Dickens en Pickwick
Vroeger las ik veel meer dan nu. Ik krijg last van mijn ogen. Na 5 minuten zie ik niet meer scherp en word ik moe.
Vervelend. In de auto heb ik er geen last van. Samen doen gaat niet. Te gevaarlijk. Ik was een echte Dickenslezer. Vooral op bed. Lees vooral ook vóór het slapen gaan. Lees hoe Dickens het interieur van een gelagkamer bschrijft en je valt na 3 minutn gelukkig in slaap. Die interieurs zijn zo dodelijk saai, je moet wel of je wilt of niet.
Altijd is er een olie- en azijnstel op de schoorsteen. Naast een vis op sterk water. En vooral ook een kalender van 3 jaar oud.
De herbergier is meestal een schlemielig mannetje dat je een half glas bier brengt. Of hij stuurt je zo'n lelijke vrouw dat je meteen je ogen dicht doet en pas weer opendoet als je haar weg hoort sloffen.
Als je geluk hebt zitten er ook een paar mannen in de gelagkamer. Reizigers in wat dan ook, vaak ook met één oog. Of licht-criminele figuren die het bij jou ergens op gemunt hebben. En maar verhalen vertellen. Het één nog gruwelijker dan het ander. Dat doodt de tijd, maar daarna durf je nauwelijks nog naar bed. Altijd zijn die Engelse dorpshotelletjes doolhoven met veel gangen en trappen. Dan loop je daar maar met je blaker. Lees er Dickens maar op na. Maar dan vooral de Pickwickpapers!
Ik had de hele serie. Alle boeken van Dickens in pocketformaat. Uitgave Prisma. Vertaling Godfried Bomans. Ze kostten fl. 1.25 per stuk.
Als jonge student heb ik mij die uitgave veroorloofd.
Het plezier dat ik ervan gehad heb overstijgt met vele honderden procenten de aankoop.
Maar nogmaals Pickwick! Voor mij een hoogtepunt in Dickens' oeuvre. Hier vind je alle goede Angelsaksische eigenschappen bij elkaar. Ook de slechte.
De uitbundige humor wordt door Dickens wat onderkoeld verteld. Maar Bomans is er ook nog! Hij voorziet die humor precies van de toon die de Brit wel voelt maar niet zo uitbundig wil beschrijven. Het zijn Britten, ziet u.
Ziet u de diligence rijden? Zes man binnen, zes man buiten, twee paarden en een koetsier. De trekschuit van de weg.
En dan dat "good, old England". Het ligt in het Britse land als een oase. Als een soort luilekkerland. De Britten denken dat het bestaat, maar dat is niet waar. En dat weten ze ook, maar ze blijven erin geloven. Het geeft de Britten een speciaal gevoel. Wij hebben dat niet zo. Wij zijn Nederlanders. Eerst zien, dan geloven.
Die Prismaserie kende zo'n 20 deeltjes. Ik heb ze lang gelezen, maar ze werden wel slecht. Het papier werd geel en ze begonnen ook wat te stinken naar papier dat je te lang bewaart. En mijn ogen werden slechter en slechter. Ik heb Dickens bij het oud papier gedaan.
Het lijkt een treurig verhaal, maar dat is het niet. Al die boekjes zitten grotendeels in mijn hoofd. Dat is een leuk bezit. Ik kan erover mee praten, en dat geeft een goed gevoel. Alleen spreekt of schrijft niemand meer over Dickens. Ja, alleen met kerst. Scrooge. Daar doe ik het dan maar mee. Goed voor een fijn uurtje.
N.B. Ik heb mijn ogen laten "ontstaren". Geweldig!
Meteen een nieuwe Dickens-editie gekocht!
planet.nlGeplaatst in de categorie: literatuur
Dickens
495
Geef je reactie op deze inzending: