Ingewijde discipel

En soms denk ik, totaal ontspannen, het hoeft voor mij niet meer, al die gedichten en al die verzonnen verhalen, is het niet allemaal een surrogaat voor ontbroken ouderliefde, zoals psychologen beweren. Probeer ik wanhopig en zinloos de traumatische gaten in mijn ziel te dichten, te verhalen. Ik heb toch veel te danken aan veerkrachtbeschermers en vele, toevallige oudertypen, in het echt en uit boeken, films. Dat moet toch genoeg zijn of juist niet. Ik zie in hoe ijdel en lachwekkend alles is, hoe roem een domme valkuil is en kunst een erudiet spel van de zogenaamd ontwikkelde geest. Ik ben een mens onder de mensen, weliswaar een dichter/schrijver, maar wat zou dat, ik zag vandaag twee ogen met meer verdriet en veel armer van geest, dat is pas gewichtig, niet de woorden die het leed verheffen tot een ideale pasvorm. Raar hé, een dichter die de dichtkunst ontkent, maar dan begrijp je niet de diepste drijfveren van eenzame zielen zoals ik. De schoonheid bekoort mij in al haar facetten, maar achter haar bedwelmende gelaat schuilt het monster van de droefenis en deze vergalt uiteindelijk iedere lust om in feite onbekwaam te herscheppen. Daarom werkt alle kunst bij mij op de lachspieren zonder te blowen en zo behoort het ook te zijn, want niemand kan zich meten met God. Zelfs de grootste kunstbroeders zijn kleine stippen in de onmetelijke kosmos, hoezeer zij het macrokosmische ook weten te sublimeren. In wie ik Jezus zie, bij hen wil ik mij scharen en dat heeft niets met vroomheid of zelfbedrog te maken, zo is het, zoals God is.

Ingewijde discipel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 821