Zelfdoding.

Zelfdoding blijft een gecompliceerd discussie onderwerp. Vanuit de spirituele filosofie bestaat er nog geen uitgekristalliseerd denkraam, waarbinnen dit item voldoende wordt belicht.
Er bestaan wel vele opvattingen,gebaseerd op dualiteiten zoals goed of slecht, ziek of gezond en laf of dapper. Zelfdoding is wel de meest persoonlijke daad,die een mens in leven kan stellen. Het negatieve karakter van zelfdoding wordt versterkt door religie, de leefgemeenschap die kijkt naar het achterblijven van de naast staande, de relatie met de depressiviteit en de mening dat een mens niet zijn eigen leven mag beëindigen als daar geen geaccepteerde reden tegenover staat. Ook het niet invoelbare karakter van de daad roept meestal een afkeurende tegen reactie op. Je eigen leven moedwillig beëindigen zou het karma ondermijnen, maar zou het niet zo kunnen zijn dat deze zelfdestructie juist met het karma is verbonden?

Waarom werden zelfmoordenaars als moordenaars gezien niet als vrijheidsstrijders of helden? Binnen de extremistische islamitische groeperingen wordt zelfdoding voor het geloof gezien als een daad van opperste verheerlijking. De betrekkelijkheid van deze meningen brengt ons in verwarring en geeft ons het gevoel van onbehagen.

Misschien kan een verdere analyse van zelfdoding, spiritueel gezien, nader worden uitgewerkt, om een beter inzicht te verkrijgen omtrent het eigenlijke gebeuren. Het leven op aarde is een spel van "struggle for live", geven en nemen, liefhebben en afwijzen. Ook is er het bewustzijn, dat het mysterie van het leven zelf moet trachten op te lossen. Als we ons eerst richten op de twee cesuren van geboorte en sterven, dan zouden we allerlei energetische gebeurtenissen, die de mens in z'n leven tegenkomt, in dit levens kader kunnen plaatsen. Alleen zo zit het niet in elkaar. Onze levensloop is gebaseerd op een energie veld met multidimensionale eigenschappen, waarin geen einde of begin bestaat. In ons drie dimensionale denken bestaat er een begin en een einde als tijd relatie met ons menselijke leven.

Als we filosoferen over zelfdoding, moeten we die tijd relatie loslaten en proberen te begrijpen welke mogelijkheden zich allen tegelijkertijd kunnen afspelen. Het multidimensionale karakter van het denken kent geen plaats meer voor dualiteit,dus geen discussies meer omtrent goed of slecht. Wel een onzekerheid over de mate van verbondenheid tussen alles wat is, alles wat was en alles wat zou kunnen zijn als alles toch anders was. Dit is de onzekerheid omtrent het bestaan in het algemeen, de vraag of de mensheid echt bestaat,zoals wij aannemen, of dat er slechts een illusoire projectie bestaat vanuit ons denken. Dit is geen irreële gedachte,als we ons beseffen dat ons stoffelijk lichaam ongeveer 14x per seconde volledig energetisch wordt herbouwd. Ook de onzekerheid van de materie in het algemeen, brengt ons als energie pakketjes dichterbij de gedachten alleen,dan bij gematerialiseerde wezens.

Waarom deze zijsprong als we de zelfdoding analyseren? Omdat er bij zelfdoding een versneld proces van dematerialisatie plaats vindt. Een vorm van desintegratie die door de menselijke geest zelf wordt geïnitieerd.Het waarom is niet belangrijk, omdat we ons bevinden buiten het denken in dualiteit. De daad is een ontbinding van het onzekerheidsprincipe,wat zich tussen lichaam en energie afspeelt. De verbittering past bij het levensspel,waarbij zelfdoding een overtreding is van de vele spelregels.De spelregels die gemaakt zijn op basis van angst, verdeeldheid en moedwillige overheersing. Ook als wij de oorzaak zien als een uiting van depressiviteit,blijven we denken in dezelfde dualiteit,die het echte begrijpen verhinderen. De meest primaire daad welke een mens op het hoogste niveau kan verrichten, is de stekker eruit halen en de desintegratie van het lichaam versnellen. Dit verdient respect en geen hoon.
Shakespeares Hamlet bevat een beroemde monoloog over zelfmoord, die begint met de woorden:
To be or not to be, that's the question.
Schopenhauer schreef in: Die welt als Wille und Vorstellung,een commentaar op deze monoloog, waarin hij betoogt dat de keuze tussen "zijn en niet zijn" een gemakkelijke is, maar dat zelfdoding niet de garantie op totaal niet-zijn biedt.(uit: Wikipedia zelfmoord in de kunst).

Het niet zijn is spiritueel gezien ondenkbaar en die wetenschap zal de vrijheid van handelen moeten beïnvloeden en niet de dualistische manier van denken. Zelfdoding zal blijven bestaan als een wezenlijk onderdeel van het leven. Het zal verdriet genereren en onbegrip blijven veroorzaken. De zelfdoder mag niet worden gezien als een spelbreker,doch ook niet de illusie koesteren dat problemen hiermee worden opgelost. Het valt misschien veel zwaarder om situaties op te lossen buiten ons aardse bestaan om. Misschien zal de zelfdoder terug willen naar de aardse situatie en betreurt hij of zij z'n daad. Deze mogelijkheid moet ons aansporen om potentiële zelfdoders te onderscheiden en te weerhouden om hun plan uit te voeren.
Die medemensen welke in een uitzichtloos lijden persisteren en die wij niet zinvol kunnen helpen om een menswaardiger bestaan te verkrijgen,die zullen wij moeten helpen en terzijde staan, om hun daad in onze daad te transformeren. Alleen dan kan een afscheid in verbondenheid plaatsvinden en kan het niet-zijn worden vertaald in een toestand van zijn buiten ons gezichtsveld.

Het begrip zelfdoding zal plaats moeten maken voor een woord als bewuste levensbeëindiging of als zelfterminatie. Het leven blijft even,als de dood niet meer wacht. Achterblijvers worden tijgers in de duistere nacht. Het weten en toch niet kunnen vergeten,wat het leven ons bracht. Het niet kunnen weten wat we vergeten als de tijd ons verwacht.