Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Zijn wij goden?

Steeds vaker hoor ik de laatste tijd mensen zeggen dat we al goden zouden zijn en dat we alleen nog maar het goede en het goddelijke in onszelf hoeven te ontdekken om gelukkig te worden. Soms beschouwen ze dat als dé ontdekking van hun leven en putten zij er tijdelijk veel inspiratie uit. Maar beseffen deze mensen eigenlijk wel waarover ze het hebben?

We weten allemaal dat de geestelijke weg er één is van twijfels, aanvechtingen en verzoekingen - hoe we dat ook verder willen noemen. We gaan allemaal van tijd tot tijd door perioden van angst, onzekerheid en moedeloosheid. Die aanvechtingen worden vaak alleen maar erger als je probeert om ernst te maken met je geloof. Daardoor verander je geleidelijk van binnen. We kunnen immers niet in alle opzichten dezelfde blijven als we oprecht proberen om wijzer en liefdevoller te worden tegenover God, tegenover anderen en tegenover onszelf. Al vechtend en worstelend komen we taaie weerstanden tegen, zowel in onszelf als in de buitenwereld. Daarbij zullen we ook nog vaak ontdekken dat die obstakels in de buitenwereld hard nodig zijn om de zwakten in onszelf aan het licht te brengen, zodat we ze met vallen en opstaan kunnen overwinnen. Wie dergelijke ervaringen opdoet, beseft ook dat hij er álles voor op het spel moet zetten om Jezus echt na te volgen.

Wat zei Hij immers? Hij zei: "Neem je kruis op en volg mij!" Beseffen we eigenlijk wel wat dat betekent? Betekent dat soms, dat we achterover kunnen leunen in het veilige besef dat we er al zouden zijn? Wáár zouden we dan al zijn zónder die navolging? In het 'goddelijke' misschien? Wélk goddelijke? Zijn we dan al 'goden'? Wie zichzelf en zijn binnenste ook maar bij benádering kent, weet dat we volstrekt geen goden zijn, eerder halflichte en halfdonkere creaturen, maar zeker geen lieverdjes!

Wie geen perioden van vertwijfeling, aanvechting en wanhoop heeft gekend, weet niet waarover hij praat als het om de innerlijke loutering gaat. Dan besef je ook dat het volledig waar is wat de mystieken schreven over 'de innerlijke burcht' en over de monsters en peilloos diepe angsten die je tegenkomt op je tocht door het schimmenrijk van het innerlijk. Dat is geen kleinigheid meer. Het is als een tocht door de hel of het louteringsvuur. We komen onszelf daarbij tegen, met alle licht- en schaduwzijden die het menszijn inhoudt. Dan gaan we door de afgronden van het innerlijk - zoekend, tastend, voetje voor voetje. En aan al die mooie boeken die je vòòr die tijd gelezen hebt, heb je dan ongelofelijk weinig meer! Je zult het dan met jezelf en je eigen schaduw moeten uitvechten.

Dát is de leegte, de 'naaktheid', waarin we allemaal ooit komen te staan, of we dat nu willen of niet. Dan maakt het ook helemaal niets meer uit wat we op aarde zijn of waren: arm of rijk, jong of oud, belezen of niet - al die dingen maken dan geen enkel verschil. Want op het innerlijk komt het aan als ons al het uiterlijke uit handen is geslagen. Wie dan overeind blijft, is door geen macht in de buitenwereld meer te verslaan.

Is dat niet wat Jezus bedoelde toen hij zei: "Wie zichzelf overwint, is sterker dan hij, die een stad inneemt"? Wie zijn schaduw overwint, heeft alles al overwonnen. De rest wordt ons geschonken. Dán pas zullen we de hemel bereiken - of dat nu al op aarde is, of in het hiernamaals maakt geen verschil. De hemel verschijnt waar we onszelf de baas zijn geworden door Christus in ons toe te laten. Dat is geen gemakkelijk weg. Het is een weg waarbij we af en toe diep verdeemoedigd zullen worden. Maar er is géén echte geestelijke weg zónder zelfverloochening, zoals er geen echte diamant is zonder dat 'ie eerst aan alle kanten glad wordt geslepen.

De vraag is alleen of we dat ook werkelijk wíllen. Wíllen we dat, of willen we liever veilig aan de kant blijven staan, wegdromend in onze eigen fantasieën, techniekjes, voorwerpen, rituelen en andere uiterlijkheden, die ons nooit verder zullen brengen?

