Wiel Kusters: Twijg

Twijg

Mijn vader liet mij toen zijn wandelstok.
Hij wist dat niet. Mijn moeder gaf hem mij,
de avond van zijn dood. Daar liep hij vrij,
de grote houten wijzer van een klok.

Begin april. Ik zie zijn stok daar staan,
al twintig jaren, schuin tegen de muur,
de schoorsteen: eerst nest, nu graf van vuur.
Vlam van bloei en hout van gloed ontdaan.

Het voorjaar wacht in elke knop, geboeid.
Voor woorden heeft de winter zich behoed,
maar zich als sneeuw bewaren kon hij niet.

Begin van brand die uit de botten schiet;
betekenis uit wit, die ik op slag vermoed;
een stok die twijg wordt in wat hier gloeit en groeit.

Jan Hubert Willem (Wiel) Kusters is geboren in 1947 te Spekholzerheide, gemeente Kerkrade.
Zijn vader was mijnwerker bij de staatsmijn Wilhelmina, zijn opa bij Willem-Sophie.
Hij is katholiek opgevoed, hij sprak het Kerkraadse dialect en hij leerde Nederlands op school.
Toen hij tien was leerde hij een gedicht van Guido Gezelle uit zijn hoofd, dat hij toen voor de klas heeft voorgedragen, wat de start van zijn poëzieliefde betekende.
Rond zijn zestiende begon hij zelf poëzie te schrijven.
Wiel haalde in 1971 zijn diploma gymnasium Alpha.
In 1965 debuteerde hij in het tijdschrift Contour.
In 1968 studeerde hij Nederlands en in 1973 behaalde hij zijn doctoraalexamen Nederlandse taal- en letterkunde aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen.

Van 1972 tot 1978 was hij leraar Nederlands in Sittard.
Hij trouwde met de pianiste Tonie Ehlen en vanaf 1972 wonen zij in Maastricht.

In 1974 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'Almachtige huur' onder het pseudoniem K.W. Tuisler.
In 1978 verscheen zijn officiële dichtbundeldebuut onder zijn eigen naam 'Een oor aan de grond'.
Van 1978 tot 1987 was hij recensent voor de NRC.
In 1986 promoveerde hij in Utrecht op de poëzie van Gerrit Kouwenaar.
Na 1978 werd hij full-time schrijver.
In 1988 ontving hij de Vlag-en-wimpel vermelding en in 1990 de Sphinx-Cultuurprijs.
Van 1988 tot 1991 was hij recensent voor De Volkskrant.
Van 1983 tot 1994 was hij redacteur van De Gids en in 1993/1994 was hij redacteur van Dietsche Warande & Belfort.

Wiel is beïnvloed door Pierre Kemp, Gerrit Kouwenaar en Jan Hanlo.
Hij publiceerde o.a. in: Tirade, Barbarber, Maatstaf, De Revisor, Bzzlletin, Raster en De Vlaamse Gids.
Hij was voorzitter van de Zuidelijke Afdeling van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde.
Hij schreef ook proza, essays en theaterwerken.
Hij is hoogleraar algemene letterkunde aan de Faculteit der Cultuur- en Maatschappijwetenschappen van de Universiteit te Maastricht.

In 2002 verscheen 'In duizend kamers', met Huub Beurskens geschreven.
Hij ontving de Publieksprijs voor de beste dichtbundel 2005 voor 'Levend bewijs - Een spel van Jezus' passie'.
In 2007 verscheen 'Zielverstand' en hij ontving de Erepenning van de provincie Limburg.
In 2008 verscheen 'Koolhaas' dieren'.
In 2009 verscheen 'Nee, Plato, nee', met Benno Barnard en Huub Beurskens, een ruime bloemlezing over de poëzie van W.H. Auden.
Wiel maakt weinig verschil tussen kinderpoëzie en volwassenenpoëzie. Zijn kinderdichtbundels werden geïllustreerd door Joep Bertrams. Met Huub Beurskens en Laurens Vancrevel richtte hij uitgeverij 'Nieuwe Doelen' op.

Bij de ingang van de universiteitsbibliotheek staat dit muurgedicht van Wiel:
'Het boek dat zich laat lezen in de nacht gloeit op, werpt licht op voor- en nageslacht. Bij al wat het behelst, van vonk tot zon: elk woord werd door een ander voortgebracht'.

In 2010 verscheen de biografie 'Pierre Kemp. Een leven'.
In 2011 verscheen zijn zoveelste dichtbundel 'Bewaarmachinist'.
In 2013 zal zijn biografie over de literatuurcriticus en essayist Kees Fens verschijnen.

Zijn stem klinkt heel warm, belegen, zachtaardig, sensibel, rustgevend en de ziel direct rakend.

'Soms mis je iemand, zoals een pijl die zich vergist en dus het hart niet raakt, dat heet missen, niet gemis, gemis is kijken naar de pijlen in je hand'

Wiel Kusters Twijg Twijg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 278