Sylvia Hubers: De poes weet van niets

De poes weet van niets

De poes weet van niets.
Ze ligt in haar eentje zoals altijd
want ik hoor er niet bij.
De poes weet van niets.
Er kan van alles gebeurd zijn,
bommen, granaten, een kaping,
een overstroming, een hagelstenen-kogelregen.
De poes weet van niets.
De poes krijgt haar brokjes,
liefst die van een A-merk.
De poes krijgt haar water,
elke dag schoon en vers, er konden
steden verwoest zijn, werelddelen verzonken,
mensen verdronken, of verschrompeld.
De poes weet van niks.
De poes ligt in al haar onschuld
te genieten van het nietsen, van de rust
van het eten, van het drinken dat men
in deze merkwaardige wereld
haar zomaar biedt.

Sylvia Hubers is geboren in 1965 te Sassenheim (boven Leiden).
Ze heeft een uitstekende scholing genoten en ze is op een of andere manier blijven hangen in Utrecht, waar ze veel in de dichterscircuits ronddoolde en in de altijd volle kroegen daar.
Vanaf 1987 leest ze haar werk voor bij diverse gelegenheden.
Ze is intelligent, bijzonder knap, maar ze heeft nogal met de liefde geworsteld. Dat ze aantrekkelijk is, dat weet ze maar al te goed, want tijdens haar Utrechtse kroegentochten waren er genoeg mannen die haar probeerden te versieren, maar haar niet gelukkig konden maken. Als een ware romanticus wilde ze nu juist die mannen, die onbereikbaar voor haar bleven.
Ze heeft ooit de beroemde zin van Charles Baudelaire 'Wees altijd dronken!' heel letterlijk genomen en hem daarin opgevolgd.
Er bestaat een mooie foto van haar dat ze aan een stevige pint zit, maar hoe artistiek verantwoord ook, er schuilde ook veel tragiek en verdriet in dat drinkgebaar van haar.

Uit haar poëzie klinkt veel wanhoop en eenzaamheid, een neerslachtigheid, die de lezer om troost smeekt.
Zij schrijft naast gedichten ook absurdistische verhalen en in 1988 debuteerde zij met een prozadebuut 'Doodskreten worden graag gehoord'.
Ze zit in het Damescollectief Nadorst.

In 1990 verscheen 'Feestdagen in aantocht', een groot prozagedicht.
In 1993 verscheen 'Eufrosyne, of morgen ook goed?', poëzie.

Haar inspiratie haalt ze uit dagelijkse bezigheden; arbeid, brood, liefde, geluk, groente, fruit, bier enzovoort.

In 2002 won zijn de Dunya Poëzie-prijs.

Een jaar later publiceerde zij haar echte debuutdichtbundel 'Men zegt liefde'. Lovende kritieken. Nationale doorbraak.

In datzelfde jaar is ze van Utrecht naar Haarlem verhuisd. Daar verscheen in 2005 de tweede dichtbundel 'Terug naar de apotheker', een (haar?) suïcidaal gedrag in fasen verdicht.
Tijdens een Letterloop bespeelde zij een zingende zaag ter aanmoediging van de hardlopers, heel aandoenlijk en nederig naast een erudiete violiste.

In 2009 verscheen haar derde dichtbundel 'Vandaar dit huwelijksleven', laconiek, ongekunsteld, onbevangen en humoristisch.
Ook werd ze in 2009 stadsdichteres van Haarlem, wat ze tot 2012 zal blijven. Ik heb het niet zo op die stadsdichterfunctie, het verplicht promoten van je woonplaats, een handreiking naar de commercie en het brave burgerdom. Ik zag dat ze al heel wat lange verzen gemaakt heeft, hopelijk verliest ze niet haar eigen stem en waait dat baantje snel weer over, want ze heeft die zinloos afleidende stadspoeha niet nodig.

Ze is op 9 oktober 2009 in het huwelijksbootje gestapt met de geluksvogel Marius Jaspers, op haar 44-ste. Ze is nog steeds beeldschoon, maar we gunnen het Marius (knaag, knaag!).

In september 2010 verscheen 'Drinkgedichten van Sylvia Hubers' in een schamele oplage van 50 exemplaren bij uitgeverij Nadorst. Drink je inspiratie niet weg, bouw alsjeblieft verder aan je oeuvre, zoals ik je ooit geschreven heb, n.a.v. een gedicht dat ik van je las in een literair tijdschrift, je woonde toen nog in Utrecht.
Je hebt al veel gegeven, maar je blijft altijd veelbelovend...

Sylvia Hubers poes v poes veelbelovend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 4 stemmen 348