Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Mijmering.

Door de dansende drukte van stuifmeel en kleine vliegjes liep ik door het bos te joggen. In het ritme van de stappen op het bospad veranderde ik van menselijk mannen lichaam in een observerende geest. Een gedaante wisseling die ik nog herkende uit de tijd van wegdromen in bed, voordat de slaap mij overmande. Nu was ik vaak te moe om de voor slaap verschijnselen bewust mee te maken. Vanuit de rust van mijn slaapkamer bed kon ik de wereld aanschouwen zonder interactie met mijn persoonlijkheid. Ver weg of dichtbij maakte niet uit als het denken zich ontrolde vanuit het sluimerbewustzijn. Zwevend in de wolken van spirituele fantasieën. Het joggen door het bos voelt veel gemakkelijker als je in gedachten verkeert en je niet bewust bent van de directe gevolgen van de inspanning, zoals de stramheid van de spieren of een verminderd uithoudingsvermogen. De tocht werd onbewust gedirigeerd door de markante bomen en struiken die als routeplanner in de tijd opdoken. Soms kon ik in trance het hele traject van ongeveer 6 kilometer afleggen zonder dat ik echt bewust was van mijn omgeving. Het idee dat alles wat zich in mijn geest aandient uit een veelheid van gegevens slechts een kleine selectie mijn bewustzijn bereikt. Alles wat wij waarnemen met onze zintuigen is onderling verbonden. Het zijn slechts verschillende verschijningsvormen van dezelfde werkelijkheid. We willen bewustzijn ervaren als een machtig gevoel, wat uitstijgt boven de beperkingen van het onzeker zijn en hoog in de lucht zijn paringdans tracht te vervolmaken om een te worden met de uiteindelijke werkelijkheid. In een vlaag van vermoeide aanwezigheid begon ik me af te vragen:
Wie loopt hier eigenlijk?
Wie is degene die mijn benen moet dragen om een rondje door het bos te lopen?
Wie bepaalt dat ik aan moet komen bij mijn vertrekpunt?

Gedachten vloeiden samen tot een nieuwe visie op mijn lichaamsbeweging. Sluimertoestanden werden wakker geschut en ijverig begonnen meerdere denkprocessen tegelijkertijd actief te worden. Ben ik nu bezig als een neuroot die dwangmatig moet joggen? Is het de angst om ongezond te worden groter dan de voldoening die de lichamelijke inspanning schept? Ik had recent gelezen dat de kans op suikerziekte aanzienlijk kleiner is als men meer dan 16 km per week holt. Waar hol ik vandaan en waar naar toe? Een vliegje dat mijn oog ontmoette bracht me terug uit de dagdroom. De rust in mijn hoofd begon terug te keren. De bomen lieten hun mooie najaar bladeren zien. En de boslucht rook anders door een bijmenging van schimmel. Genieten van het cyclische gebeuren in de natuur is beter dan je af te vragen wie hier eigenlijk aan het hollen is. Vogelgeluiden drongen nu ook door in mijn hoofd en zelfs kleine torretjes op de grond trokken mijn aandacht. Ik was weer helemaal terug bij het hoofddoel van mijn inspanning, je prettig voelen en mijmeren over die dingen in het leven, welke dagelijks te weinig aandacht krijgen.


Zie ook: http://www.spirituelefilosofie.blogspot.com

Schrijver: J.J.v.Verre, 5 maart 2011


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.1 met 16 stemmen 680



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)