Hester Knibbe: Tekenzolder

Tekenzolder De Waag, Haarlem

Hij is van de halve cirkel het midden.
Zet je de spies van een passer precies in
zijn navel en draai je dan langzaam de wijdste
boog lijntrekkers, schetsers, zit zij waar het
potlood treiterig hapert. Wat ze droomt krijgt
ze niet op papier; omtrek blijft hij, kijkt
weg van de kijkers, hand zwierig achter het
hoofd oogt hij uitdagend, maar is dat wel zo,
zij wil wat zijn lichaam bezielt bewaren.
Zoals daar beneden op straat aan de andere
kant van het water de vrouw voor het huis
de jongen nawuift die fluitend richting
de brug gaat, zondoorstoofde rugzak over
de schouder - dat doen ze lijkt het al
eeuwen zo, vanzelfsprekend als de schaduw
zich hecht aan de gevel, regen glans legt
over de daken - zo wil zij de man op het laken.


Hester Knibbe (Hendrika Jacoba Knibbe-Bos) is geboren in 1946 te Harderwijk. Het gemoedelijke stadje, waar Hermine de Graaf ook woonde en wellicht nog woont. De laatste ben ik er wel eens tegen gekomen, Hester natuurlijk niet. De oude binnenstad is schilderachtig ouderwets en heel gemoedelijk, al is het nachtleven er het tegenovergestelde, zoals in de meeste steden. Harderwijk ruikt naar paling, haring en alcoholische versnaperingen, het is de vertierplek van vrijgevochten visserijmensen, die zich niet snel laten kennen.

Op haar achttiende vertrok Hester naar Utrecht om te gaan studeren voor medisch analiste, wat ze glansrijk haalde.
Vanaf 1972 ging ze in Rotterdam wonen.
Ze is getrouwd en ze is moeder geworden.

Ze publiceerde o.a. in: WAR, De Tweede Ronde, Revolver, Maatstaf.
Haar dichtthema's zijn: kwetsbaarheid, breekbaarheid en vergankelijkheid. Ze probeert greep te krijgen op de onzekere veranderingen in het leven, de grilligheden van evolutionaire natuurkrachten, die alsmaar voortstuwen, even heftig en onvoorspelbaar als de erotiekbeleving tussen mensen. Ze stelt dat duurzaamheid in zekere zin een schijnvertoning is, gelet op de kunstwerken van oude beschavingen, die allen grotendeels verloren gingen of toch zeker door erosie ingeteerd zijn.
Menselijke roem is al evenzeer een illusie, want alles gaat verloren in de eeuwige vergetelheid, dat is waar, maar er is meer, voor wie in het eeuwige hiernamaals gelooft, daar zal ware aardse liefde opgehemeld worden en de eeuwige status krijgen. Onze zielen zijn onsterfelijk. Dat geeft onze liefdesgevoelens een gigantische meerwaarde.

In 1982 verscheen de debuutbundel 'Tussen gebaren en woorden' en in 1992 'Meisje in badpak', wat ik me nog goed herinner, omdat ik de titel zo mooi vond.
Ze verwijst in haar werk naar oude kunstwerken en de klassieken; dat ze flink ingelezen is, mag duidelijk zijn.
Ze voelt zichzelf bijzonder verbonden met de historische esthetica en gelijk heeft ze, want zonder wortels valt een boom al gauw.

Ze verloor een zoon door een hersentumor, waar ze op bewonderenswaardige wijze over gedicht heeft, zichzelf overstijgend, Achterberg-achtig, maar anders, integer en intens.

Ze kreeg de Herman Gorterprijs, de Anna Blamanprijs (2001) en de Adriaan Roland Holstprijs.
Ze etaleert haar sterke emoties niet zomaar, ze gaat daarmee heel secuur en aarzelend om. Ze oogt bijna ijzig solide, maar dat is schijn, de lava borrelt heftig onder de gestolde oppervlakte. Haar masker van verharding is doorzichtig geworden, ze laat er meer en meer doorheen kijken.

Ik heb haar één keer zien optreden tijdens een bal masqué in een museum, toen stoorde mij vooral haar verstarring, maar inmiddels is zij volop ontdooid, neem ik aan.

In 2005 kreeg zij de Publieksprijs voor de beste Poëziebundel, dat was haar 'De buigzaamheid van steen'.
In 2008 verscheen 'Bedrieglijke dagen' bij De Arbeiderspers. Volgens mij de laatste tot nu toe.

Hoe dan ook, Hester beknibbelt absoluut niet op het uitdelen van haar zeer wijze, zeer doorleefde woordschatten! Geestelijke zelfgave wordt sowieso te weinig gewaardeerd vandaag de dag. Dat was vroeger wel anders! (grapje).

Hester Knibbe Tekenz Tekenzolder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 138