Gwy Mandelinck: Reigersdans

Reigersdans

Soms waait het laken ons een rotstuin
bloot en staan de ribben zo gekant,
dat slechts de hand die streelt
dons legt op de plaatsen leeg van zand.

Dan stuift het bed zo hevig in zijn veren, dat wij
grijpend naar elkaar een dans van reigers hebben ingezet.
Wij wentelen rondom en als de voeten al te rood
een plas verlaten, blijven wonden op de bodem staan.

Zodra bij elke pas die is gedanst gebeente knapt,
maak ik met een ruk de armen los:
alsof ik met de reigers steeg, kraakt
wat is geraakt, schudt blad na blad je leeg.

Gwij Mandelinck, pseudoniem van Guido Haerynck, is geboren in 1937 te Wakken. Hij wilde vroeger eigenlijks beeldhouwer worden, maar dat mocht niet zo zijn en dus werd hij bibliothecaris, dichter, prozaïst en de oprichter en organisator van het beroemde dichtfestijn Watou.
Guido groeide op in een intellectueel gezin en milieu, maar hij kreeg wel de grootst mogelijke vrijheid om zichzelf te ontplooien. Hij was o.a. bevriend met Eddy van Vliet.
Hij is een grote fan van de poëzie van Gerrit Achterberg en verder houdt hij van Hugo Claus, Rutger Kopland, Elouard, Bonnefoy en Reverdy.

In 1974 verscheen zijn debuutdichtbundel 'De wijzers bij elkaar'.
In 1981 verscheen 'De droefheid is in handbereik' en in 1989 verscheen 'De Buitenbocht'. Daarna verschenen er nog diverse bundels met vlijmscherpe observaties, soms met akelige gruwelbeelden doorspekt. Maar hoe verschrikkelijk hij ook voor de dag komt, er huizen altijd zeer ontroerende tederheden tussen de regels door en langs de kantlijnen. Het is sterk afgewogen poëzie, geen eendagsvliegenparcours, maar na langdurig verblijven in zijn alchemistenkamer, na vele scheikundige ontploffingen en tot het randje van de waanzin gekomen, uiteindelijk met de tong over de grond glijdend, in een champagnebubbelbad zegevierend.
Veel van zijn poëzie handelt over de herinneringen aan zijn ouders, waarin hij geen sprookjes vertelt, maar de bittere waarheid; in die zin is het psycho-analytische poëzie met een sterk literair gehalte, zoals ik al zei, geduldig uitgezuiverd.

Guido ontving o.a. de Prijs van de Vlaamse Poëziedagen, de A. Merghelynckprijs, de Poëzieprijs van West-Vlaanderen en de Guido Gezelle-prijs.
In 1999 won hij de G.H. 's Gravesande-prijs voor zijn jarenlange organisatietalent en -inzet bij de Watou-kunstfestivals.
Hij werd in 1979 in Poperinge bibliothecaris, terwijl zijn woonhuis in Watou stond, waar hij dus de historische poëziezomers voorbereidde en dirigeerde. Hierbij presenteerden zich talloze dichters en beeldende kunstenaars uit de gehele wereld. Er kwamen hooguit 15.000 bezoekers per jaar. Hij regelde dit megaproject altijd samen met zijn erudiete vrouw Agnes Hondekijn, in totaal achtentwintig keer. In 2008 was de eerbiedwaardige koningin Paola aanwezig bij het Watou-gedoe, dus op de valreep ook nog een koninklijk tintje.

Momenteel is hij als bibliothecaris met pensioen en heeft hij de veelbesproken Watou-festivals overgedragen aan de gemeente Poperinge en de provincie West-Vlaanderen, die - niet op hun achterhoofd gevallen - er meteen 75.000 euro subsidie voor wisten uit te slepen, terwijl Guido het daar al die jaren zonder mee had moeten doen. Hij was des duivels en hij dreigde zelfs heel Watou plat te branden, wat ze geblust hebben door een gedicht van hem in groot formaat op de kerkmuur bij meneer pastoor te plaatsen, natuurlijk met alle plechtige (spotgoedkope) statigheid van dien.
Guido verhuisde naar Brugge, waar hij meer tijd voor het schrijven van gedichten heeft. In Brugge is hij samen met Agnes artistiek adviseur van een tweejaarlijks project in de middeleeuwse binnenstad. Allereerst stond het dichtwerk van Guido (hé, een naamgenoot!) Gezelle centraal. Guido noemt Guido een experimenteel dichter.

'Je wisselt met je vingers gaten voor mijn knopen. Nu voel ik in mijn rug hoe scheef je hakken lopen'

Gwy Mandelinck Reige Reigersdans

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 115