Beschouwingen

Mijn honger is dood

'Zuster, mijn honger is dood'.
Deze zin las ik eens in een boek en die maakte toen erg veel indruk op mij.
Ik ben er dieper over gaan nadenken, want deze zin betekent veel meer dan honger naar voedsel. Dementerenden spreken vaak in symbolen. De vrouw die deze zin sprak, had geen zin meer in het leven. De honger naar het leven is op, aardse zaken worden steeds minder van belang. Mensen in dit stadium keren steeds meer naar binnen in hun eigen wereld. De honger naar liefde en aandacht neemt toe.

We kennen drie fases in het dementeringsproces:

* Het verdwaalde ik
* Het verborgen ik
* Het verzonken ik

Bij de derde en laatste fase leven de mensen in zichzelf gekeerd. Ze maken vaak eentonige geluiden en ritmische bewegingen. Ook liggen ze vaak in een foetushouding en slapen veel. In deze fase kunnen we als ziekenverzorgende alleen maar raden naar de belevingswereld van de bewoner. De honger naar het leven is dan weg.
De uitspraak van deze dame is dan ook erg indringend. De vrouw sprak waarschijnlijk nog wel, wat niet altijd het geval meer is.
Het is in dit stadium nog belangrijker om liefde en aandacht te geven dan om eten en activiteiten aan te bieden.
Het bieden van warme zorg staat dan centraal.