Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Yerna van den Driessche: Nu ik jou...

Nu ik jou alleen nog een gezicht kan dichten

zal ik graven naar de diepste ogen
van die zachte bruine
met stipjes die oplichten
als de aarde kleurt

ik zal de warmste lippen voor je kopen
van die papaverrode
die als vuurstenen vonken, week worden
als ze de liefde proeven

ik zal de traagste glimlach voor je toveren
een die niet schatert maar
als een schuwe zon
het wolkendek opentrekt

omdat ik niet anders kan
omdat verdriet op maat gesneden zachter wordt
heb ik je mooiste gezicht
gedicht


Yerna (Erna) van den Driessche is geboren in 1949 te Zottegem.
Ze is in 2008 afgestudeerd aan de Academie voor Muziek en Woord in Ieper. Ze volgde daar een opleiding creatief schrijven bij de dichter Roel Richelieu van Londersele.
Ze deed tevens een toneelopleiding.
Ze werkte bijna haar hele leven in een scheikundig laboratorium, ze was dus laborante in de klinische scheikunde, ik neem aan dat ze nu full-time dichteres is.
Ze schrijft volkomen verstaanbaar met net zulke sterke effecten als sluierdichters, die in hun eigen doolhoven vol mysterieuze betekenissen verdwalen.

Ze heeft o.a. gepubliceerd in: Het Liegend Konijn, Poëziekrant, Concept, Dighter, Schoon Schip. Ook veel op internet.
Ze trad op tijdens Onbederf'lijk Vers, Collectief Balein en de Prinsentuin.
Ze is met name geïnspireerd door ene Bart Stouten. Ook door het radioprogramma 'De Tuin van Eden' en de actuele media.
Ze is een late debutante, maar daardoor wel een gerijpte, doorleefde, veelzeggende.
In 2009 verscheen haar dichtdebuut 'Reconstructie' bij uitgeverij P te Leuven. Het is een in memoriam, een zeer waardig monument voor haar dierbare zus Alice. Alice overleed in 2007 en 'Reconstructie' is een poëtische verdrietverwerking. Toen zij haar gestorven zus vond, zag zij dat haar gezicht gruwelijk verminkt was, opgegeten door haar hond, die er naast zat. Die hond is er nu ook niet meer, maar het tragische en schokkende sleepte zich voort. Ze wil het gezicht van haar zeer wreed gestorven zus reconstrueren in de vorm van een denkbeeldig masker. Ze roept jeugdherinneringen aan haar geliefde zus op, bijvoorbeeld in het verwijt aan hun zwaar ruziemakende ouders, waar ze samen zo onder geleden hebben, wat hun gevoel van veiligheid sterk verminderde. Daarna gaat een deel over het daadwerkelijke gemis van haar zus en de rouw verwerkende nasleep. De bundel is een meer dan geslaagd eerherstel van haar zus en een weergaloos eerbetoon, ze heeft met haar poëzie haar zus weer een stralend gezicht gegeven, dat is op zich al diep ontroerend en uiterst liefdevol, maar als de kwaliteit ook nog eens ver boven het gemiddelde uitstijgt, dan is de missie dubbel geslaagd.

Haar dichtthema's zijn: liefde, lijden, dood, familie en relaties.
Of je nu zestien bent of zestig, de muzen houden daar geen rekening mee, zijn altijd vernieuwend en kennen de geheimen van de bron van de eeuwige jeugd. Poëzie is tijdloze wijsheid en heeft niets met een jonge of oude mal van doen.

Tenslotte een citaat uit het gedicht 'Spiegelvrouw':
met gezwollen schaamte ontdek ik Mieke Maaikes wereld, kijk wereld, kijk naar ons met je lendengeile blikken, kijk naar ons'.
Subliem spiegelend.

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 maart 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.3 met 7 stemmen 833



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)