Eva Bartok
Het valt mij op dat er een tendens is dat gemiddeld de som van goede en slechte momenten en eigenschappen, voor iedereen bij benadering over een heel leven genomen gelijk is.
Uiterlijk van een mooie vrouw bepaalt vooral succes in de eerste helft en het innerlijk van de intellectuele introverte vrouw bepaalt vooral het geluk in de tweede helft van haar leven. Deze twee uiterste typen treffen we – op uitzonderingen na - niet samen in één persoon aan.
Uitzondering vormen de dames die hun uiterlijk gebruiken om te investeren in hun toekomst maar vaak speelt zich het drama af van een kort bestaan als aanbeden schoonheid die eindigt tijdens de middelbare leeftijd in verdriet en vergetelheid.
In de jaren vijftig en zestig was de actrice Eva Bartok het symbool van schoonheid die mannenharten sneller deed kloppen. Ze had vele stormachtige liefdesaffaires zoals met Frank Sinatra en Curd Jürgens met wie ze getrouwd is geweest. En de Engelse adel vocht om haar gunsten.
Ze genoot van de liefde en haalde alles uit het leven. Ouder worden was voor haar, die leefde van haar uiterlijk, een ongeneeslijke ziekte.
De tijd schreed voort en vrienden bleven weg, ze werd niet meer uitgenodigd en zij zonderde zich af van de wereld, niet als diva in luxe maar in goedkope Londense hotelletjes, waar ze soms op straat werd gezet wegens onbetaalde rekeningen.
Ze zwierf van hotel naar hotel met een aantal plastic tassen. In één tas zaten oude avondjurken die ze droeg in bekende films, herinneringen uit haar glorietijd waar ze geen afscheid van kon nemen en wat ons nu vertelt hoe vergankelijk uiterlijkheid is en hoe wreed het leven kan zijn. Ik vraag mij af hoe vaak ze de jurken, alleen in haar kamer met de deur op slot, gedragen heeft en hoe vaak zij in stilte gehuild heeft.
Ze werd vaker ziek en vertelde verward haar geschiedenis, maar meestal dacht men dat ze fantaseerde. Men wilde haar laten opnemen in een inrichting, dmaar at is haar bespaard gebleven.
Eva Bartok is in 1998 overleden, 72 jaar oud, arm en alleen in een Londens ziekenhuis. Van haar grote schoonheid was niets over. Artsen die zich haar herinneren als de door mannen op handen gedragen beroemdheid, vroegen zich af of ze echt wel Eva Bartok was.
Ze is gestorven en heeft nu rust. Misschien ontmoet ze Sinatra weer en de anderen die haar in de steek lieten. Misschien hebben ze weer tijd voor haar.
Haar enige dochter las in Australië haar overlijdensbericht in de krant.
Ik vraag me af wat erger is, de vroege dood van Marilyn Monroe of het late sterven van Eva. Ze staat voor het lot van mensen die leven van uiterlijk vertoon en hun innerlijk geestelijk leven verwaarlozen en daarom kennis en interesse missen die de kwaliteit en bestendig geluk van het bestaan garanderen. Toen ik me in haar leven verdiepte mengde zich haar verdriet met mijn weemoed, voelde ik haar pijn en eenzaamheid.
Ze was tot speeltje gemaakt door mannen in een wereld van klatergoud. Als speeltje verouderd werd ze gedumpt en vervangen door een nieuwe.
Ze kreeg geen kans zichzelf te ontwikkelen en had niets anders dan haar uiterlijk. Ze was een bloem en die bloeit maar een kwart van een mensenleven.
Inzender: Janneke Koster Baas, 17 november 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: film
Eva Bartok
972
Geef je reactie op deze inzending: