Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Haaienvoer

Sinds de fatale bombardementen op mijn vredige, euforische droompaleis, graaf ik mijn door discolichten verlichte, onderaardse gangen naar verloren paradijsgeluk, dool ik met slechts een stinkende paardendeken rond mijn atletische lichaam rond in een mistig labyrint, vervuild door kapitalistische, egoïstische (zeker niet altruïstische!), God-onwaardige, paranoïde-schizofrene kerkrichtingen, zodanig verdoofd, dat de mensen mij voor een geestverschijning houden, een van zich afbijtend prooidier (want teveel geslagen) van zijn eigen angst, een versteende wanhopige, de instorting nabij, de dichter Van Gogh, de typisch krankzinnige artiest, zijn eeuwige wonden nog dieper verwondend.
Heldhaftig tegenstribbelend, maar desondanks geen voeding vindend, op de halfontblote, stevige borsten van kassières na.
De kokendhete, verwoestende lava van de weerbarstige Vesuvius is nu een mijnenveld bezaaid met booby-traps, een angstaanjagend Portugees Oorlogsschip. Uiterste voorzichtigheid is een schild, dat door onverwachtse lansen wordt doorboord of weggerukt.
Hoe ook het leven mij slaat, ik schaar mij onder het rechtvaardig vaandel van de Koningin der Liefde. De valse vermommingen van de antichrist zullen als luchtbellen uiteenspatten. God zal Zelf de strijd volvoeren, Zij weet de Eenheid te herstellen en het godgeklaagde dualisme te overwinnen.
De kwaadwillende mens zal schaamtevol zijn nietigheid ervaren. Wacht maar, de kleuren van de liefde zullen het zwarte heelal verblinden en volstrekt zuiveren van alle onmenselijkheid en goddeloosheid.
Dit wrede spel van pure onrechtvaardigheid heeft zijn langste tijd gehad, nieuwe engelen zullen de oneffenheden gladstrijken. Zieners groeten elkaar met de ogen van een goddelijk licht, dat als een stijgende klikreactie alle mensonterende obstakels tenietdoen.
Achter de beschilderde maskers flitst het levenslicht af en aan, magistraal en duizelingwekkend. De blauwe wirwar herbergt dorstige geesten en heling volgt de aangename wet van overgave. Het land van melk en honing is een naakte vrouw in tomeloze passie of anders het gebedenboek van een arme, kreupele, tandeloze kluizenaar.
Erotiek verweven met religie is een unieke samensmelting, de geheime magie van heiligen en dubbele idioten, dromerige weekhartigen en de verborgen geisha's van de schijnheilige paus.
Toch wint religie de wedstrijd, heeft het geestelijke een langere adem dan het lichamelijke, is geestelijk genot per definitie een hogere verlichting, die rust vindt in duurzame bevrediging.
De aanwezigheid van de Christusgeest overstijgt iedere vorm van zelfbevrediging, alle dwaalwegen gebaseerd op uithollende begeerten.
De klok gaat rechtsom als het goed is, richting Venus, richting de bevrijding van alle oester-zielen. Op deze helingsplaneet, waar de liefde een hartverscheurend verbond heeft gesloten met het draagbare, maar zo bittere lijden, troost Christus de eenzame leegten van onze onvolkomen menselijkheid.
Waar het lijden niet alleen te dragen is, wijst Jezus naar de beker die Hij voor ons gedronken heeft, ondanks Zijn angsten, ondanks Zijn intense verdriet. De Hemelse Vader/Moeder overziet meer en weet beter, geloof dat maar.
Geloof ook in de onkreukbare kinderplaneten en een grote Witte Duif, groter dan deze aarde, die door de kosmos vliegt met kilometers lange vleugels, die ons bezielt bij iedere vleugelslag.
Er vliegen nog steeds bommenwerpers door de nacht, daar ja, onze dagen worden verpest door akelige laster en mensonwaardige afkeer, de jaloerse geesten trachten onder mijn schedeldak een hommelkolonie te stichten, Salvador Dali schildert nieuwe taferelen op de binnenkant van mijn ezelshuid, die hij vervolgens oprolt als een duur perkament.
Ik heb ook mijn vermoeide armen als vliegtuigvleugels uitgestrekt, ook ik ben neergestort als een onstuimige, mateloze dwaas, een ridder met plastic wapens, een tierelantijntje. Als ik iets van mijn leven geleerd heb, dan is het niets te verwachten, blij zijn met de kleinoden, de parels van elke kostbare dag, immers, voor wie dat vergeten is, het lichaam is sterfelijk, het lichaam behoeft een of andere God diep in de cellen opslaand.
Ook ik zal Golgotha betreden, de wrede en bedroefde mensen vanaf mijn laatste kruis bezien, een woeste kreet van wanhoop slaken en dan voorgoed de ogen sluiten, een ziel vol bittere tranen uitstorten op een harteloze wereld, een goddeloze wereld, een wereld die kinderen onwetend slaat en die allang rijp is voor Armageddon.
Wij kunnen geen hogere troost ontvangen dan de Eenwording met het Goddelijke (verloren) Paradijs, het begrip nirwana verreweg overstijgend. De engelen waken, terwijl de meeste mensen eindeloos slapen, hun hoofd schudden, maar werkelijke beweging ontberen.
Ik sla verdrietig op mijn trom, mijzelf hullend in Moeder Aarde, kapotgemaakt tot op mijn botten, gruwelijk ontsierd, meedogenloos vernederd, rampzalig ineengekrompen als een schizofrene dwerg.
Momenteel sta ik geblinddoekt op de loopplank, de in gif gedoopte stokken worden in mijn huidloze rug gepord en onder mij wemelt het van de dreigende haaienvinnen. Vervaarlijke luchttrappen weerstaan alle hindernissen, dacht ik. Nog even en de plank verdwijnt onder mijn voeten, maar ik weet dat er tijdens mijn val engelen zijn, die mijn geest dierbaar opvangen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: religie

3.7 met 6 stemmen 324



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)