Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Frida Vogels: De harde kern (3)

Zij zal nu al over de tachtig zijn, maar hoe ziet zij eruit? Waar duikt zij onder? In welk achterafhuisje of in welk bejaardentehuis? Waarom geen vrede gevonden? Arm, onderkoeld geraakt kind in jou! Wat een geluk, ik dacht dat de grote dichteressen reeds bekend waren of uitgestorven, maar Frida Vogels verdient te worden bijgevoegd. Zet haar woorden in het zonnetje! Kijk toch eens wat een kracht en diepgang er uit haar weemoed straalt! "De witte vossen laten zich niet vangen" De poolvos Frida zeker niet, al laat ze dan recht in haar ziel kijken. Het meer dan een geestelijk isolement in Frida's poëzie is verhelderend en beklemmend. Leegte en eenzaamheid maken de gedichten extra triest, alsof ze allemaal ergens als vondelingen verspreid liggen op de noordpool of een maanlandschap. Zelf ondergaat ze een levenslang bivakkeren op Nova Zembla, verlaten, verwaarloosd, beroofd van haar ziel. Wie deze bundel leest, zal maar al te goed begrijpen waarom mevrouw Vogels zich verschuilt voor de levensbedreigende buitenwereld, achter haar gedichten en proza, waarom zij niet zichtbaar wil en kan worden, zo duidelijk tijdens de Libris Literatuurprijs 1994, die op haar naam blijft staan. De vogel, die zulke mooie, poëtische nestjes bouwde, is 'em gevlogen. Ontglipt aan de pijn van wat er op aarde met haar gebeurd is, bewust in hogere, onaantastbare sferen, beschermd, maar niet voor (vastgeroeste) angst en mensenschuwheid of is het meer mensenvervreemding? Zij put uit merkwaardige momenten in haar tergende geheugen, vermengd met zielshistorische beelden, verlatingstaferelen, bezworen angstvisioenen, goudeerlijke zelfanalysen, Portugees-achtige melancholie (denkend aan Carlos Drummond). De zin "maar niemand hoorde me" is tegenwoordig niet en wel waar; niet, omdat zij klinkt in haar gedrukte liederen, wel, omdat de kloof tussen haar en het aardse leven nu vaststaat en daarbij, gehoord worden is het enig mogelijke en nooit genoeg voor iemand die lijdt waar niemand anders lijdt en dan nog. Moedig meisje, ik zou 'De harde kern' willen veranderen in 'De zachte kern', want, gezien je warme intenties, denk ik dat het meer een harde afweer is, een solide kasteelmuur, met hopelijk geheime, onderaardse gangen. "Blijven hopen dat iemand zal luisteren." O lezers, nieuwe verzetsstrijders, maak haar minder eenzaam!

Schrijver: Joanan Rutgers, 25 september 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

1.5 met 2 stemmen 147



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)