Jo Govaerts: Op een dag

Op een dag spuwde mijn moeder
mij uit, het was aardbeientijd,
ze was kwaad want ze had net
een groot bord vol geplukt
toen ik haar relatieve rust
(een man, een kind, een portie
aardbeien) kwam verstoren.

Ik had de haren van
een vreemde en krijste hard en blauw,
mij gaven ze een tik
om me te doen zwijgen.
Toch gooide ze me niet weg.

Integendeel, elke dag
bedelt ze om een stukje
van mijn lijf, gisteren
peuzelde ze aan mijn wimpers
en ze sneed ook al lapjes
van mijn rug.

Misschien wordt ze te gevaarlijk,
wordt het tijd dat ik vlucht,
maar het wordt ook steeds
moeilijker, vanmorgen nam ze zelfs
mijn voeten in beslag.

Jo Maria Augusta Govaerts is geboren in 1972 te Leuven. Ze stamt uit een katoliek gezin met een oudere zus en twee broertjes. De beroepen van haar vader en moeder heb ik niet ontdekt. Inmiddels is zij 38 jaar en voor een groot deel nog steeds een raadsel voor de buitenwereld. Net als Vasalis beschermt ze haar privéleven rigoreus. Ze schreef al gedichten op de lagere school en ze las toen ook al veel. Ze was leidster van een katholieke jeugdbeweging en een lerares op de lagere school stimuleerde haar om gedichten te gaan schrijven. Die gaf haar daar hoge punten voor, waar ze een hekel aan kreeg, dus ging ze louter voor zichzelf schrijven en niet om de prestatie en de beloning. Haar persoonlijke stijl groeide hierdoor zienderogen en ze wierp de rijmdwang ook van zich af, wat typerend voor haar is, uit jeugdige foto's van haar lijkt ze namelijk sprekend op de vrijgevochten en kindgebleven Pippi Langkous, vrolijk en speels, maar niet onbekommerd, zoals sommige gedichten duidelijk aangeven. Ze las graag Biesheuvel, Kopland en Kundera. Het standbeeld 'De Kotmadam' in Leuven noemt ze 'De Kotsmadam', ze lijkt niet eens op een pensionhoudster. Ze maakt haar gedichten eerst in haar gedachten, die dreunen dan in haar hoofd, de inhoud is al klaar wanneer ze ze opschrijft. Slechte poëzie gooit ze weg. Ze studeerde slavistiek in Leuven en sociale antropologie in Londen. In 1987 verscheen haar debuutbundel 'Hanne Ton', de titel is geplukt uit 'De kleine prins' van Exupéry en in het Frans betekent het: de meikever of de onbezonnene. Ze was pas 14. Het was weinig diepgravend, sarcastisch, maar door de frisheid zeer aanwezig en ontroerend. Ze stond letterlijk en figuurlijk in de kinderschoenen. In 1989 verscheen 'De twijfelaar', waarmee ze al veel dieper graaft. Ze woonde een tijdje in Warschau om het werk van de Poolse dichteres en nobelprijswinnares Wislawa Szymborska te bestuderen. Ze vertaalde o.a. het werk van deze Poolse dichteres. Ook reisde ze een tijd door Tatarstan, waar ze later een boek over schreef. Na 'Waar je naar zit te kijken' verscheen in 1998 'Apenjaren'. Ze ontdekte de ontoereikendheid van de taal als communicatiemiddel, want haar isolement verdween er niet door. Apen zijn aaibaarder dan mensen, dus houdt ze meer van apen. Ze werpt de parlando nog niet geheel overboord, maar ze experimenteert wel veel meer. Ze schrijft humoristisch, verstaanbaar en diepzinnig met hier en daar een zweem van weemoed. Ze wenst geen tweede Neeltje M. Min te worden, ze zwijgt al wel weer meer dan tien jaar. Ze zal toch niet al leeggeschreven zijn? Zelf zegt ze dat de vrouw nog heel wat in te halen heeft qua liefdespoëzie. Misschien is de noodzaak van publiceren weggeëbt en voelt ze zich verlost als vroeger van die opzwepende lerares. Ik ben blij dat ik haar op 17-jarige leeftijd het bovenstaande gedicht heb zien voordragen in Vredenburg, hoewel het begin erg op een dichtregel van Jotie T'Hooft lijkt: 'Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd' vind ik het nog steeds erg grappig, met een serieuze ondertoon, moedig en nog steeds is zij veelbelovend, maar zoals gezegd, niet te dwingen.

Jo Govaerts Op een d Op een dag...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 131