Carla Bogaards: Schon wieder...

Schon wieder ist von meiner Zeit ein lebensjahr dahin
(cantate van Bach)

De tijd van een minnaar zo jong dat hij van een beetje coke al in mijn bed plaste, zocht ik jaar op jaar naar het vuurwerk van de Chinese families, er een camee in mijn ogen werd geprojecteerd vanaf de straathoeken die ik op mijn zoektocht overstak,

er joegen Wedgewood blauwe sneeuwstormen door de lege bossen van onze verjaarskalender, backstage dronken we whisky en champagne, we rookten filtersigaretten, gulzigaards dat waren we, ik ook, maar ons lichaam deelden we, Jezus volgend; neem dit brood dit is mijn lichaam, drink deze beker wijn, mijn bloed,

ik verdien meer dan de herinnering aan ontwaken met samengeklonterde mascara op mijn wimpers, koortsig rode oorschelpen, de beeldschone jongen die mijn bed natmaakte,
de steen viel uit mijn ring, maar ik droeg de camee, roze als mijn slaapwangen, totdat ik het vuurwerk van de Chinese familie op het spoor kwam.


Carla Bogaards is geboren in 1947 te Voorburg, wat ze zich herinnerd als een buitenplaats vol parken met schelpenpaden en lekker dicht bij Scheveningen en Den Haag. Ze begon met dichten op de middelbare school, toen ze dertien was. Ze is ooit nog zelf gecoached door de dichteres Ankie Pijpers. In 1982 verscheen haar debuutbundel 'Ik kom op niets'. Ze schrijft meestal lange gedichten met als thema's: liefde, lichamelijke liefde en familie, hechting en onthechting, broer-zusrelatie. Ze schreef columns voor o.a.: Esquire, Midi, Het Kunstblad en de kunstbijlage van het Financieele Dagblad. In 1987 ontving ze uit handen van Boudewijn Buch de Agenda Award voor heer bundel 'De reigers van Amsterdam'. In 1989 verscheen 'De bruinvisvrouw' bij De Bezige Bij. Ze won de Johnny van Doornprijs 1995 en versloeg daarmee Remco Campert. Ze geeft graag schrijflessen aan de Schrijversvakschool, de School der Poëzie en de Hogeschool van Amsterdam. Ze deed ook diverse workshops in België. Ze is geïnspireerd door: Marsman, Van Ostaijen, Engelman, Lucebert, Claus, Campert, Pavese, Brodsky, Passolini, Breytenbach en Gorter. Carla is een typische podiumdichteres, die haar leerlingen ook les geeft in sociale vaardigheden, wat terecht is, want de juiste communicatieleer is het halve werk. Psychologische omgangsvormen aanleren zou een serieus schoolvak moeten zijn, want dat is in veel gevallen van levensbelang en levensgeluk. Het adequaat uiten van emoties is daarbij van essentieel belang en natuurlijk respect hebben voor elkanders grenzen en onvolmaaktheden. Voorzichtigheid hanterend. In 1996 kreeg ze last van spierreuma en van een leverfunctiestoornis, wat haar toch al vele angsten sterk hebben aangewakkerd, haar hebben murwgeslagen. Sinds ze zonder medicatie is, gaat het stukken beter met haar. Zij stond op vele multiculturele festivals en ze gaf voordrachten aan de universiteit in Washington en New York. Ze maakte een kunstwerk van een dichtregel, wat in de muur langs het Westerdok is aangebracht. Ze is een virtuoze meesteres in haar liefdesbeschrijvingen. In 2003 verscheen 'Kleine hittegolf in mei'. In 2006 verscheen 'Dat zwart gewalste hart' bij uitgeverij Veen, een wel heel zwartgallige titel, navrant pijnlijk. In datzelfde jaar verscheen haar roman 'Roes', die raar genoeg de Gouden Doerian kreeg, de prijs voor de zwakste Nederlandstalige roman van het jaar. Ik kende die gemene treiterprijs niet. 'Roes' gaat over een verzengende liefdesaffaire. In 2010 verscheen de bundel 'Bo', over haar kleinkind Bo en zichzelf als grootouder. Het is haar zevende dichtbundel. Haar jongste zoon is dertig. Ze debuteerde zelf op haar 35-ste, wat vrij laat is. Ze werkt dikwijls en graag samen met beeldend kunstenaars. Hoe oud ze nu ook is, het poëtische vuur kan altijd zomaar weer heftig oplaaien! Schoon wieder!

Carla Bogaards Schon Schon wieder...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 4 stemmen 137