Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Gustav Mahlers "Das Lied von der Erde'(2)

De gedichten die Gustav Mahler in "Das Lied von der Erde" gebruikt zijn van Li Tai Po, Mong Kao Jen en Wang Wei en werden door Hans Bethge in het Duits vertaald onder de titel "Die chinesische Flöte". Mahler zelf bewerkt deze vertalingen weer op zijn beurt en heeft niet geschroomd wijzigingen aan te brengen voor waar het gaat om zijn subjectieve gevoelens en vooral ten dienste van de muzikale
architectuur.

Het eerste gedicht, "Das Trinklied vom Jammer der Erde", beschrijft hoe vol de wereld van ellende is. De luchten duren tot in eeuwigheid, ook de aarde is de eeuwigheid beschoren, terwijl het leven van een mens daarin slechts een kleine tijdspanne is. "Breng mij wijn en mijn luit: er is nu nog tijd de glazen te heffen. Donker is het leven, donker is de dood!

Het tweede gedicht, "Der Einsame im Herbst", beschrijft de natuur in het witte baarkleed van de herfstige mist. Koude winden doen de bloemstelen buigen en verstrooien de bloemen over het meer.
"Mijn hart is vermoeid, mijn kleine lamp begint te sputteren. O geef mij de zegen van de rust! Zal de zon van de liefde nooit meer schijnen en mijn tranen drogen?"

"Von der Jugend", het derde lied, tekent een gelukkiger maar even nostalgische stemming. De beschrijving van dit gedicht is een typisch Chinese: midden op een kleine vijver staat een klein porcelijnen paviljoen. De bewoners daarvan zijn gelukkig, het vrolijke leven weerspiegelt zich in het water.

Het vierde vers, "Von der Schönheit", beschrijft een liefdesscene in een betoverend landschap. Jonge meisjes plukken lotusbloemen, zon weeft zich over jeugdige getalten en omstraalt vol vreugde de schoonheid van de jeugd. Toch komt ook hier weer de pessimistische stemming weer terug door de inhoud van het vijfde gedicht, "Der Trunkene im Frühling". Het leven keert weer terug in de drukkende droom van lijden, daarom: "laat de wijn weer komen en laat ons de dronkenschap in de vergetelheid vieren".

In het laatste lied, "Der Abschied", zijn twee gedichten samengesmolten. De nacht treedt in, de wind waait koel en ieder is in dromen gehuld. De vermoeiden zijn thuis gekomen en zoeken in hun slaap naar het verloren fortuin: de jeugd.
In de duisternis wacht een man op zijn vriend om hem vaarwel te zeggen. De vriend komt en gaat eenzaam weer, de bergen in om nooit weer terug te keren. Voor altijd en altijd zal er de blauwe oneindigheid zijn, voor altijd en altijd.

Mahler gaf na de voltooiing van "Das Lied von der Erde" het complete manuscript aan zijn vrien Bruno Walter om vroeg hem om diens mening. Toen Walter het bij hem terugbracht, niet in staat om een woord te uiten, bladerde Mahler het stuk door tot het laatste lied en vroeg "wat denk je, zal het publiek het tot hier uithouden? Zullen de mensen niet van zichzelf vervreemd raken na het beluisteren ervan?"

De laatste bladzijden van het werk zullen op iedere luisteraar een andere uitwerking hebben, afhankelijk van de mate waarin men in staat is zichzelf te projecteren in een andere, metafysische wereld. Het zal ook afhankelijk zijn van levenservaring en bereidwilligheid.
"Das Lied von der Erde" is met zijn bewogen introspectie de stem van een rijke, eenzame geest. Mahler neemt in dit werk voor zichzelf afscheid van het leven, hij creëert in dit werk zijn eigen grafschrift.
Mahler zag de dingen die hem lief waren, zijn eigen wereld, achter zich verbleken. Contouren en relevanties vervagen. Des te meer Mahler zijn handen strekt om te behouden, des te meer neemt de rust en de raadselachtigheid in het werk toe.
Het doet denken aan de uitspraak van Thoreau "Hef de sluier over de natuur op..., elke dag zal zijn eigen dageraad hebben".

Schrijver: Wim Brandse, 13 augustus 2009


Geplaatst in de categorie: muziek

3.4 met 10 stemmen 599



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)