Het Hollandse misprijzen

In het zuiden spreekt men soms meesmuilend over het gebied 'boven de grote riolen'. Het is een reactie op Hollandse neerbuigendheid.

Het woord Holland zou eigenlijk houtland betekenen. Rudy Kousbroek heeft dat gegeven gebruikt in een artikel in ‘Le Monde’. Het droeg de titel ‘Langue de bois’ en de strekking ervan was, dat Nederland bar weinig met de eigen taal op had. In Holland is taal vaak niet meer geweest dan een middel, waarvan je je nu eenmaal moest bedienen om geld te verdienen. De Hollandse dominantie in Nederland is daar debet aan, want in andere delen van Nederland vind je dat misprijzen voor de eigen taal niet terug. Het dialect of in het geval van Friesland, de eigen taal, wordt gekoesterd en de Vlamingen hebben door hun taalstrijd meer aan het behoud van het Nederlands bijgedragen dan heel Holland bij elkaar.

Het volkslied

Holland is ook een mentaliteit, die zich in de twee woorden brutaal en profiteerderig laat samenvatten. De afkeer daarvan heeft mijn moeder me met de paplepel ingegoten. Van ons volkslied zong moeder soms een scabreuze versie:

Wilhelmus van Nassouwe
Die scheet in vaders hand
Hij zei, dat moet je goed vasthouden
Dat is mest voor het vaderland

Oranje

Dat wil niet zeggen, dat wij thuis vroeger met Koninginnedag niet vlagden. Dus zo heet werd de soep nu ook weer niet gegeten, maar toch. Moeder kon met ingehouden emotie vertellen over het bezoek van Wilhelmina aan Oranjestad Breda en hoe haar auto na het nodige zwaaien naar het volk boven de rivieren na het passeren van de Moerdijkbrug in vliegend vaart naar Breda reed om daar haar ding te doen. Mij kwam ook ter ore, dat Wilhelmina, toen ze in ’44 weer voet op Nederlandse bodem zette, er gemakshalve maar van uit was gegaan, dat Zuid-Nederland collectief met de Duitsers geheuld had. Die katholieken waren immers toch niet te vertrouwen. Terwijl er toentertijd toch de actie Zuid helpt Noord gaande was in verband met de Hongerwinter.

Neerbuigendheid

Dat de katholieke hoogmis werd beëindigd met een gebed voor de vorst of vorstin, mocht protestanten er niet van weerhouden vóór de oorlog pakkende werkjes het licht te doen zien met de strekking, dat het katholieke volksdeel niet te vertrouwen was, omdat het twee overheden boven zich duldde: de Nederlandse en de Vaticaanse. Wanneer men mocht denken, dat het katholieke emancipatiestreven haar einddoel heeft bereikt, dan komt men tot verrassende ontdekkingen. Zoals destijds Kamervoorzitter Dolman, die geen zin had in ceremonieel vertoon tijdens het bezoek van de paus aan Nederland en toevallig ergens anders moest wezen. Of het popie-jopie gedoe van Spaan en Van Megen voorafgaand aan het pausbezoek. Het was niet meer dan een mengelmoes van Hollandse en protestantse neerbuigendheid, die zich onder het mom van progressiviteit trachtte te verkopen. Of toen de vorige paus gestorven was en het koningshuis bij de uitvaart schitterde door afwezigheid, omdat het er de voorkeur aan gaf acte de présence te geven bij het huwelijk van Camilla en nietsnut Charles.

Twee vliegen in één klap

Intussen teert Holland mede op de economische groei, die zich in de zuidelijke en oostelijke buitengewesten aftekent. Dat leidt er dan toe, dat in het zuiden de Hollandse neerbuigendheid met schouderophalen wordt bejegend. De ergernis, die het grachtengordelvolk over de zachte g tentoonspreidt, zegt meer over dat volk zelf dan over de zuiderling. Als dit zo doorgaat komt het nog zo ver, dat Brabant, Limburg en Zeeuws-Vlaanderen zich afscheiden en aansluiting zoeken bij Vlaanderen. Een oplossing van twee vliegen in één klap. Het zuiden bevrijdt van Holland en Oranje en Vlaanderen van het potverterende Wallonië.