Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Iris Le Rütte: Geen

Geen

In de nacht heb ik getracht je zinnen
te verbinden met die van mij. Als
vlinders liet ik ze binnen, alleen
het koppelwoord kon ik niet vinden.

Je vlinders bleven vreemdelingen
maar hun donkere geuren gaven
onbekende kleuren op mijn wezen. Ik
ben nooit meer die ik ben geweest.

Zoals ik rozenrood en bloeiend
bij je lag, zonder ouders, zonder huid,
in een brakke stroom vloeiden
al mijn herinneringen naar je uit.

Je sprak. Ik zag dat je sprak,
terwijl je lippen niet bewogen.
En je ogen vroegen aardezwart
wat ik niet gaf, omdat je daar niet was.

Je was er niet.


Iris Le Rütte is geboren in 1960 te Eindhoven. Momenteel woont en werkt ze in Amsterdam.
Van 1979 tot 1983 zat ze op de Amsterdamse Academie voor Beeldende Vorming en van 1983 tot 1987 op de Rijksacademie van Beeldende Kunsten. Ze koos voor herkenbare vormen.
Naast dichteres is ze voornamelijk beeldend kunstenares, beeldhouwster en tekenares. In diverse Nederlandse steden/dorpen staat een beeld van haar, soms meerdere beelden, bijvoorbeeld in: Amsterdam, Ommen, Zwolle, Wageningen, Groningen, Bedum, Opmeer en Houten. In Ouddorp is in 2006 haar beeld 'Moeder en kind' gestolen, het 'kind' is ergens in Den Brielle teruggevonden, de moeder tot op heden niet.
Ze maakte diverse ontwerpen voor belangrijke prijzen, o.a. de VSB Poëzieprijs en de Blijvend Applausprijs. Ellen Vogel en Paul van Vliet wonnen al eens een bronzen beeldje van haar.
Ze maakte linoleumsnedes en illustraties, ook voor Leo Vroman, met wie ze in 2005 samen de bundel 'De mooiste gedichten' publiceerde. Leo schreef de gedichten en zij maakte daar illustraties bij.

Ze publiceerde haar eerste gedichten in het Hollands Maandblad, dat was in 2006 en 2007.
Van 1997 tot 2001 had ze al tekeningen in het Hollands Maandblad geplaatst. Ook publiceerde ze tekeningen in het NRC, op de Achterpagina en op de Kinderpagina.
Van 2003 tot 2007 gaf ze lezingen aan de Universiteit van Amsterdam.

Ze maakt kleine beelden in brons; haar eerste grote buitenbeeld staat in Haarlemmermeer. Het heet 'In de wind' (1990), een gekliefde giraffe op twee sokkels.
In Amsterdam staat 'Fata Morgana', drie bronzen dromedarissen naast een spoorlijn, met een gedicht van Ilse Starkenburg. Het is subliem en krachtig, maar bovenal geniaal qua uitvoering en locatie, met een knip-oog naar onthaasting vermoed ik.
Eveneens geniaal is haar beeld 'Daphne', nimf en laurierboom ineen, wat ook aangeeft hoezeer ze door de Griekse mythologie wordt geïnspireerd.
Een andere inspiratiebron is de schrijver/dichter Ovidius.

In 2008 stond ze in de lijst van de honderd meest belangrijke Nederlandse kunstenaars. Ze hanteert de nieuwe figuratie, ze beeldt vertelling en symboliek uit. Ze maakt onze wereld daarmee weer sprookjesachtig en fantasierijk ontroerend. Dieren zijn een terugkerend thema. Ze maakt graag aanraakbare kunst.
Ze had o.a. solovoorstellingen in het Singer Museum te Laren en in het Museum Beelden aan Zee te Scheveningen.
In Ommen staan 'Bokje op ei' en 'Het Zwarte Paard', een ode aan een voormalige, oude herberg.

Ze is knap en artistiek. Haar stem klinkt fris en fruitig, doorleefd en haastig gedreven, uiterst boeiend, intens lief en levenslustig.

Ze exposeerde ook in Madrid, Rome en Washington. Verder tekent ze ook met Oost-Indische inkt en ze maakt zilverkunst. Hoe veelzijdig kan een kunstenares zijn!

Het wachten is op haar dichtbundeldebuut, waar ze zelf mooi de illustraties bij kan maken, want ze dicht goed.

'Ik zeg geen shit. Shit. Ik schrijf nooit kut. Kut. Op mijn schutting kras ik distelwoorden, netelletters, giftekens, brandmerken van mijn hart. Zinloos ongelovig over jouw gesloten hekwerk'

Schrijver: Joanan Rutgers, 11 juni 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.5 met 10 stemmen 655



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)