Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

een klomp met een zeiltje

Er was een tijd dat een kind nog kind was. Dat je tegen een kind kon zeggen: “Wacht maar even tot je groot bent”.
En daarmee was dan de kous af, alles duidelijk, everybody happy. Nu vraagt een 13-jarige Laura of ze in haar eentje rond de wereld mag gaan zeilen en het lukt ons niet eens meer om daar een eenduidig antwoord op te geven. Verschillende standpunten blijken mogelijk en het ene argument is nog minder steekhoudend dan het andere.

“Als het mijn dochter was geweest, dan bleef ze thuis”. Hoe voorspelbaar kan je reageren. Mijn eigen dochter is nu volwassen en heeft als rechtgeaarde puber ook zeker de nodige dilemma’s aan haar ouders voorgelegd. Maar nimmer van het kaliber solotochtje om de wereld. Overigens had mijn dochter van mij drie keer de wereld rond mogen zeilen in haar uppie, als ze maar voor donker weer thuis was. Geen probleem. Het argument doet werkelijk niet ter zake, alleen al vanwege het feit dat Laura een eigen vader en moeder heeft.

“Laura beschikt over die gezonde VOC-mentaliteit”. Joost mag weten wat daaronder moet worden verstaan en voor wie die mentaliteit dan wel zo gezond is geweest. De voormalige overzeese gebiedsdelen kijken niet bepaald met weemoed terug op ons koloniale verleden. Om nog maar te zwijgen over de slavernij in Amerika die hoogtij kon vieren dankzij de transportschepen onder Nederlandse vlag. Die VOC-mentaliteit heeft ons zeker geen windeieren gelegd, maar de prijs werd wel betaald door de andere kant van de wereld. Het hele VOC-argument kunnen we dus maar beter niet ter sprake brengen.

“Laura’s ontwikkeling komt in gevaar, omdat ze dan niet naar school kan gaan”. Dit argument is wel de absolute miskenning van het onderwerp. De werkelijke vraag is, of een kind willens en wetens mag worden blootgesteld aan gevaren die horen bij een dergelijk avontuur. En als het antwoord op die vraag “ja” is, dan stel ik voor om ons pas druk te maken over haar ontwikkeling nadat ze weer behouden is teruggekeerd. Wie dan nog aan haar durft te twijfelen, zal van goede huize moeten komen. Want Laura is dan het type kind dat gewoon een ander traject volgt, maar er uiteindelijk echt wel komt. Meer wegen leiden naar Rome, al kiest zij wel een heel bijzondere.

“De ouders van Laura moet de voogdij worden ontnomen”. Nu wordt het echt menens. Het laatste wat je hoeft te verwachten is een lichtzinnigheid bij haar ouwelui. Wanneer ouders al bij machte zijn om hun kind een dergelijke ervaring aan te bieden, dan moeten ze ook in staat worden geacht om de risico’s af te wegen. Zij zullen in elk geval weten waar ze over spreken, anders dan de meeste omstanders en commentatoren (inclusief de schrijver dezes) die in zeewaardigheid niet verder komen dan de titel van dit document.

Moeten we dan maar stilzwijgend instemmen? Misschien wel, al kan je er dan gif op innemen dat spoedig een konijn van negen jaar naar voren komt met een bootje, een VOC-mentaliteit en dezelfde hartenwens als die van Laura. En dan moeten we deze discussie weer van voren af aan beginnen.

Toch wil ik de wens van Laura heel serieus nemen. Er zijn meer kinderen die getalenteerd genoeg zijn om een topsport te bedrijven op ongekend niveau, zoals bijvoorbeeld bij het turnen. Maar vrijwel altijd kennen die sporten een intensieve begeleiding bij het neerzetten van de prestatie en juist dat element moet ontbreken bij het solozeilen om de wereld. En daarmee hebben we ook meteen de kern van de vraag.

Ik stel voor dat de samenleving zich hierover uitspreekt bij monde van een gezaghebbende instantie. Laura is tenslotte een lid van onze samenleving en als kind behoort zij nog altijd tot ons dierbaarste bezit. Althans in mijn beleving. Maar dan moet ook meteen worden aangegeven welke minimumleeftijd wij gedacht hadden voor een dergelijke onderneming; een uitspraak na raadpleging van ervaren zeezeilers, ontwikkelingspsychologen en andere deskundigen die zich weten te beperken tot de werkelijke vraag: “Laten wij een kind van dertien jaar alleen rond de wereld zeilen?”.
Los van sentimenten zich beperkend tot haar leeftijd, de aard van haar sport en de omstandigheden waarin zij zal verkeren zonder enig vangnet. Want net als bij jonge automobilisten zijn de grootste gevaren immers een onderschatting van situaties al dan niet gepaard aan een overschatting van eigen capaciteiten.

Guinness Book of Records heeft inmiddels een schot voor de boeg gegeven: onder de zestien jaar zal geen vermelding worden gegeven voor een dergelijke prestatie. Maar ook dat is niet meer dan een bijzaak, want wat ik in elk geval niet wil zien is een vermelding in de krant met zo’n rouwrandje. En al helemaal niet wanneer het een kind betreft, welk kind dan ook. Ik was blij toen ik ging inzien dat mijn eigen kinderen groot waren, en eerlijk gezegd ook wel een beetje opgelucht.

Schrijver: Max R. Hubeek, 17 september 2009


Geplaatst in de categorie: kinderen

2.9 met 8 stemmen 570



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J de Groot
Datum:
27 augustus 2010
Email:
joke190411telfort.nl
Konijn met een bootje?
Konijn komt zoals altijd uit de Hoge-Hoed!
Contract hier, Contract daar..
Media, Tv, Zaak-waarnemer, ...ja hoor, alles recht door zee!
Maar goed verhaal Max.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)