Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

'Klaarlichte dag' van Anna Enquist

Dat Anna Enquist, pseudoniem van Christa Widlund-Broer, een redelijk prozaïst is, ontken ik niet, maar dat zij zich als dichteres ook hard wil maken, zie ik als verspilde moeite. Ondanks het feit dat zij mij ooit wist te imponeren, kwam dat voornamelijk door haar natuurlijke charisme, niet door het eentonige Satie-achtige gepingel van haar aan elkaar gebreide kleuterversjes. Als psychiater lijkt het mij dat zij haar vak voortreffelijk beheerst, maar de poëzie is net een brug te ver voor haar, hoe ze jarenlang ook haar best heeft gedaan om bij de top te komen, ze blijft een aarzelende debutante. Ze dekt teveel toe, wie niet eerst in zichzelf doorbreekt, zal dat ook nooit in de buitenwereld. Op de irritant, opportunistische omslag staat een kischerig detail van een plafondschildering (muzikanten in bedrijf), wat hemelse muziek doet suggereren, ik dacht: 'Nou, ik zal eens lezen of haar poëzie deze keer in de buurt komt', maar zoals ik al bij haar eerdere bundels concludeerde, deze 'Klaarlichte dag' is eveneens een pikzwarte nacht, waarbij er van oorstrelende muziek noch van huidstrelende liefkozingen sprake is. Ik droom van een Anna Enquist, die gewoon haar vak als psychiater blijft uitoefenen en die zonder poëzie en proza haar dagen slijt. Een mens kan alles, jawel, maar er is een graduatieverschil, een stratenmaker laat je geen poëzie schrijven. Ze raakt hier en daar poëtische klanken, ze benadert het, maar ze is het geenszins. Vervallen vanaf de eerste zin en nooit een schoonheid geweest, een burgertrut op de eerste rang met walgelijke kapsones, een zinloos doolhof, zo voorspelbaar en vaag als een dikke mist in een stijve wijk te Blaricum. Staccato-achtig gemiauw over koetjes en kalfjes, vol lijdzame melancholie, een biedermeierbarones tussen mierzoete gebakjes, mijmerend over de smaak van triviale anekdoten, verpakt in luchtledigheid, te absurd, nee, te saai voor woorden. De Arbeiderspers is gek! Om over madame Enquist maar te zwijgen. Moeilijk en schemerig doen is zelfs voor ingewijden nog geen poëzie om je mond bij af te likken. Poëzie die is afgekeken van schoolboekvoorbeelden kan wat mij betreft de pot op. Vorm én inhoud zijn afgezaagd, ouderwets, braaf als een identieke lantaarnpaal, die op gezette tijden aan en uit gaat, niets bijzonders, niet eens frivool beschilderd. Van een wildvreemde baviaan kun je meer verwachten. Meer verwondering. Welke sluwe, psychologische overredingskracht/heksachtige betoveringen hanteert zij? Toch reikt mijn psychologische inzicht verder, tenminste over haar 'poëzie'. Pardon, maar ik beweer hierbij dat zij haar eerste gedicht nog moet schrijven!

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 september 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 197



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)