Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Emile Verhaeren: De vorst

De vorst

Die avond scheen een grote winterhemel
onwezenlijk in koude sterrenwemel
en ongenaakbaar voor ons laag geloven.
Het zichtbre eeuwge werd gebeeld, daarboven.

De vorst omknelde gans de fonkelwanden
van horizon en wind, stilte en stranden.
De vorst beet in de vlakte en 't blauw verschiet,
waar torens rezen als doorbliksemd riet.

Stilte in de bossen, stil het zwerk, de zee, -
en o! dit vlijmend star-licht naar benee.
Dit sneeuwig heersen, dit invretend wrange,
in streng bevelen leek 't heelal bevangen.

Volkomen stilstand! En men voelt het knellen
van staal om 't hart, het argeloze in dit helle...
En men bevreest: dit blijft... dit àlverslindend!
Een grote God, kristalhard en verblindend.


Emile Adolphus Gustaves Verhaeren werd geboren in 1855 te Sint-Amands, een Scheldedorp.
Hij was de zoon van een welgestelde handelaarsfamilie. Ze spraken thuis Frans.
Als kind spuwde hij eens op een fanfare-lid, het boterde niet tussen de standsverschillen.
Op zijn elfde ging hij naar een internaat. Hij deed zijn middelbare studie op het Sint-Barbaracollege te Gent, waar strenge Jezuïeten de scepter zwaaiden.
In Leuven ging hij op de universiteit rechten studeren. Hij leidde er een vrolijk leven met bier en vriendinnen.
Zijn eerste gedichten verschenen in de studentenbladen.
Hij werd doctor in de rechten en van 1881 tot 1884 was hij in de leer bij Edmund Picard, een Brusselse strafpleiter en de spilfiguur van de avant-garde 1880-1890.
Via zijn wekelijkse bijeenkomsten kwam Emile in contact met schrijvers en andere kunstenaars. Dit opende zijn hart voor wat hij werkelijk met zijn leven wilde en hij besloot om dichter te worden. Na twee strafprocessen kapte hij met zijn rechter-zijn en werd hij voorgoed literator en een gepassioneerd literatuurcriticus. Hij werkte mee aan diverse Belgische tijdschriften en enkele buitenlandse. Hij werd redacteur van 'La Jeune Belgique' en 'L'Art Moderne'.

Er lag natuurlijk een enorme druk op hem, maar hij kreeg ook een enorme stoot energie en inspiratie om zijn nieuwe levensdoel te bevestigen en uit te bouwen. Hij groeide in een rap tempo uit tot een razendpopulaire kernfactor binnen de bewegende (literaire) kunstenaars van die tijd. Zo promootte hij o.a. James Ensor.

In 1883 verscheen zijn debuutbundel 'Les Flamandes', geïnspireerd door de Vlaamse schilders beschreef hij in duidelijke taal het Vlaamse leven, sensueel en provocerend. Op het preutse platteland werd er geschokt gereageerd.
In 1886 verscheen zijn tweede bundel 'Les Moines', die niet bepaald werd omarmd. Echte vernieuwers worden in het begin altijd door de behoudende, verroeste massa uitgekotst.

In 1888 stierven zijn ouders en hij kreeg last van aanhoudende gezondheidsproblemen. Hij viel in een depressieve crisis, waarvan de weerslag te zien was in drie opvolgende bundels. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. In 1889 bezocht hij zijn zus in Bornem en daar ontmoette hij de charmante, oogverblindende Marthe Massin. Ze was vijf jaar jonger dan hij en een ware schoonheid, een Luikse kunstenares en ze gaf tekenles aan de kinderen van een graaf. Zijn zwager was rentmeester van die graaf, vandaar haar aanwezigheid, die hem op het eerste gezicht in vuur en vlam zette voor haar.
In 1891 trouwde hij met Marthe en ze gingen in Brussel wonen. Hij wijdde drie bundels liefdespoëzie aan haar.
In zijn volgende bundels bestreed hij de sociale ongelijkheid en de ineenstorting van het platteland door de Industriële Revolutie. Machines verdrongen de mankrachten.

In 1898 verhuisde hij voorgoed naar Saint-Cloud bij Parijs. Hij produceerde meer dan ooit en werd beroemd in Frankrijk en heel Europa. Hij en Marthe bezaten een buitenverblijf in de buurt van Roisin. Hij werd zelfs wereldberoemd en zijn werk werd volop vertaald. Hij reisde als een succesvol schrijver door heel Europa, ook Rusland, en hij gaf overal boeiende lezingen.
Koning Albert doopte hem tot poète national, maar dat was mosterd na de maaltijd, want hij was reeds een gevierd poète international. Instituten lopen altijd achter op de feiten.
In 1911 won hij bijna de Nobelprijs voor de Literatuur, maar die zeer gewilde titel ging naar Maurice Maeterlinck. In 1914 was hij als overtuigd pacifist fel gekant tegen de uitvoerders van de eerste W.O., hij publiceerde gedichten in anti-Duitse tijdschriften.
Tijdens zijn leven had hij met tenminste twee andere vrouwen dan zijn echtgenote een goede vriendschap, dat waren Maria van Rijsselberghe, die ook met de bi-sexuele André Gide scharrelde, en niemand minder dan de koningin Elisabeth van België.
In 1916 hield hij een voordracht in Rouen. De dag daarna kwam hij onder de trein richting Parijs en stierf aldaar.
Na een onrustig en strijdbaar leven in de haast onder een trein gegleden, hoe bizar en tragisch, vooral voor zijn zo diepbeminde Marthe. Ze raakte verlamd en stierf in 1931.

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 december 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 136



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)