Het monster van Frankenstein

Het monster van Frankenstein

Geen duisternis is hem diep genoeg
En waterspiegels ontwijkt hij wankelend
Bang voor zijn bijeengeroofd gezicht
Waarachter geleende hersens zoemen:

Wat mij wakkerhoudt weet geen mens,
Geen moeder wiegde mij want mijn vader
Was een wild vuur dat mij kortstondig
Verkrampte. Tussen koningskaars en hoefblad

Lig ik wakker in de nacht, nat in de dag
Die mij slordige woorden wekt in de mond
- van wie, de tanden, mijn huig, mijn hijgen?
Menselijke warmte heeft mij nodeloos verbrand.

Jotie T'Hooft

De Belgische dichter Jotie T'Hooft (1956 - 1977) is jong gestorven aan een overdosis heroïne, en voorzeker psychoanalytisch gezien, daar verwijst Jotie zelf vaak naar, komt zijn verwoestende zelfhaat en zijn onstuitbare doodsverlangen voort uit zijn vroegste kindertijd.
'Geen moeder wiegde mij want mijn vader was een wild vuur.'
Wat doet een kind bij een wild vuur? Het zal zich afschermen, uit angst te verbranden en om te komen in de hitte. De moeder deed dit ook, was daarbij vaak afwezig, en daardoor ontbeerde Jotie de nodige, echte liefde. Hij dook na de stripboeken de literaire boeken in, met een zijspoor naar magieboeken. Hij gebruikt LSD en hasj, maar hij wenst het sterkere middel heroïne omdat hij de volwassen wereld niet aankan, waar Hesse zo mooi over schreef. Hij is opgenomen geweest, wordt nachtwaker, leest, schrijft, is nog lector bij Manteau, maar vervalt steeds weer in kapot willen en kapot gaan.
Ondanks zijn huwelijk met Ingrid Weverbergh, de bloedmooie dochter van de uitgever van Manteau, zakt hij steeds verder weg in zijn traumatische depressies. Haar liefde bleek niet zijn stormachtige zelfverwoesting te kunnen keren. Geen enkele liefde of hulpverlening overigens. Hij speelde dat hij iemand anders werd, een verre voorvader van hemzelf, maar was deze literaire schizofrenie werkelijk spel of kun je stellen dat iemand na zoveel harddrugs en dergelijke en zoveel onverwerkte trauma's niet vanzelf afstevent op acute schizofrenie, waar meerdere vormen van bestaan.
Dat hij zichzelf als kind al zo sterk had afgesloten van zijn omgeving, valt op, niet dat hij autistisch was, maar zijn manische vluchtgedrag leidde wel uiteindelijk tot de meest tragische vlucht uit een bestaan dat hem schijnbaar uitkotste. Hij was niet te redden, wat ik maar een magere uitspraak vind, want gezien zijn diepzinnige gedichten had een kiene psychiater hem wel om gekregen, maar daar bleef hij bewust bij uit de buurt.
Critici vinden hem te onrijp, te adolescent-achtig, maar daar hoor ik absoluut niet bij, daar ik weet dat leeftijd geen reden is voor wijsheid, zeker als je in de reïncarnatie geloofd zoals ik. Kijk maar eens goed om je heen, genoeg bejaarde mensen die onzin uitkramen en niets geleerd hebben van hun onbewuste, onverlichte leven. Zijn zwartgallige zelfvervreemding bracht hem ertoe om zich te identificeren met in dit geval Frankenstein, iemand die totaal afschrikt, iemand die nooit liefde zou kunnen binnenlaten. Monsterlijk droevig.

Het monster van Fran Jotie T\'Hooft

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 8 stemmen 1.087