Herman de Coninck: Sneeuwstorm
Sneeuwstorm
In mijn streek zegt men 'ver' in de zin van
'bijna'. Het is al 'ver' winter.
En zo ver is het inderdaad. Sneeuw is eeuwig leven
op een wit blad zonder letters geschreven,
niets is nog hier, alles is ginder.
Zoals dat boerderijtje, tien vadem
onder de sneeuw. Sneeuw doet het landschap
wat longen doen bij het inhouden van adem,
wat ik doe door niet te zeggen
hoe ik me tastend op alle plaatsen
en duizend keer per minuut en amechtig
en toch zoekend en bijna plechtig,
en lief en definitief, op jou wil neerleggen
als sneeuw, van de eerste vlok tot de laatste.
Herman August Paul de Coninck werd geboren in 1944 te Mechelen.
Zijn ouders hadden een katholieke boekhandel, dus konden hij en zijn zus al jong grasduinen in de wereldliteratuur, wat ze dan ook deden.
Toen hij vijftien was wist hij al zeker dat hij schrijver wilde worden. Hij bezocht het katholieke Sint-Romboutcollege en in 1962 ging hij Germaanse filologie studeren te Leuven, hij werd er redacteur van het wekelijkse 'Universitas'. In 1966 werd hij licentiaat in de Letteren. Daarna woonde hij vijf jaar in Heverlee. Van 1966 tot 1970 gaf hij Nederlandse literatuurles in Brussel.
In 1969 verscheen zijn poëziedebuut 'Lenige liefde', o.a. beïnvloed door de Tirade-dichters. Hij werkte mee voor poëzie in Tirade en Ruimte.
Zijn poëzie is relativerend en ironiserend, later werd hij meer romantischer.
Hij was de oprichter van de literaire stroming 'Nieuw Realisme'.
Hij trouwde met An Somers, samen kregen ze een zoon.
Wreed genoeg kwam zij in 1971 door een auto-ongeluk om het leven.
In 1975 verscheen zijn tweede dichtbundel 'Zolang er sneeuw ligt', vooral over zijn gestorven echtgenote.
Inmiddels was hij in 1974getrouwd met Lieve Coppens en samen kregen zij een dochter.
In 1983 werd Herman hoofdredacteur van het tijdschrift 'Nieuw Wereldtijdschrift', waar ik nog veel gedichten naartoe gestuurd heb, maar meestal kreeg ik weer een handgeschreven afwijzing van Herman terug. Het is me dan ook nooit gelukt, maar zo schreef hij me, als er een Prijs voor de Meeste Inzendingen zou bestaan, dan zou ik die voorzeker winnen, waar ik nog steeds om kan lachen.
In 1984 was er zijn scheiding met Lieve Coppens, weer een grote klap in zijn toch al wankele dichtersbestaan, hoe hij ook trachtte het hoofd boven water te houden, hij had toch weer de liefde van een minzame vrouw nodig en die vond hij in de prachtige gedaante van de schrijfster Kristien Hemmerechts.
Ik herinner me heel sterk die ene foto van hem bij haar in de badkuip en hoe gelukkig hij daar uit zijn ogen straalde, Kristien overigens ook. Ik werd er zelfs een beetje jaloers van.
Hij schreef tot laat in de nacht, vaak tot het ochtendgloren, meestal tien Duvel-bieren later en heel wat sigaretten, hij sliep vanzelfsprekend weinig. Hij was dan ook de keizer van literair België, er rustte een zeer zware taak op zijn schouders en dat wist hij.
In 1986 kreeg hij de Jan Campertprijs en in 1995 de Gouden Uil. Tot zijn verdriet kreeg hij nooit de Staatsprijs voor Literatuur, wat hij een daad van miskenning vond. Hij bewaarde zo'n 15.000 brieven.
Hij woonde in Berchem-Antwerpen, zijn lieftallige evenzeer hoogbegaafde literator Kristien ook. Ik kom zijn achternaam nog vaak tegen in de supermarkten als een biermerk, een pittig en eigenwijs biertje, ook nog gebrouwen in Antwerpen.
Zijn originele gedichten kunnen velen nog aangenaam verwarmen, hij begreep als geen ander de mystiek van de liereman. De liefdevolle dichter en taalminnaar op andere gebieden Herman de Coninck stierf in 1997 aan een hartaanval, midden op straat te Lissabon, in de zorgzame armen van Anna Enquist, met naast haar een geschokte Hugo Claus. Hij werd slechts 53 jaar, maar kijk eens wat hij met die jaren aan kwaliteit geschonken heeft!
Geplaatst in de categorie: literatuur
Herman de Coninck
602
Geef je reactie op deze inzending: