Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

J.M.G. Le Clézio: Angoli Mala

De hoofdpersoon, Bravito, weeskind vanaf zijn derde, keert na achttien jaren terug naar zijn geboortegrond in het oerwoud van Darién. Hij trok in bij zijn oom. Na verloop vantijd leert hij zich voldoende aanpassen binnen de gemeenschap. Hij werd verliefd op Nina, maar zijn oom waarschuwde hem voor haar, want mogelijk handelden ze in witte poeder, zo ging de roddel. Het was hard overdag hard werken en 's avonds zuippartijen met drank van 90% alcohol. Tijdens zo'n feest bedrijft hij ruw de liefde met ene Elvira, die er wel pap van lust. Hij leert hoe te jagen. Hij bezoekt Nina bij haar ouders, een neger en een indiaanse. Hij geeft de vader een hert in ruil voor een doos kogels. Hij ging bij Elvira wonen, ook al hield hij niet echt van haar, maar van Nina.

Tijdens een drinkgelag in Yaviza ontmoette hij de smokkelaars, maar door een overdosis whisky werd hij buitengesmeten. Hij besloot om als een wilde te gaan leven en hij deed dat bij de bronnen van de rivier, hoog in de bergen. Later zag hij de smokkelaars terug, voor wie hij ging werken als gids. Hij verdiende er veel extra's door. In het geheim bleef hij naar de schoonheid van Nina gluren. Ze troffen elkaar en ze bedreven de liefde. Ze vertelde hem dat haar vader gevochten had met de leider der smokkelaars, omdat hij niets met die handel te maken wilde hebben. Bravito bouwde een rond huis voor Nina en hem, waar ze goddelijke momenten met elkaar beleefden. Nina ving vissen met een harpoen, Bravito vogels en goudhazen met strikken. Ze bakte de vis met weegbree, sapotillevruchten en mango's. Bravito zou nog een keer met de smokkelaars meedoen, maar hij werd gevangen genomen door sergeant Torre, een dikke, onbetrouwbare kerel, die hem wilde doodschieten in de sinasappelplantage. Bravito wist te ontsnappen. Inmiddels werden de ouders van Nina vermoord door de smokkelaars, nadat ze eerst de hond hadden onthoofd. Bravito zag dit huiveringwekkende beeld en hij vluchtte het oerwoud in. Daar doodde hij alle smokkelaars en bij iedereen hakte hij één vinger eraf, waar hij een halsketting van maakte. Nina vond hij niet weer, zij was hopelijk in veiligheid. Hij ging wonen bij de rivierbronnen, waar honger hem tergde, maar de viendschap met een jaguar hem overeind hield. Natuurlijk werd hij ook beschuldigd van de moord op Nina's ouders en werd er een klopjacht georganiseerd. Dat mislukte vanwege de beschermende natuurkrachten rondom Bravito.

Uiteindelijk ging de sergeant alleen naar boven om met Bravito te praten. Bravito en de sergeant waren een nacht bij elkaar, zij het dat Bravito zich verscholen hield. Die volgende ochtend volgde Bravito de sergeant op een afstand naar beneden, tot een hinderlaag van agenten hem onder vuur namen en hij ineenstortte. De sergeant werd geboeid weggeleid naar het gevang of een gesticht. Prachtig is de slotzin: 'Niemand aan de oever hoorde het hoge lied van de vrouw die zachtjes huilde in haar eeuwige eenzaamheid.' Dat was zonder enige twijfel Nina. Le Clézio heeft mij buitengewoon verrast met deze schitterende, in één adem gelezen kleinood van allerhoogste waarde. Hij is inmiddels de zeventig gepasseerd, maar hopelijk krijgen we nog meer te lezen van deze Franse, sublieme woordkunstenaar. Dat boeit mij zo in ware literatuur, dat ik het als een spannende, pakkende, ontroerende film in mijn geest zie afspelen. Formidabel! Magnifiek! Koninklijk!

Schrijver: Joanan Rutgers, 24 september 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 69



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)