Orde en chaos
Het is inmiddels al weer meer dan 4 jaar geleden dat ik, op het strand van het Griekse eiland Paros, de rust en orde ontdekte van de sterrenhemel.
In Nederland zien we die amper maar daar, gevangen in het niets met enkel een kampvuur in de verte en het geruis van golven nabij, waren ze zo enorm helder. Ik kon me amper voorstellen dat er zoveel sterren waren. Mijn Griekse vrienden zagen er de pracht amper in. Zij waren nog in de armen van deze verbijsterend mooie hemel gewiegd. Zij hadden haar gezoend, gestreeld, gedanst met haar. Zij waren verknocht aan haar tot ze op een zekere dag of dies ineens van haar losraakte om daarna nooit meer stil te staan bij die pikzwarte hemel met haar duizenden sterren.
De bloedmooie Duitse dame, bij wie ik nog bijna in de tent was beland, forceerde oogcontact. Ze wilde samen met mij, hand in hand, de kust in de nacht gaan ontdekken. Zodat ik uiteindelijk vast met het zand van de bilnaad tot de balzak wakker zou worden. Ik wilde de rust opsnuiven. Het dagprogramma van het congres waaraan ik deelnam had me energie gekost. Nu wilde ik vooral even met mezelf zijn.
Vrij, zoals Hegel dat zou zeggen. Dat zou ik ook doen. Mijn Griekse en Duitse gezelschap zou zich maar moeten gaan vermaken bij het kampvuur. De engelse gitarist daar, waarmee ik gisteren nog een paar duetten had gezongen, had overduidelijk een zwak voor Duitse blondines. Zouden zij samen de tentstokken buiten gaan zetten vannacht dan was ik meteen van haar harde schelle stem verlost.
Toen ik mij, overigens pas uren later, in mijn eentje naar een rots wist te begeven, die overdag uitkeek op de zee maar op dit tijdstip enkel op een weerspiegeling van de maan, voelde ik waarschijnlijk voor het eerst in mijn leven absolute rust. Daar was ik overgegeven aan de natuur en onder de sterren zo klein en onbeduidend dat al mijn problemen en al mijn verdriet zich lieten relativeren tot het missen van een trein. De dienstregeling van geluk voorspelde dat het zo komen. Als ik maar eventjes zou wachten nog.
Die nacht, op die rots in Paros, weende ik. Niet omdat ik verdrietig was, maar omdat ik voor het eerst in mijn leven mijn verdriet aanschouwde en in de kantlijn plaatste. Het deed er niet toe. Het zou allemaal wel goed komen. Natuurlijk zijn daar geen garanties voor. Zo zeer ongeluk en verdriet zich niet laat plannen, zo ook laat geluk en liefde zich niet in een agenda plaatsen. Maar zelfs als ik mijn hele leven ongelukkig zou zijn, zou ik gelukkiger zijn dan veel anderen die op dat moment dezelfde sterrenhemel bekeken; van Afrika tot in Amerika, vanaf de Himalaya tot in de woestijn.
Chaos heeft als woord een Griekse oorsprong. 'Chaos' betekent leegte en is, in de Griekse mythologie, een oneindig gat waar alles valt. Uit die ‘Chaos’ zijn de oergoden ontstaan. Een verhaal dat ik in gebroken engels van mijn Griekse gids te horen kreeg toen ik Olympia bezocht.
De betekenis van het huidige woord komt vooral voort uit het feit dat, in dat gat, zaken niet naar boven of beneden maar alle kanten opvallen. Dat gebrek aan logica maar vooral aan orde, in de betekenis zoals wij het tegenwoordig hanteren, is natuurlijk in onze woordenschat weinig anders te duiden dan als zijnde chaos. Het verhaal deed mij vooral denken aan de film La Haine, van Mathieu Kassovitz, waarin men spreekt van een samenleving die vallende is. Terwijl hij valt blijft hij herhalen: er is niks aan de hand. Er is niks aan de hand. Er is niks aan de hand.
“Mais l’important ce n’est pas la chute, c’est l’atterrissage.“
Het is niet het vallen dat telt maar het neerkomen.
Als ik chaos nog kan duiden als leegte, dan is mijn leven sinds Griekenland zo veel meer chaotisch geworden. Ik had daar de rust en de stilte, maar ook de betekenis en de zin in mijn armen. Ik wiegde haar en zij wiegde mij. Wij waren tezamen in evenwicht. Dat is verloren. Want wanneer de weegschaal in balans is en de wereld in evenwicht is het van essentieel belang dat iedereen die balans mee helpt bewaren.
Toen ik de logica en de reden overschreed was er de sterke arm om mij te corrigeren, maar nu ik mijn logica en mijn reden heb hervonden is mijn wereld uit evenwicht en mijn orde verloren.
Ik val alle kanten op.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
orde
3.787
Geef je reactie op deze inzending: