Bostrip

(voor Evelien Hogeweg)

De zwarte, ijzeren mensfiguur in mij zakte naar het binnenste van de aarde en wie overbleef was pure zijde in een zuiver licht. Zij lag ter aarde gestrekt in volle overgave, ik houd van haar, zoals ik van de vroege zon kan houden, zoals nu iedere windrichting haar naam draagt, zoals een oermoeder haar kinderen draagt, toelacht.
Zij is de aarde in een vrouw, zij is de bomen en de wind, zij zuivert ons allen met een zachte didgeridoo, met gouden bellen rond haar enkels en vlechten als lianen in haar haar, mijn God, wat mis ik mijn Soefi-meesteres!
Tranen over het verborgene dat ik bemin en niet beminnen kan, de beelden roepen mijn ziel en de bomen spreken via opperhoofden. Geef de bomen liefde (join Irene) en bescherm hen tegen vandalen en bloedzuigers. Het woud leert mij te delen, mijn ziel uit te delen. Ik vind mijn zusters in de schaduwen van struiken en stammen, de blauwe korenpitten beginnen te werken, ik huil en zing aan een stuk door, zo'n tien kilometer lang, ik schreeuw voluit tot hen, dat ik van hen hou. Ik zing als een ware Indiaan, dwars door mijn tranen heen. Ik blokkeer de wegen voor onreine geesten en vanaf een stenen brug zwaai ik manna van liefde naar blikken monsters, die hun chaos en destructie blindelings volhouden. Waar men energie tankt, vervloek ik hun handelingen. Hotelgasten slaan voor mij op de vlucht. Dode ogen loeren braaf naar zichzelf. Bij de gele slang ontdek ik dat ik eindelijk geleerd heb hoe te leven, hoe mijn liefde te geven. Zo spontaan als een baby, zo groot als een goddelijk krijger. Dankzij een veer en brandende salie en veel lieve geesten. Dankzij haar, die mijn onverwerkt verdriet in pure liefde spiegelde.
Ik ken maar één antwoord: zij is het Hart van God!

Bostrip Hogeweg Eve Hogeweg Evelien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 422