Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Bernke Klein Zandvoort: Ik kon voor het eerst...

Ik kon voor het eerst de stad niet meer aankijken
het was avond en kou drukte schouders naar de grond
een man liet op een afstand waar je niets van zeggen kon
zijn handen over mijn lichaam gaan

de mensen moesten naast de stoep lopen
ze hadden gezichten waar de wind in was geveegd
de geur van platgetreden straten
gepofte kastanjes, uitlaatgas
gestapeld in mijn neus

er is nog heel veel liefde in de warenhuizen

warme lucht door roosters omhoog geblazen
een opwaaiende jas, een openslaande deur

ik ben zes en sta met een plaatje genaaid in mijn zwempak
te treuzelen aan de kant
en denk: warmte komt met vlagen

ik vraag me af wat ik precies verloren ben
waarom ik steeds achterom kijk
goed vermomde tic

iets dat ik ook wel bij mezelf zoeken mag
want ik dacht: korte rokjes
dat pakt zo lekker licht


Bernke Klein Zandvoort is geboren in 1987 in Amersfoort en groeide op in Zwolle.
Ze zat op de Klokbekerschool in Zwolle en later ging ze daar naar het VWO op het Meandercollege. Daarna besloot ze om naar Amsterdam te gaan. Ze ging daar studeren aan de Gerrit Rietveld Academie, op de afdeling Beeld en Taal.
Van een tante erfde ze twee albums propvol met suikerzakjes. Aan de hand van die zakjes is ze gewapend met een fototoestel langs die plekken gegaan, waar haar tante de zakjes vandaan had. Ze maakte foto's van die plekken en ze kwam erachter, dat veel Nederland uit de tijd van haar tante allang niet meer bestaat. Ze gebruikte de foto's voor een kunstwerk. Op de G.R. Academie wordt veelal grensverleggend en vrijgevochten werk gemaakt.

Bernke werkte op donderdagavonden en zaterdagen in een boekhandel voor wat extra centen en omdat ze graag in boekensferen vertoeft. Toen ze werk van de Young-Hae Chang Heavy Industries te zien kreeg, kreeg ze een schok van herkenning, omdat ze zelf vergelijkbaar filmmateriaal presenteerde bij het vak Gemengde Media.
Ze trad o.a. op bij Perdu tijdens 'Vers van het Mes' en ze droeg een aantal van haar observerende gedichten voor tijdens de presentatie van de eerste De Revisor van 2010. Ze publiceerde daar dan ook in als debutante met twee gedichten. In het jaarboek van De Revisor pronken maar liefst zes gedichten van haar schrijfhand.
Ze schrijft over haar stadsindrukken als een onzichtbare toeschouwer, wat ten onrechte prozaïsch en ingetogen wordt genoemd, dat is hetzelfde om tegen een pas ontluikende bloem te zeggen: jij bent geen bloem. Als je vier-en-twintig bent, dan mag je supertrots zijn op zo'n literair begin, wat zeker veel belooft voor haar toekomst. Ik hoop dat we binnen afzienbare tijd haar dichtbundeldebuut mogen verwelkomen, want dat zal voorzeker een heel mooie worden, een heel mooi begin.
Daarnaast boert ze natuurlijk voortreffelijk als beeldend kunstenares.

Ze oogt uiterlijk als fragiel en kwetsbaar, maar haar kunstzinnige taal liegt er niet om, ze hanteert een loepzuivere blik en een schitterend omzettingsvermogen.
Haar stem is lief-vrouwelijk, ietwat melancholisch en monotoon, het mag wat meer op en neer gaan en met wat meer bewegingen, handgebaren, mimiek, maar goed, ze is dan ook nog jong en ze durft het toch allemaal maar. Het lijkt steeds alsof ze haar eigen gedichten maar zo-zo vindt, dat is jammer, maar dat zelfvertrouwen komt nog wel.
De perfecte schoonheid van haar strak gevormde gelaat gebruikt ze niet, nee, ze is uiterst nederig en ze heeft totaal geen kapsones. Zet door, Bernke, je kunt een heel grote worden!

Schrijver: Joanan Rutgers, 14 mei 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 3 stemmen 390



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)