Alexis de Roode: Sandrabra

Sandrabra

Vroeger dacht ik bij het woord lingerie aan de stille slipsniffers die door tuinen sluipen om te struinen door de druipend natte slipjes aan de waslijn en ze stiekem stelen, bergen van ondergoed verborgen onder hun bed. Later dacht ik bij lingerie vooral aan wat er welfde achter al die niemandalletjes van kantjes en ruches en bandjes en flosjes en strikjes en klosjes, en ik brak mijn hoofd over de filosofie van Kant en de cijfers en letters en waarom 75C hetzelfde is als 70D, het onpeilbare mysterie van de pasvorm, en dat het alfabet niet ophoudt bij de D maar doorgaat tot de H van Himalaya, Holy Cow, of zelfs de P van Paradijs, verre bergketens achter de horizon, die ik nog nooit had aanschouwd, maar waar ik ooit nog heen hoopte te reizen. En ik hoorde dat sommige vrouwen het niet makkelijk hebben, ze lopen altijd te koop met hun hoop voor bange dagen, het is een zwaar lot en daarbij komt het vederlicht maar niet weg te slaan gewicht van de ogen van mannen die vragen. Sandrabra helpt u dit alles te dragen. En ik weet nu dat lingerie in de eerste plaats een ideaal is, in de tweede plaats business met een grote B, een bilateraal verbond van boezems en baleinen en een behoorlijke buit, want dieven met verstand van maten kunnen 50.000 van bijna niets buitmaken en ik weet nog dit: die dief in Houten, Utrecht en Soest is geen mannetje, dat van tuinen op winkels is overgestapt, met de waanzinnige droom om een harem van exorbitante maten op te bouwen; de dieven hebben verstand van geld en lingerie: dat zijn dus vrouwen.


Alexis de Roode is geboren in 1970 te Hulst. Hij groeide op in de Heilige Landstichting, een dorp in de bossen rondom Nijmegen. Later hadden zijn ouders een biologisch-dynamische boerderij ergens rond Utrecht.
In zijn jeugd vormde hij met de latere kunstschilder Orlando Willems het theaterduo De Knetters.
Hij studeerde geologie aan de universiteit van Utrecht. In 1998 stopte hij met het geoloog-zijn en werd hij full-time tekstschrijver en dichter. Hij leerde het dichten van ene Sipko Melissen. Vroeger hing er in zijn klaslokaal Nederlands het gedicht 'Duif' van Vasalis, dat raakte hem. Naast dichten deed hij aan schilderen/tekenen, handlijnkunde, Tarot, astrologie en vele vormen van magie.

In 2004 verscheen zijn eerste tijdschriftpublicatie in De Tweede Ronde. Hij is vooral geïnspireerd door ene Herman Smit, een kunstschilder, met wie hij heeft samengewerkt.
Verder is hij fan van Van Ostaijen, Vasalis en Reve.
In 2004 deed hij zijn eerste optredens bij poetryslams.
In 2005 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'Geef mij een wonder' (uitgeverij Podium), dat genomineerd werd voor de C. Buddingh'-prijs en hij won er de derde plaats mee van de Publieksprijs voor de beste Dichtbundel van 2005.

Hij dicht om de realiteit te bezweren/beheersen en om te communiceren. Hij schrijft het liefste gedichten waarop lezers veel kunnen projecteren.

Alexis heeft roodgeverfd haar - misschien nu niet meer - maar hij had het waarschijnlijk om zijn achternaam kracht bij te zetten, wat vermoedelijk geen pseudoniem is.
Hij woont en werkt in Utrecht en hij is mede-oprichter van Het Poëziecircus en het Hollandse Kampioenschap Poetry Slam. Hij is tevens lid van het Utrechts Dichtersgilde, in 2009 door Ingmar Heytze opgericht.
Hij pleit voor onthaasting en bezinning, niet voor niets trekt hij zich regelmatig terug in het klooster van de Cisterciënzers van de Strikte Observatie, nog wel de strengste orde. Dat doet hij om weer bij te tanken in de zaligmakende stilte.

In 2008 verscheen zijn tweede bundel 'Stad en land', die genomineerd werd voor de J.C. Bloemprijs.
In 2009 won hij het C.C.S. Crone Stipendium.
In 2010 verscheen zijn dichtbundel 'Gratis tijd voor iedereen'.
Hij is een melancholische romanticus, die soms vervalt in al te zoetsappige braafheden, al te positieve nietszeggendheid.
Verder imiteert hij zo af en te de droevige uitstraling van Willem Kloos. Hij is ook nog eens actief als fotograaf.
In 2010 maakte hij gedichten bij het schilderwerk van Orlando Willens. Zijn stem klinkt helder, jongensachtig, alsof hij de baard nog in de keel moet krijgen, intellectueel en verfijnd.
Twee volgende dichtbundels zitten al in de pijpleiding, zelfs de titels staan al vast.
Deze dichter bijt zich dan ook vast in zijn verworven positie en hij wil meer, alsmaar meer, wat hem zeker gaat lukken, maar hij moet wel vernieuwend zien te blijven, want jezelf vergalopperen is als de zuigkracht van een dreigend moeras, je moet continu op je hoede blijven, zeker als drukke stadsdichter, dus die kloosterretraites zullen wel meer worden, totdat hij hoogstwaarschijnlijk voorgoed achter de kloostermuren verdwijnt om in alle rust religieuze poëzie te schrijven (!).

Alexis de Roode Sand Sandrabra

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 185