Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Bryant Park

I love Bryant Park, oftewel I love BP. Zo hoort dat als New York-se: I love NY, I love BK (Brooklyn), it's fantastic, wonderful, als je maar veel superlatieven gebruikt is het goed. It's nice, zeg ik tegenwoordig niet meer, want dan denkt de ander dat het je eigenlijk niet bevalt. Wat je als Nederlander overdreven zou noemen is hier een normale vorm van communicatie.
Vandaar: I love BP, maar in dit geval is het ook echt zo. Het is een erg leuk, knus park dat lekker centraal op Manhattan ligt en genoeg stoeltjes en tafeltjes heeft om even tot rust te kunnen komen. Het is een bijzonder contrast tussen de rust van het park en de hectiek van 5th avenue en 42nd street. De bomen, het grasveld en de mooi aangelegde perkjes naast het getoeter en lawaai van de auto's en de sirenes die langs racen.
Vooral de pianoconcerten rond lunchtijd zijn mijn favoriet. Ik heb nu toch de tijd in NYC en dan zijn dit de leuke extraatjes om naar toe te gaan. Het wordt me tijdens deze bezoekjes erg duidelijk dat mijn "werkloze" positie in NY uniek is. Er zijn maar weinig mensen (eigenlijk niemand) die de tijd hebben om 1,5 uur stil te zitten bij zo'n pianoconcert. De een zit er een kwartier, de ander een half uur, mensen wisselen elkaar af en ik ben de enige die kan blijven zitten. En hoe heerlijk als dit klinkt, zo moeilijk is het ook. Het is echt even wennen om alle adviezen die je door de jaren heen aan je cliënten hebt gegeven nu ook zelf toe te passen. Je zelf toestaan niks te moeten, leren genieten van het moment en daarbij stil durven staan. Niet continue met de volgende stap bezig zijn of met een ander, maar echt durven overgeven aan het moment. Eerlijk gezegd is het doodeng. Het is zo'n verschil met de maatschappelijke norm (zowel de NY-se als de Nederlandse) waarin je agenda vol moet staan. Iedereen is druk en heeft op wat voor manier dan ook stress. Het leven bestaat uit werken, sociale "verplichtingen" (zoals iedereen dat tegenwoordig noemt), net iets te veel hooi op je vork nemen, moe zijn, te weinig slapen en weer werken, oh ja en je hobby ergens ...doen....Je schaamt je bijna als je een weekend géén afspraken hebt.
Daar zit ik dan in Bryant Park, Ik ben inmiddels al een maand aan het wennen aan mijn ongewone positie. En beetje bij beetje heb ik minder last van de gedachten dat ik lui ben, dat ik wel moet weten wat ik dadelijk ga doen, dat ik mijn dagen wel nuttig moet invullen. Er ontstaat meer ruimte om mijn unieke positie te waarderen en de wetenschap dat ik dit tot aan mijn pensioen (de komende 40 jaar) nooit meer mee maak, helpt me daar enorm bij.
Het blijft echter lastig, want wanneer ik uit mijn soort van ontspannen trance wordt gehaald door een vreemde man die tijdens het pianospel een gesprek wil beginnen, staan die veroordelende gedachten meteen op de voorgrond. Ik ben er inmiddels alleen niet meer zo zeker van of de gedachten de mijne zijn of van mijn omgeving. "Heb je al werk gevonden? Wat doe je dan zo'n hele dag? Je zult 's avonds wel niet zoveel hebben om over te praten? Ben je je nog niet aan het vervelen?" Allemaal erg logische vragen, maar wanneer je jezelf hier al moeilijk aan over durft te geven is het des te lastiger.
Ik sta toch ook maar (net als alle anderen) op, moet toch ook nog boodschappen doen, ... . Helaas kan ik mijn gedachten en de "sociale druk" nog niet helemaal weerstaan. Misschien bevalt Bryant Park me wel zo goed, omdat het mijn eigen conflict zo mooi symboliseert.
Hoe het ook zij, I love BP, I think it's nice here...uh, it's great!

Schrijver: Koos, 25 maart 2010


Geplaatst in de categorie: psychologie

1.7 met 3 stemmen 200



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)