Ex-drummer Herman Brusselmans
Een staande ovatie graag, zoals dat zou moeten voor een meester in de schrijfkunst, die niet onderdoet voor Socrates, 'Ex-drummer' behoort tot de toppers der wereldliteratuur. Met souplesse en doordringend observatievermogen beweegt (de stier) Herman zich door zijn eigen verhaal, dat ongetwijfeld bol staat van de autobiografische gegevens en thuis hoort in de orde van de ego-documenten. De stijl is rauw en meedogenloos, althans op het eerste gezicht, wie verder kijkt ziet in heel het boek de menselijke kwetsbaarheid balanceren en floreren. Waar blijft hij nu? Mooi en moedig vind ik de naakte intimiteit tussen de ik-figuur en zijn vrouw Lio, die schaamteloos getoond wordt, bijna als van een tot wanhoop gedreven exhibitionistische schrijver, bijna, want Herman houdt zijn teugels strak in de handen, bij alle denkbare hindernissen. De ik-figuur is dus een vrije vogel (ik vermoed een buizerd) met een goed stel hersens, met zeldzame denkpatronen. Het verhaal draait in eerste instantie om vier jonge mannen met elk een verschillende handicap. Koen de Geyter (de zanger, gebruiker van cocaïne/hasj) slist, Jan Verbeek (de bassist, houdt van jongens, gebruikt cocaïne) heeft een stijve arm, Ivan Van Dorpe (gitarist, cocaïnist) is doof en de hoofdpersoon verzint dat hij niet kan drummen, wat de andere heren meteen aannemen. Deze baanloze heren oefenen (in fout spelen) in de garage van Verbeek, bij zijn bazige moeder met een pruik en een afwezige, gemuilkorfde vader. Hun groep heet 'The Feminists' en ze gaan meedoen aan 'De Eerste Grote Rockprijskamp Van Sleiding', waar ook de rotgroep 'Harry Mulisch' aan meedoet. Verloedering en misgelopen mensen, wrakhout, maar hout. De ik-figuur leeft in een chaotisch-neurotische wereld, waarin hij met cynisch-sadistische moeite zijn 'kop van Jut' boven de waterspiegel houdt. De ik-figuur tiranniseert de anderen en waant zich meer, om de confrontatie met de vergelijkingen tussen hem en de anderen te ontlopen. Van Dorpe wil zijn vrouw vermoorden, want hun kind is door brute verwaarlozing doodgegaan, waardoor hij in een afkickcentrum belandt. Ene Dorian (de naam refereert aan O. Wilde's boek) neemt zijn plaats in, het homovriendje van Verbeek. Kristien is een naïeve studente met wie de hoofdpersoon en dondersteen Lio het bed delen. Met een knip-oog naar de studentes, die het niet al te breed hebben tegenwoordig en daardoor via prostitutie gaan bijverdienen? Misschien, er staat niet dat ze er geld voor krijgt, hoogstens een diepzinnig (maar gelogen) uiteenzetting over de Koning van Siam. Jimmy loopt even over naar 'Harry Mulisch' (toch een hele eer voor een schrijver om als naam voor een band genoemd te worden, een naammagie), maar keert geradbraakt terug. De ik-figuur krijgt mot met de kale moeder van Verbeek en na meerdere beestenboelachtige taferelen stapt hij uit de band, omdat hij nooit van plan was door te blijven gaan, hij molt nog even zijn drumstel en dan is het finito met deze kortstondige carrière, die als grap bedoeld was, puur om te kijken hoe het zou zijn om met stompzinnige debielen op te trekken. De twee hoofdpersonen blijven een perfect overlevingspaar, zonder dat ze echt genezen van hun onmacht en kwaadaardigheden. De ik-figuur is echt een zalige uitvergroting van Frits uit 'De Avonden', alleen nog komischer en veel gewaagder. Als humor de hoogste vorm van wijsheid is, moet de schrijver niet stoppen met schrijven. Een titelsuggestie voor een volgend boek is alvast: 'Ex-leugenaar'.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Ex-drummer Herman Br
91
Geef je reactie op deze inzending: