Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Momosa

Mijn tante Mies uit Amsterdam was stapelgek op Mimosa. Ik heb haar niet lang gekend, ze overleed al toen ik een jaar of zeven was. Maar mijn moeder placht elk jaar een klein bosje mimosa voor haar foto op het grote ouderwetse dressoir te zetten. Tante Mies was voor zij stierf (oeps...de aarde verliet!) mijn lievelingstante, maar die mimosa vond ik eigenlijk maar niets. Rare gele balletjes aan stengeltjes met sprieterige blaadjes...dat waren in mijn kinderogen geen echte bloemen. In hedendaags jargon zou ik ze 'nep' genoemd hebben.

Op acht maart 1982 maakte mijn eerste internationale Vrouwendag mee in Italië. Al die jaren had ik niet meer aan mimosa gedacht, maar dat veranderde op slag. Op elke straathoek overhandigden heren kleine bosjes met deze gele-balletjes-bloemen aan passerende dames. Eén rondje Santarcangelo leverde mij destijds een flinke vaas op en voor het eerst genoot ik van de kleur, de wollige zachtheid en vooral de geur van deze bloemen. In niets herinnerden zij aan de kleine harde, zelden uitkomende Nederlandse kasvariant. In Italië groeien ze in het wild en worden ze pas geplukt als ze tot bloei gekomen zijn. Ze zijn het symbool van Vrouwendag omdat ze juist rond deze datum uitbundig bloeien.

Dit jaar is alles anders. De winter heeft ook in Italië flink huisgehouden. Vorige week hadden wij het geluk de eerste zachte lentedagen mee te maken, maar inmiddels zijn ook de temperaturen in Emilia Romagna weer gedaald. Iedereen klaagt steen en been over de intens koude en vooral zo lange winter. Een van de gevolgen is dat de meeste mimosabomen stuk gevroren zijn, ook het twee meter hoge exemplaar dat bij Romina in de tuin stond heeft het niet overleefd. Het is het gesprek van de dag en of er vandaag even kwistig als anders mimosa wordt uitgedeeld, is nog maar de vraag!
Persoonlijk heb ik inmiddels ook iets met deze bloemen, want na dat eerste bosje in 1982, volgden er nog velen. Ik kreeg ze van mijn man, die er zelf ook veel plezier aan beleefde. Het werd 'ons' bloemetje en dat is het gebleven. Op zijn begrafenis, twee jaar geleden op acht maart, overheersten de kleuren van rode rozen en gele mimosa.

Geheel naar verwachting heeft de commercie inmiddels handig ingespeeld op het tekort aan verse mimosa dit jaar. De winkels lagen vorige week al vol met kleine takjes 'kunst-mimosa' nog mooier en voller dan de echte, maar helaas volledig geurloos. De opwelling om deze dure en lelijke takjes te kopen was gelukkig van korte duur. Het zou betekend hebben dat ik mimosa weer net zo zou zien als 45 jaar geleden. 'Nep' dus.


Zie ook: http://www.emiliever.blogspot.com

Schrijver: Emilie Kassenaar, 9 maart 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.7 met 6 stemmen 371



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)