Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

P. C. Boutens: Nacht-stilte

Nacht-stilte

Stil, wees stil: op zilvren voeten
Schrijdt de stilte door den nacht,
Stilte die der goden groeten
Overbrengt naar lage wacht...
Wat niet ziel tot ziel kon spreken
Door der dagen ijl gegons,
Spreekt uit overluchtsche streken,
Klaar als ster in licht zoû breken,
Zonder smet van taal of teeken
God in elk van ons.

Pieter Cornelis Boutens werd geboren in 1870 te Middelburg (Markt 14). Hij haalde aldaar zijn gymnasium-diploma. Zijn thuisfront was streng protestants, wat 's zondags drie keer naar de kerk betekende en voordracht uit de Statenbijbel. Hij ging Klassieke Talen studeren te Utrecht en daar begon hij zijn dichtcarrière. Zijn eerste bundel 'Verzen' liet hij op eigen kosten drukken. Van 1894 tot 1904 was hij leraar te Voorschoten, dat was in een jongenskostschool, terwijl hij zelf ook in Voorschoten woonde. In 1904 nam hij wegens ziekte een rustkuur in Zwitserland. Daarna gaf hij enkel nog privélessen. In 1908 woonde hij samen met Cornelis van Duyvenbode. In 1916 ging hij op stand wonen in Den Haag. Zijn werk is beïnvloed door Van Eeden en Gorter. Het spreekt van grote eenzaamheid, een schrijnend gemis van de gelijkgestemde ziel, hij beminde de vergoddelijkte Vrouw, verstikte in zichzelf de lustbeleving, wat wel heel strikt genomen zijn calvinistische misvormingen weergeeft. Je zou het wolkenpoëzie kunnen noemen. Hij stierf in erbarmelijke vereenzaming in 1943 te Den Haag. Hij was nog het gelukkigst geweest in de weidse natuurbeleving van Walcheren. Ooit heb ik de gemeenteraad van Middelburg via een brief gevraagd of ze hun grote stadsgenoot willen verblijden met een standbeeld, op de Markt of ergens bij het station, ik kreeg een keurige brief terug, dat ze erover na zouden denken. Zodra ze meer wisten, zou ik bericht ontvangen. Tot nu toe helaas niets ontvangen. Of dat standbeeld er inmiddels gekomen is, ik vrees van niet, wat ik niet begrijp of is het beeldenloze calvinisme daar nog steeds aan de macht? Dus wel een strijdlustige zeeheld, maar geen dichter. Jammer dan. Ik kreeg het gedichtje 'Nacht-stilte' ooit opgestuurd door mijn eerste muze Hanneke Majoor (zie hartenkreet 'Mijn vooroordeel'). Dat was na onze tongzoen, toen ze toch voor haar destijds andere vriend, die ook dichter was, koos, tot mijn grote verdriet. Toch troost ik mijzelf met dit couplet:

Toch, ons zielen konden nimmmer
Tot elkaêr in oogen reiken,
Konden niet uw warme lippen
Mijne warme lippen kussen,
Hadden niet mijn roode lippen
Uwen rooden mond gekust.

P.C. Boutens

Schrijver: Joanan Rutgers, 11 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 1 stemmen 437



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)