Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Tussen stugge mensen

(voor Willem de Mérode)

Hij hield van kinderen als van zichzelf, jonge jongens die dansten in de zon, zandkastelen bouwden en vliegers oplieten. In zijn klas zag hij de spontane ogen, die hem terug voerden naar zijn eigen kindertijd, zo gebroken, dat hij deze enige poort naar vrijheid niet weerstaan kon en hij nam een duik in de frisse poel van het verleden.
Naast de schoonheid van hun prille lichaam was het vooral de hang naar een kritiekloos zichzelf zijn wat hem dreef. In zijn gebarsten hart loerden de boze ogen van zijn ouders, die als waakhonden aansloegen bij het minste geluid, ze beten in zijn hersens als de giftanden van miljoenen cobra's. Zijn verraders stonken naar ontucht, met hun achterbaksheid en hun kille onverstand. Hij daarentegen wandelde in rozentuinen, hij bracht de wereld vredesduiven en hij weende vruchtbare tranen, gedichten groeiden op als aardappelen in de Groningse klei. Veroordeeld door hypocriete mensen zag hij via het kleine raam in zijn gevangenis een flits van Jezus aan het kruis. 'Kruisig hem!', schreeuwden de stemmen in zijn hoofd en zij boorden hem de nagels door de handen, zijn handen, waar hij niets dan tederheid mee had geschreven, grenzeloze liefde, waar de leugens van satanische sado-masochisten niet tegen konden. Bloedmooi is de ziel van zijn geschreven hartekreten, daar waar nu een keurig standbeeld staat, in een braaf voortkabbelend Uithuizermeeden, laat u niet misleiden, werd eens een liefdevolle dichter genadeloos afgeslacht, tot in zijn laatste regel achtervolgd door goddeloze wreedheid.

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 juni 2010


Geplaatst in de categorie: discriminatie

3.0 met 3 stemmen 389



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)