Toch iets over de Engelse Symfonie
Ooit schreef ik in deze kolommen dat ik Engelse muziek heel moeilijk vind om te beschrijven. Vooral de symfonieën. Ze zijn niet zozeer om van te genieten. Maar dat geldt niet voor allemaal. Elgars symfonieën vind ik niet om van te genieten. Ik las eens dat de symfonieën van Elgar in een voortdurende bui van dronkenschap zijn geschreven. Ik ben het daarmee eens, omdat ik er geen noot van snap. Terwijl het toch zo'n aardige man moet zijn geweest.
Mogelijk heb ik teveel Brahms gehoord of in ieder geval Duitse romantiek. Ook de symfonieën van Elgar zijn vanuit de Duitse aard geschreven, maar wel door een Brit. Botst dat? Ik denk van wel. In ieder geval bij Elgar. Die gedachten heb ik nooit bij andere Engelse symfonici. Vaughan Williams, Bax, Walton, Sargent of Finzi om er maar een paar te noemen. Er zijn er nog veel meer.
Ik vind ze over het algemeen heel prachtig, écht Engels zeggen we dan. Natuurlijk onzin, het zijn gewoon Duitse symfonieën, maar dan met Britse tintjes. Pentatoniek, volksliedachtige thema's, syncopen. Wat maakt een Franse symfonie Frans? Orkestratie, elegantie, lichtvoetigheid.
Camille Saint-Saëns! Ze zijn geschreven op een Parijs' pleintje, op een terrasje met een glas wijn erbij! Dat hoor je, sterker nog, je ruikt de wijn! In de Schotse van Mendelssohn ruik ik de whisky. U niet? Heel Schotland ruikt trouwens naar whisky. Maar nu terug naar die Britse symfonieën.
De Derde van VW vind ik prachtig. De zogenoemde "Pastoral".
De schoonheid van een boerenhek in een weiland. Draai hem nog maar eens. Haitink is er gek op. De mare gaat dat hij een VW symfonie opzet als hij moe van een concert thuiskomt.
Hij heeft ze allemaal opgenomen. Dat kan alleen met een Engelse symfonie. Eén van Bax dan. Horen we nooit op het continent. Onbegrijpelijk, of niet? Zijn zeven symfonieën hebben de vermaarde eigenschap dat je er geen noot van kan nazingen. Nou, drie dan achter elkaar. Eigenlijk is dat heerlijk. Je geniet ervan als je die muziek nuttigt, daarna weet je van niets meer. Dan ben je echt in een andere wereld geweest.
Toen Janácek in Engeland was, stond hij versteld van het totale gebrek aan passie tijdens een concert. Net iets voor Janácek! Die stond al in vuur en vlam voordat er één noot geklonken had. Maar dat is "not done" bij onze overzeese buren.
Voelt u nu waarom die Engelse symfonie zo moeilijk ligt? Van Sibelius zei ooit een Duitse dirigent "we hebben Bruckner al".
Ik neem afscheid van u. Draai toch eens een Engelse symfonie en geef mij commentaar.
"May I have your points, please?"
planet.nlGeplaatst in de categorie: muziek
Elgar
775
Geef je reactie op deze inzending: