De oerknal - een slag in de lucht?
In zijn boek “Herinneringen aan de dood”, een wetenschappelijk onderzoek naar de realiteit van bijna-dood-ervaringen, doet de cardioloog Michael B. Sabom verslag van zijn discussie met dr. Blacher, een fanatiek bestrijder van het verschijnsel BDE. De kern van Blachers kritiek kwam erop neer dat mensen, die dergelijke ervaringen serieus nemen, zich schuldig maken aan het aanvaarden van religieus geloof als wetenschappelijke feiten. Sabom antwoordde daarop met de opmerking dat men ervoor moet waken om wetenschappelijk geloof aan te nemen als wetenschappelijke feiten.
Dat is een krasse uitspraak, maar ik denk dat er genoeg redenen zijn om aan te nemen dat niet alleen de medische, maar ook de natuurwetenschap soms van ideeën uitgaat die men op geen enkele manier hard kan maken, simpelweg omdat ze het karakter hebben van een geloof. Eén van die uitgangspunten is de gedachte van de ‘oerknal’ waarmee ons heelal zou zijn ontstaan. Atheïsten, die wars zijn van het geloof in God of in geestelijke wezens en ook niets moeten hebben van een hiernamaals, gaan er meestal van uit dat ons waarneembare heelal met een enorme explosie is ontstaan. Hoe redelijk is het om dat aan te nemen? Is dat echt een alternatief voor religieus geloof of – is dat idee misschien gebaseerd op drijfzand?
Om te beginnen vind ik het vreemd dat mensen, die zich van het geloof hebben gedistantieerd en zich graag als vertegenwoordiger van het gezonde verstand opwerpen, kennelijk toch geen moeite hebben met de gedachte dat er zomaar vanuit het niets een minuscuul klein bolletje te voorschijn kon ploppen. Dat bolletje zou even veel massa hebben bevat als ons tegenwoordige heelal en kort na zijn mysterieus ontstaan met een gigantische snelheid zijn gaan uitzetten. Geleidelijk zouden zich – zomaar, volgens natuurwetten die kennelijk ook spontaan waren gaan werken – uit die oermaterie sterrenstelsels hebben gevormd, waarin door plaatselijke verdichtingen sterren, planeten en manen ontstonden.
Dat er allerlei natuurwetten bestaan en de materie in het heelal zich in allerlei vaste patronen rangschikt en ontwikkelt, staat vast. Het geheel doet denken aan een intelligent ontwerp. De vraag is alleen hoe die intelligente blauwdruk is ontstaan. Gebeurde dat ook zomaar, spontaan, of was er misschien een schepper bij betrokken die de wetten en mogelijkheden van de materiële kosmos vaststelde en de materie vervolgens aan het spel van die natuurkrachten prijsgaf?
Ik vind die laatste gedachte minder vreemd dan die van de oerknal. Het hele idee van een 'oerknal' is ontstaan als een concept waarmee men de waargenomen uitdijing van het heelal probeert te verklaren. Alles in het heelal vlucht nl. in alle richtingen van ons vandaan. Hoe verder een sterrenstelsel van ons af staat, hoe hoger de snelheid waarmee hij van ons wegvlucht. Zo is de snelheid waarmee een sterrenstelsel op een afstand van 5 miljoen lichtjaren zich van ons verwijdert twee maal zo hoog als die van een sterrenstelsel op een afstand van 2,5 miljoen lichtjaren. In principe gaat dat tot in het oneindige door. Zo moeten er sterrenstelsels zijn die met zo’n waanzinnige snelheid van ons wegvluchten, dat ze sneller zijn dan het licht, dat 300.000 km. per seconde aflegt. Daardoor kunnen we ze niet eens meer zien: ze blijven voor altijd ‘voortvluchtig’
Als men nu, uitgaande van de huidige expansiesnelheid, terugrekent in de tijd, komt men uit op een ontstaan van het heelal in de periode van tussen de 13 en de 18 miljard jaren geleden. Ergens in die periode zou er een bolletje zijn geweest - de 'oerknalsingulariteit' - dat een oneindig kleine ruimte innam. Je kunt het vergelijken met het denkbeeldige punt waar zich de exacte noordpool bevindt: dat punt is in theorie ook oneindig klein. Een enkele singulariteit is echter in de praktijk niet mogelijk. Heeft iemand ooit gehoord van een noordpool die bestond zonder een corresponderende zuidpool? Precies: dat is nu het hele probleem van die gedachte aan een oerknal. Iets wat oneindig klein is, kan nooit en te nimmer een gigantische massa bevatten. Om die reden zijn er ook steeds meer sterrenkundigen die dat idee hebben losgelaten. Men gelooft vaak niet letterlijk meer in een oerknal of in een piepklein bolletje dat met een enorme knal openbarstte – een soort kosmisch ei – maar gebruikt dat alleen als een rekenmodel waarmee men probeert te verklaren hoe de kosmos zich heeft ontwikkeld.