Ten diepste zouden we het wel willen, maar... En dan komen er allerlei tegenwerpingen, smoesjes, kletspraatjes. Gewoon omdat we bang zijn. Bang om het diepe in te gaan. Bang om af te gaan. Bang om te worden uitgelachen, uitgestoten, vernederd. Want we zijn praktisch allemaal bang, laf en klein als ons gevraagd wordt Christus na te volgen. Wie zegt, dat hij of zij Christus zonder problemen durft te volgen in Gethsemane, is een leugenaar of geestelijk verblind.

Ook ikzelf ken die angsten, die worsteling. In feite praat ik net zo hard tegen mezelf. Maar laten we er geen doekjes om winden: de geestelijke weg en de navolging van Christus is een bloedserieuze zaak. Zonder de inzet van onze hele persoon, onze ziel en zaligheid, zal dat nooit lukken. Godzijdank staan we er niet alleen voor.

Schrijver: Hendrik Klaassens, 13 november 2008


Geplaatst in de categorie: religie

3.6 met 10 stemmen 328



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
George
Datum:
18 november 2008
Dank voor je toelichting, Hendrik. Ook ik ervoer dat slechtheid of kwaad vaak wordt vergoelijkt, of als gekte wordt betiteld. Een belediging voor echte 'gekken' dunkt mij.En nee, wij mensen zijn geen godjes. We zijn wonderlijke wezens, die eerst maar eens flink innerlijk beschaafd moeten proberen te worden.
Naam:
Hendrik Klaassens
Datum:
17 november 2008
Email:
klaassens38zonnet.nl
Dag George,
Dit is niet zozeer bedoeld als een preek. Het is een reactie op de gedachte, die tegenwoordig in veel New Age-kringen opgeld doet, dat de mens in de kern een god zou zijn. Dat bestrijd ik met argumenten die op eigen ervaring en het waarnemen van het gedrag van anderen zijn gebaseerd. Dat je vindt dat ik in wat andere bewoordingen schrijf wat ook in het Nieuwe Testament te lezen staat, beschouw ik als een compliment. Ik schrijf echter puur uit eigen ervaring; wat hier staat heb ik in de praktijk van het leven zelf al verschillende malen ondervonden.
Waar ik zeer grote moeite mee heb, is het feit dat men in veel kringen, die voor 'spiritueel' willen doorgaan, de onomstotelijke realiteit van het kwaad probeert te verdringen, te verdonkeremanen of glashard te ontkennen. Men weet er zich geen raad mee. Toch hoeft iedereen maar om zich heen te kijken om te beseffen dat het er wel degelijk is en dat we er iets aan moeten doen om het te overwinnen. Dat is wat ik met mijn stukje hoop duidelijk te maken. Ik hoop dat ik daarin geslaagd ben.
Naam:
George
Datum:
16 november 2008
Een pittige preek! Eerlijk gezegd neem ik toch liever het Nieuwe Testament, waar hetzelfde bondiger te lezen staat.
Naam:
George
Datum:
14 november 2008
Goeie hemel, dit lijkt wel een preek! Alleen heeft de schrijver iets meer woorden nodig dan het Nieuwe Testament er zelf aan wijdt. Er gaat niets boven de bron. Neemt niet weg dat een welgemeend stichtelijk Woord als dit nooit teveel is.
Naam:
elisabeth
Datum:
13 november 2008

Bedankt voor jouw artikel! ja, zo is het... we moesten vaak door angsten en bespotting om Jezus te willen volgen.
Vaak zijn we bang om te zeggen 'ja, ik leef voor Hem en ik wil Hem volgen'. Maar waar zijn we bang voor? voor de veroordeling van anderen. Hoe meer je je op de geestelijke weg begeeft hoe meer je tegenwerking zal krijgen van de wereld.
Hebben we dat voor Hem over? Nog veel te weinig helaas. Ik kan en willen zeggen dat ik Hem lief heb en Hem wil volgen hoe moeilijk het ook is!
Zegt Jezus niet 'Heb mij lief boven alles'? Laten we het in ieder geval proberen dan zijn we al een heel stuk verder denk ik.
Naam:
Fran
Datum:
13 november 2008
Ik kan me helemaal vinden in deze beschouwing. Het is goed dat iemand ook eens op deze manier de werkelijk spirituele kant van het leven onder de aandacht brengt - in deze tijden van 'spiritueel shoppen' - wat in feite enkel een gemaskerd materialisme is.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)