Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Dan doen we dat volgend jaar wel een keertje

"U bent ziek, u hebt nog drie maanden te leven." Dat hebben we nog nooit tegen ons horen zeggen. Maar voor vele anderen was dit het startschot voor een vreemde fase van het leven, waarin alle losse eindjes schreeuwen om afgehecht te worden. Wie heb ik nog wat te zeggen? Wat wil ik in ieder geval nog zien voor het te laat is? Ook de tijd voor spijt over al die uren die verdwenen zijn in het schrijven van stukjes voor een weblog. Als ik dit geweten had, was ik vorig jaar naar China gegaan.

Ieder leven dat zonder aankondiging stopt, in een verkeersongeval bijvoorbeeld, slaat die fase van afronden over. Deze nabestaanden hebben het meestal moeilijker. Blijven soms zitten met dingen die ze nog hadden willen zeggen. Shit en hij wilde zo graag volgend jaar naar China.
Daar zijn we normaal niet zo mee bezig. We leven alsof we het eeuwige leven hebben en iedereen om ons heen ook. Leven is uitstellen. Morgen komt er weer een dag. En dat is ook logisch. Het is niet leuk om met de dood bezig te zijn en zelfs verlammend om met je eigen dood bezig te zijn.
In de praktijk is er vaker dan negen van de tien keer inderdaad morgen weer een dag. Daar raken we na verloop van tijd aan gewend. Eigenlijk was ik dit vandaag ook nog van plan, maar ach, morgen is er weer een dag. Misschien pers je er nog één extra voornemen uit voordat je gaat slapen en misschien nog wel één, maar ja, er zijn er altijd te veel voor vandaag.

Gaat een terminaal zieke die volgens de prognose nog 90 avonden te gaan heeft een hele avond darten of biljarten? Waarschijnlijk niet. Is een hele avond biljarten voor een gezond mens dan wel een goede tijdbesteding? Of een hele avond kijken naar darten? Waarschijnlijk ook niet. Hoe logisch ook om niet elke dag met de eindigheid van het leven bezig te zijn, een beetje struisvogelpolitiek is het wel, want als er iets zeker is, dan is het wel de eindigheid van het leven.
Maar ja, onze hersens zijn niet spontaan geneigd om heel erg op de lange termijn te denken. Als ik op de snelweg een bord zie staan dat er een nieuwe tunnel gebouwd gaat worden "oplevering 2014" dan heb ik niet zoiets van ja, maar dan heb ik zoiets van "pff, waar begin je aan, ga je die nog terug verdienen?"

Als de mensheid zich meer bewust zou zijn van de eindigheid van het leven, zou de wereld er dan anders uit zien? Zouden mensen minder tijd gaan besteden aan extreme fietstochten "ik barst van de energie, ik moet het kwijt" "ja maar, 153.000 km in de afgelopen tien jaar? Je woont onderhand op dat ding." of met een speedboot heen en weer blèren, als morgen misschien wel gesmoord wordt op een spoorwegkruising? Of juist meer, onder het motto "het leven is zo voorbij, hoezo Open Universiteit Griekse mythologie, laten we een biertje pakken en gaan darten"?

Negentig plussers zijn meer met de eindigheid van het leven bezig dan dertigers. Komen bijvoorbeeld bijna maandelijks op de begraafplaats. Darten die meer of minder? Ze proberen vaak wel het aantal losse eindjes te beperken. Halen niet te veel meer overhoop. Ga je nog leren websites te maken? Daar ga ik niet meer aan beginnen, hoor. Maar een vergelijking gaat altijd mank, omdat een negentig-plusser geen lange fietstochten meer in zijn mars heeft.

Youp van ´t Hek heeft een paar jaar geleden reclame gemaakt voor het idee dat je moet leven alsof het je laatste dag is. Waarop Theo Maassen zei dat hij het had uitgeprobeerd, maar er op was teruggekomen. "Je moet toch dingen gaan regelen." En dat klopt ook. Als je leeft alsof je nog één dag hebt, dan heeft bijna niets meer zin. Voor twee dagen eten kopen heeft geen zin, iets op internet bestellen wat je de volgende dag in huis hebt, is ook zo iets wat dan te langzaam gaat. En leven alsof je nog duizend jaar hebt is het ook niet. Hoe dan wel? Leven alsof je nog dertig jaar hebt (is een mogelijkheid) en je er tegelijkertijd ernstig rekenschap van geven dat het binnen een uur kan eindigen tijdens het oversteken? Een soort tweesporenbeleid? Is dat genoeg? Misschien ga je nog vijftig jaar mee. Een driesporenbeleid. Of vijf jaar. Een viersporenbeleid. Voel je waar dit heen gaat?

Heeft het zin om aan een schilderij te beginnen met zonnebloemen? Krijg je de tijd om het af te maken? Krijg je de tijd om het te laten zien? Krijg je de tijd om het te verkopen? Hoeveel jaar zal de wereld nodig hebben om het op waarde te schatten? Wat zal Vincent van Gogh hebben gedacht op de dag dat hij aan zijn zonnebloemen begon?
De waardering zal toch wel eens komen? Maar dat ging hij niet meer meemaken. Hij pakte wel zijn kwast. Youp zou gezegd hebben: Jongen, leg die kwast neer, leef je leven alsof het je laatste dag is.
Als je je oren afgesneden hebt, kun je gelukkig niet meer luisteren naar slechte adviezen.

Schrijver: Tony Egas
Inzender: Monique Louis, 16 april 2010


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 4 stemmen 768



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Hans de Heij
Datum:
17 april 2010
Het perspectief dat in dit verhaal wordt beschreven, verandert totaal als je bedenkt dat er echt geen dood is. De mens gaat verder met zijn leven, maar dan in een zogeheten etherisch (subtiele energie) lichaam. Verder is de wereld waarin hij of zij leeft wel anders, want dat wat hem/haar het liefste is zal zijn/haar geestelijke wereld zijn. Fantasie? Onzin? Nee, want mensen met een bijna-dood ervaring vertellen dat leven na de dood werkelijkheid is.
Let wel, ik begrijp zeer goed dat het ontzettend moeilijk is om deze visie te accepteren als je totaal anders gewend bent. En al kan iemand het, dan nog is het afscheid nemen een pijnlijke en verdrietige gebeurtenis. Maar het zou misschien een troost kunnen zijn dat niet alles van het leven dat werd geleid totaal weg is. Dat het leven ineens zou ophouden bij dit moment van sterven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)