Arnon Grunberg: Mooi
Mooi
Als je heel erg dronken bent komt er geen einde
aan het neuken. Het gaat de hele tijd mis
zodat je weer van voren af aan kunt beginnen
en als je dan eindelijk klaar bent hoor je jezelf
merkwaardige zinnen mompelen zoals
ik zou je wel willen adopteren
terwijl hoer C. twee
hooguit drie jaar jonger is
en 's ochtend vroeg staand voor de wc ontdek je
een verschrompeld condoom en je herinnert je
hoe je genoemd bent door hoer C.
sukkel, macho, oud wijf, maar ook lief, zacht, teder
verschrikkelijk lief en één keer een minuut of twee
na het neuken mooi
ik moest heel hard lachen, kon het niet helpen
hoer C. was weer erg hygiënisch geweest die nacht
ze had haar tanden gepoetst, het wenkbrauwpotlood
van haar wenkbrauwen geschrobd
en dit verklaart een hoop, haar lenzen uitgedaan
terwijl ze vertelde hoe ze als kind regelmatig over
het grind werd gesleurd, maar dat ze veel begreep
en dat het leven voor haar vader tenslotte
óók geen lolletje was geweest
Arnon Yasha Yves Grünberg is geboren in 1971 te Amsterdam. Hij heeft Joodse ouders. Zijn pseudoniem is of eigenlijk was Marek van der Jagt. Zijn moeder overleefde Auschwitz en zijn vader zat her en der ondergedoken, beiden zwaar getraumatiseerd. Ze hadden een onvolkomen huwelijk.
Arnon heeft een oudere zus Maniou-Louise, die in 1963 geboren is. Zij vertrok in 1982 naar Israël; ze woont met haar gezin in een streng orthodoxe nederzetting vlakbij Ramallah.
Arnon zat eerst op de Montessorischool en later op het Vossius Gymnasium te Amsterdam. In 1988 werd hij van school gestuurd, omdat hij tweemaal was blijven zitten en vanwege asociaal gedrag.
Op zijn zeventiende werkte hij als jongste bediende bij een apotheek en hij was bordenwasser. Was hij toen al zozeer overtuigd van zijn schrijftalent, dat hij daar genoegen mee nam?
Hij wilde na zijn puberteit niets meer met religie te maken hebben.
Hij begon in 1994 de kleine uitgeverij 'Kasimir'.
In dat jaar verscheen zijn romandebuut 'Blauwe maandagen', dat bekroond werd met de Anton Wachterprijs en het Gouden Ezelsoor. Het was een alom geprezen schot in de roos. Vele vertalingen volgden, ook in het Japans.
In 1997 verscheen zijn roman 'Figuranten'. Hij verhuisde naar New York, waar hij grotendeels nog steeds woont.
In 1998 schreef hij het boekenweekgeschenk 'De heilige Antonio'. Ook publiceert hij de essaybundel 'De troost van de slapstick', waarmee hij het Charlotte Köhler Stipendium verdiende.
In 1999 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'Liefde is business', de komisch-tragische en onmogelijke liefde tussen een schrijver en hoer C., intelligent neergepend.
In 2000 verscheen de roman 'Fantoompijn', waarvoor hij de AKO Literatuurprijs kreeg. Ook verscheen 'De geschiedenis van mijn kaalheid' onder zijn pseudoniem.
Met 'De mensheid zij geprezen, Lof der Zotheid' won hij de Gouden Uil.
In 2003 verscheen de roman 'De asielzoeker', bekroond met de AKO Literatuurprijs.
In 2004 verscheen 'De joodse messias', in 2006 'Tirza', in 2008 'Onze oom' en in 2010 'Huid en haar'.
Voor 'Tirza' ontving hij de Libris Literatuurprijs en de Gouden Uil, het boek is verfilmd.
Hij interviewde Elfriede Jelinek.
Hij is columnist voor de Volkskrant, Vrij Nederland en de Humo, en vaste medewerker bij het NRC.
Hij is ongetrouwd; hij had een relatie met Aaf Brandt Corstius en hij was verliefd op Johanna ter Steege, maar zij niet op hem.
Het prijzengeld dat hij won, besteedde hij o.a. aan twee literaire uitgaven. Hij is één van de nieuwe Grote Drie naast A.F.Th. van der Heijden (enige tijd zijn aartsrivaal) en Thomas Rosenboom.
Hij schreef toneelstukken voor Toneelgroep Amsterdam. In 2010 verscheen het tijdschrift 'Blauwe maandagen' (4x per jaar), geheel gewijd aan Arnon, uitgeverij Ekstreem.
Hij verzint graag de realiteit, omdat hij zweert bij macht en controle. Hij overdrijft graag om zijn meningen te onderstrepen, hij speelt diverse rollen en hij houdt daarin van veranderingen, zo weet je nooit wat je aan hem hebt en dat is ook zijn bedoeling, het wisselen van camouflagetechnieken, een onaantastbaar mysterie blijven.
Hij zegt dat hij heeft geleerd van de film 'Scarface', hij is gefascineerd door geweld, vaak heel irritant en zichzelf hullend in gewiekste maskerades, alsof hij continu met een stok in een heldere beek zit te slaan, ons het gezicht benemend.
Zijn stem klinkt zacht-mannelijk, net niet vrouwelijk, wat ingehouden, luchtig/geestig, rap van tong en toch rustgevend.
Hij vierde zijn 40-ste verjaardag in Salta, Argentinië. Hij is meer een gevierd prozaschrijver dan een dichter, maar stiekem hoop ik toch dat hij nog eens over zijn dichtershart wil strijken, ook al levert dat nauwelijks euro's/dollars op.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Arnon Grunberg
323
Geef je reactie op deze inzending: