Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Werelds silentium

Als scherp toeschouwer van mijn medemensen maak ik me over het algemeen best wel wat zorgen over het humeur van hen, over de staat van hun psyche en zelfs over hun voedselkeuze. Het merendeel kijkt somber of boos, sommigen staan zelfs op springen van ingehouden woede, enkelen kijken nors omdat ze verdrietig zijn of nauwelijks rond kunnen komen en het huidige kabinet wantrouwen. Echt vrolijke mensen worden steeds zeldzamer, als ik er al één zie, dan spring ik een gat in de lucht, ze zijn er dus nog in deze barre, paranoide tijden, waarin iedereen zo aangenaam mogelijk tracht te overleven, afgezien van de rijken die niet kunnen kiezen tussen kaas-, kleding-, auto- en wijnmerken. Als ik mijn gratis bekertje koffie in een supermarkt drink, dan zie ik de volgestouwde karren voorbijrijden; frisdranken, chipszakken, snoepgoed, knakworsten uit blik, stapels vlees, kortom, bergen rommel. Hun uiterlijk heeft er onder te lijden, maar ze gaan onbewust verder met hun tredmolengedrag, best wel zielig. Waarschijnlijk in tijden geen verse haring gezien.
En dan dat gepaf voor winkelingangen en café's en eetgelegenheden, ronduit irritant en asociaal, ik ben het helemaal eens met de burgemeester van New York, uitbannen, die verstikkingstroep. Hoe kan het biologisch voedsel die akelig massale, slechte eters ooit bereiken? Het is veelal onbekendheid en onkunde. Mensen verstommen steeds meer.

De natuur wordt steeds minder bezocht en als heilzame plek ervaren, terwijl juist de natuur de mens als vanzelf harmoniseert. Waar ze steeds meer tot zwijgen overgaan in de huidige maatschappij, durven ze de stilte van de natuur niet aan. Ze communiceren dus zwijgend. Zwijgplekken worden stilzwijgend gecreëerd. Zo zijn daar natuurlijk de openbare bibliotheken, die leesplekken hebben, gedomineerd door de nieuwe elite, de zwijgzamen. Natuurlijk zijn er wel eens stoorzenders, zoals losgeslagen jongeren, maar die worden dan snel gemaand te zwijgen. Dan zijn er nu de zwijgcoupé's in de treinen. Een jonge, laptopverslaafde vrouw tikte een veel oudere vrouw op de vingers, omdat ze te enthousiast met haar vriendinnen sprak, echt meegemaakt. 'Pestcoupé!', dacht ik. In de winkelstraten zie ik horden zwijgende mensen elkaar als zombies voorbij lopen, spreken sommigen, dan luisteren de zwijgenden op vermanende toon mee, direct in staat om in te grijpen en de praters naar een onbewoond eiland te sturen om ze het zwijgen op te leggen, desnoods met zweep en dwangarbeid. Zien zij een zachtbehaard eekhoorntje bij een kleurrijke paddenstoel, dan raken zij innerlijk ontroerd, maar hun mond blijft dichtgesnoerd. Of neem de doodse stilte voor een stoplicht, dat maar op rood blijft staan. Niemand verroert zich meer, we worden geleefd, we uiten ons niet meer, we wachten met onze kaken op elkaar op het groene licht. Het lijkt wel het opgelegde, kloosterlijke zwijgen, maar dat heeft tot doel om meer God te kunnen dienen, ik vermoed dat het bij de meeste monddoodgemaakten niet om God gaat, maar om de wereld, die hen eronder heeft gekregen, stilletjes aan, doodgezwegen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 6 november 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

2.6 met 5 stemmen 363



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)