Kerstgala

Een galadiner meer of minder...ach, er zijn jaren geweest dat ik er echt niet van opkeek. Vorig jaar om deze tijd schreef ik nog enthousiast over het Kerstgala van het bedrijf waar ik werk. Een avond lang verwennerij van de bovenste plank. Avondkleding, chauffeurs, bontmantels, artiesten van naam, een kasteel, champagne en gigantische cadeaus. Het zijn maar een paar steekwoorden.
Dit jaar wordt er geen extravagant diner georganiseerd door mijn werkgever, maar vanmiddag was ik op een ander kerstdiner te gast.

De locatie was geen kasteel....maar het zaaltje van een buurtcentrum in de stad. Geen personeel in livrei die je jas aanpakten en ook geen champagne. Wel de door vrijwilligers liefdevol gedekte tafels met zelf geprinte placemats op A4 formaat. In plaats van een keur aan internationale artiesten trad het koor van het naastgelegen bejaardenhuis op en de maaltijd was zorgzaam bereid door maatschappelijk werkers en hulpverleners die voor één keer als ware Jamie Olivers in het miniscule keukentje met pannen, schalen en borden jongleerden. De genodigden waren niet in chique avondkleding, al hadden de meesten wel hun best gedaan er een beetje feestelijk uit te zien.

Wat dit voor feest was? Het was het kerstdiner dat het welzijnswerk organiseerde voor de inwoners van de stad. En dan natuurlijk met name voor de inwoners die het niet zo breed hebben, alleen zijn of door ziekte nogal wat moeten missen. Zekiya, mijn maatje, was ook uitgenodigd maar daar had ze een voorwaarde aan gesteld: ik kom alleen als mijn vriendin ook mag komen! En zo kwam het dat wij samen aanschoven aan het kerstdiner vanmiddag. In het begin werd er wat voorzichtig onze richting uit gekeken, want er was maar één vrouw met een hoofddoek. De rest van de aanwezigen bestond (aan hun uitspraak te horen) toch vooral uit Amsterdammers.
Dat Amsterdammers het hart op de juiste plaats hebben, lieten ze vrij snel blijken. Na de aanvankelijke verbazing kwam er om de paar minuten iemand een arm om Zekiya slaan en haar vragen of ze het allemaal wel lekker vond. 'Zit u wel goed mevrouw?', 'Vindt u ons kerstfeest ook wel leuk?', 'Kennen ze in Marokko ook kerstliedjes?' met dit soort vriendelijke en belangstellende opmerkingen voelde Zekiya zich bepaald welkom en was de middag voor haar al direct een groot succes.

Naast mij aan tafel zat Mary. Mary was een jaar of zestig en vertrouwde mij toe dat het Kerstfeest dit jaar toch wel heel bijzonder voor haar was. Haar kleinkinderen woonden weer thuis! De vier kinderen van haar dochter waren ruim twee jaar geleden uit huis geplaatst, maar waren net een week weer terug. Voorgoed. Natuurlijk vertelde Mary me erbij wat de reden van al deze ellende was geweest. Je hoort weleens van mishandeling, drugsgebruik en totale ontreddering, maar nooit kwam het zo dichtbij als vanmiddag. Gelukkig is dit verhaal (voorlopig) goed afgelopen en was Mary dit Kerstfeest de koning te rijk.

En ik? Was het niet een héél groot contrast met het kerstdiner van vorig jaar? Ja, ik kan me geen groter contrast voorstellen. Maar vandaag was minstens net zo feestelijk als het galadiner op het kasteel. Het was prachtig te zien hoe de vrijwilligers zich inspanden, de leden van het koor hun best deden en de gasten genoten. Ik gun iedereen zo'n kerstgala, je wordt er een beter mens van.