Het verbaast me dan ook dat mensen, die zich atheïstisch noemen en geloven dat het heelal zomaar uit het niets tevoorschijn is gekomen, gelovigen vaak beschouwen als een soort Neanderthalers die behoren tot een soort achtergebleven levensgolf. Hun eigen aannames zijn immers nog veel irrationeler.
Op medisch gebied bestaat er een paradigma dat even irrationeel is en met nog veel grotere hardnekkigheid wordt aangehangen, nl. het idee dat ons bewustzijn het product zou zijn van onze hersenfuncties. Vallen die hersenfuncties bij de lichamelijke dood weg, dan verdwijnt ook ons bewustzijn. D.w.z.: volgens het traditionele medische model. Maar inmiddels is door Pim van Lommel, Michael B. Sabom en anderen al lang aangetoond dat dat paradigma niet klopt. Ons bewustzijn verdwijnt nl. niet bij de dood, maar wordt juist veel helderder en veelomvattender.
Omdat die gedachte verstrekkende consequenties heeft en veel bestaande belangen aantast – o.a. het idee dat je met psychofarmaca mensen zou kunnen genezen, waardoor jaarlijks voor tientallen miljarden kan worden omgezet - levert de gevestigde medische stand een wanhopig achterhoedegevecht tegen wetenschappers zoals Van Lommel, die kunnen aantonen dat ons bewustzijn niet met de dood verdwijnt.
De medische wetenschap is één van de conservatiefste van allemaal. Daarom ben ik bang dat op deze geneesheren en pillendraaiers een uitspraak van Max Planck van toepassing is. Hij zei ooit: “Een nieuwe wetenschappelijke waarheid overwint niet door de tegenstanders te overtuigen en hen het licht te laten zien, maar omdat de tegenstanders tenslotte sterven en er een nieuwe generatie opgroeit die ermee vertrouwd is.”
Hopelijk sterft het paradigma van het bewustzijn een zachte dood voordat de huidige generatie medici de geest heeft gegeven.
Zie ook: http://spiritueelaurora.blogspot.com/
Schrijver: Hendrik Klaassens, 22 april 2011
zonnet.nlGeplaatst in de categorie: heelal
oerknal
294
Geef je reactie op deze inzending:
Het verschil tussen een explosie en expansie lijkt me te verwaarlozen. Het gaat er m.i. om dat die oerknalsingulariteit met een enorme snelheid is gaan uitzetten. Als sterrenkundefanaat ken ik de theorieën hierover vrij goed. Toch is die oerknaltheorie (meer een hypothese) niet onomstreden. Lees hiervoor o.a. maar eens "Van supernova's tot zwarte gaten" van de astronoom Hans Ulrich Keller. Hierin merkt hij op (pag. 9, 2e alinea):
"Hoewel de schare van voorvechters tegenwoordig nog altijd erg groot is, begint er toch langzaam een ander besef te dagen, namelijk dat er nooit een oerknal is geweest. Het concept van de oerknal kent een groot probleem en dat is de oerknalsingulariteit."
De meningen hierover zijn dus verdeeld; er is een kentering gaande.
De oerknaltheorie verklaart eigenlijk niets, want hoe kan het heelal volgens een intelligent ontwerp ontstaan zoals het is ontstaan? Waar komt die oerknalsingulariteit zomaar vandaan? Kan materie zichzelf scheppen? Men kan processen beschrijven, maar dat zijn geen echte antwoorden. Graag kom ik daar later nog eens op terug.
Günther, je hebt gelijk als je stelt dat men de oerknaltheorie niet tot een geloof mag verheffen. Niet zozeer bij natuurkundigen, maar bij fanatieke atheïsten zie ik dat wel eens gebeuren. Waarom wil men uit alle macht het bestaan van God of van een hogere macht ontkennen? Waarom bijt men zich altijd zo sterk in de materie vast? Dat zijn voor mijn gevoel de vragen waar het op aan komt. Het 'oscillerende' of pulserende heelal is ook een interessante theorie, zoals je schrijft. Er zijn nog heel veel raadsels waar we een punthoofd van kunnen krijgen!
Als eerste adviseer ik je om Bill Brysons 'een kleine geschiedenis van bijna alles' te lezen.
De oerknal was geen explosie, het is een expansie van de singulariteit die door (nog) onbekende oorzaak instabiel is geworden. Vanaf dat moment hebben wij een goede theorie die het huidige universum verklaart, massa en energie zijn gelijk denk maar aan Einsteins E=MC2, waarbij de energie die massa heeft wordt verklaard.
De oerknal is trouwens oorspronkelijk geopperd door een priester. Het universum moet tenslotte een begin hebben. Alle fenomenen die wij waarnemen worden verklaard met een uitdijend universum en dus de oorsprong in een singulariteit.
Het is trouwens een foutieve aanname als je schrijft dat wetenschappers hier vanaf stappen. Het tegenovergestelde is namelijk het geval. De big-bang -theorie wordt als wetenschappelijke theorie als bewezen beschouwd.