dagen later werd ik in alle vroegte geëxecuteerd.
Verder teruggaand in de tijd zag ik ook andere beelden. Zo was ik getuige van een slagveld waarop heel veel gewonden en doden lagen: het was een verslagen eenheid van de Pruisische infanterie, die van de hoofdmacht afgesneden was en nog een tijd lang wanhopig stand had gehouden. Enkele vrouwen liepen over het slagveld om de gewonden te verzorgen; ze droegen een soort veldbed. Een adellijk meisje had daarbij de leiding; ik groette haar vriendelijk, maar ze keek me zwijgend aan. Die blik trof me dodelijk. Ik voelde heel duidelijk haar minachting voor mij, een officier van de bezettingsmacht. Daarop gaf ik mijn mannen opdracht om de weg voor hen vrij te maken en hen verder geen strobreed in de weg te leggen.
Nog meer beelden volgden, maar het patroon was zonder meer duidelijk: de executie door het vuurpeloton had een wond in mij geslagen, die langzaam weer moest helen.
Toen ik deze ervaring diep op me had laten inwerken, dacht ik de oorzaak voor een overgevoeligheid voor bepaalde situaties te hebben gevonden. Het leek net alsof allerlei stukjes van een legpuzzel op hun plaats vielen. Een gevoel van opluchting maakte zich van mij meester.
TWIJFELS EN EEN VERDERE HYPNOSE
Toch was dit gevoel niet blijvend. Gaandeweg merkte ik, dat het me niet echt hielp om me zelfverzekerder te voelen. Rationeel was ik dan wel een stapje verder gekomen, omdat ik de diepere oorzaak van mijn onzekerheid had ontdekt, maar gevoelsmatig was ik er niets mee opgeschoten. Deze herinneringen bleven me echter bezig houden en ik dacht er af en toe over na. Had ik misschien iets over het hoofd gezien? Waarom was er in mijn dagelijkse ervaring niets door veranderd? Om aan alle onzekerheid en alle vragen een eind te maken, besloot ik opnieuw onder hypnose te gaan.
Er doken meer beelden op. Langzaam maar zeker zag ik een heel netwerk opdoemen van mensen met wie ik in dat leven op de één of andere manier verbonden was: mijn ouders, mijn zuster, een goede vriend… Ik overzag mijn levensloop en besefte dat ik niet het leven had geleid dat voor mij bestemd was. Eigenlijk had ik een diepe verbinding met God moeten zoeken, maar ik had het leven geleid van een avonturier en carrièrejager en had daar uiteindelijk een hoge prijs voor moeten betalen. Maar ook die wetenschap loste weinig op: er bleef iets in me knagen. Er ontbrak iets, maar wat?
- wordt vervolgd -
Geplaatst in de categorie: religie
reïncarnatie
567
Geef je reactie op deze inzending: