de crash van een Dakota

Op vrijdag 13 aug. jl. komt een Dakota vliegtuig op een dieplader klem te zitten onder een brug bij Sassenheim op de A44, waarbij het historische vliegtuig zwaar beschadigd raakt. De journaalbeelden zijn ronduit verbijsterend. Als ze in zwart-wit werden uitgezonden, zou je denken dat je naar een slapstick keek uit de serie Comedy Capers van weleer. Rijkswaterstaat gaat nu onderzoeken hoe dit heeft kunnen gebeuren.

En wat valt er dan nog te onderzoeken? Het project was heel simpel: Een object moet worden vervoerd over een traject van A naar Beter, alwaar het vliegtuig zal gaan dienen als decor bij een toneelstukje. De gotspe op zich al, maar dat terzijde. De omvang van het object is bekend, evenals de minimale doorgang over het traject. Trek de eerste waarde af van de laatste en als je een positieve uitkomst krijgt, is er geen probleem. Hoe simpel wil je het hebben?

Nu staat op zo’n project altijd een projectleider; iemand die zich heeft opgeworpen als de grote regisseur. Iemand met een velletje papier op zijn bureau met daarop de twee bovengenoemde waarden. Misschien nog met een zak-japanner erbij om de twee waarden van elkaar af te trekken, want niet iedereen is een rekenwonder. En als er nou toch iets misgaat, is de computer altijd nog een potentiële schuldige, dus da’s makkelijk.

Rijkswaterstaat kan zich echter de moeite besparen, want het onderzoek zal echt geen uitkomst opleveren. De zwarte piet zal net zo lang worden rondgespeeld, totdat het onderwerp een zachte dood is gestorven. Jammer, maar helaas; niemand als schuldige aan te wijzen; een ongelukkige samenloop van omstandigheden; beschouw het maar als een leermoment; shit happens. In het uiterste geval probeert men misschien nog de bruggenbouwer aansprakelijk te stellen, omdat die geen rekening had gehouden met de omvang van een Dakota. Want zo moet je het spelletje tegenwoordig spelen en vroeger noemde men dat “afschuiven”.

Deze benadering van mislukte projecten is overgewaaid uit de ICT en is daar inmiddels al net zo klassiek als een Dakota zelf. In een project maakt iemand een miskleun, maar iedereen wijst naar iedereen en de schuldvraag wordt nooit beantwoord. Eventuele benadeelden worden gewoon het bos ingestuurd. Was het project daarentegen een succes geworden, dan was iedereen opgestaan om een dikke pluim rechtstandig in zijn kont te ontvangen. WE hebben het toch zo goed gedaan, dus prikt u hem maar in dat gaatje. Ja, dank u wel.

Ik heb een hekel aan de vraag of het vroeger beter was dan nu. Maar in dit geval wil ik die toch beantwoorden, en wel met een “Ja, vroeger was het beter”. Bij een dergelijke miskleun werd direct de projectleider van zijn bed gelicht, als verantwoordelijke ook schuldig bevonden en standrechtelijk geëxecuteerd. Wat is er mis met zo’n afhandeling van een dergelijke stommiteit? Gewoon de schuldige aanwijzen of een mea culpa eisen van de eerst-verantwoordelijke. Grote mannen, grote ballen! En als je het niet goed doet, dan worden die eraf geschoten.

In het museum werd de Dakota ongetwijfeld als een industrieel erfgoed gekoesterd door een team van enthousiastelingen, voornamelijk op basis van vrijwilligheid en met een niet aflatende toewijding. En als ze klaar waren met het sleutelen, werd de machine voor de zoveelste keer opgepoetst totdat hij ging glimmen als een hondensnikkel in de maneschijn. Ik weet niet wat momenteel de kiloprijs is voor aluminium, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat die als troost kan dienen voor dat team.

Misschien moeten we voor die mannen maar een steniging organiseren, met als mikpunt de verantwoordelijke bij dat transport. Zal ik wel aanwijzen wie dat is. Dat levert in ieder geval leuke televisie op en hopelijk wordt daarmee in de toekomst ook voorkomen dat minkukels worden geplaatst op kritieke posities. Want een dergelijke blunder zonder het aanwijzen van een schuldige is zelfs in deze moderne tijd niet te verkopen.

Schrijver: Max R. Hubeek, 16 augustus 2010

max_hubeekyahoo.com

dakota crash sassenh crash sassenheim

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 12 stemmen 510