Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Neeltje Maria Min: Kindsbeen

'Hoe langer ik terugkijk, hoe strakker de knoop in de tijd' (blz. 9). Deze tijdloze bundel is mooi en zinvol, zonder zwaar opgemaakte pretenties, puur de naakte woorden plaatsend die gevoelsmatig opkomen, vanuit de mysteriën van de goddelijke vrouw, althans die indruk krijg ik. Regressief, maar zonder onnodige tierelantijntjes, gewoon recht voor z'n raap en geen moeilijke, labyrint-achtige verhullingen. Een droomwereld van een opgroeiend meisje, kwetsbaar in diverse bedreigingen en vooruitzichten, zwevend van moederschap naar grootmoederschap en weer dieper terug naar het kind in haarzelf. Via de edele dichteres kijken wij mee over haar tedere schouders naar een opgehemelde kindertijd, al schuwt zij navrante contrasten met de rauwe werkelijkheid niet. 'Voor wie ik lief heb wil ik heten' was geloof ik haar eerste bundelen en een daverend succes, deze bundel haalt dat uiterlijke succes niet echt, maar daar staat tegenover dat de lieftallige jonkvrouwe Neeltje voor meer diepte heeft gekozen, onopvallend aandoenlijk, een vertederend meisje, die verborgen aristocraat Min. 'She moves like mysterious ways' (U2). Zonder de min valt niet te leven, dat is een feit, ook voor de Min zelf. Op blz. 16 begint het hoogtepunt! Kan ik van prachtig spreken waar eenzaamheid wordt uitgestald als een antieke curiositeit? Ja, dat kan ik. Immers, aan oude spullen kleeft ook vaak de onwelriekende walm van onverwerkte, intrigerende en tijdloze emoties. 'Het gaat misschien niet weg als het zich veilig weet' (blz. 21). Ook zij moet al stokoud zijn, maar haar poëzie blijft altijd jong, alsof het is ondergedompeld in de bronnen van de eeuwige jeugd.

Schrijver: Joanan Rutgers, 26 september 2010


Geplaatst in de categorie: vrouwen

1.9 met 10 stemmen 1.162



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)