Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Lucrèce van Hecke

'Mocht het ooit gebeuren
dat je snoeren
van kwetsbaarheid breken
dan wil ik
- kruipend op de grond -
je parels nog beminnen'

(fragment uit haar gedicht 'Bitterkoekjes')

Lucrèce van Hecke is geboren in 1956 te Gent, de stad waar ze altijd bleef wonen, studeren en werken. Ze groeide op in een welgestelde, roomse familie. Haar vader was de burgemeester van het dorpje Oosterzele en haar moeder had een leuke kledingzaak in Gent. Ziedaar het dubbele inkomen. Haar oudere broer was een stuntelige politicus voor diverse partijen, hij schopte het zelfs tot Europees parlementslid, maar hij stopte met de politiek en hij begon in 2008 een eigen hotel in Oeganda, ontsnapt aan de kwakende politici.
Lucrèce volgde het hoger onderwijs, ze studeerde Nederlands-Engelse zedenleer aan de Rijksnormaalschool in de Ledeganckstraat van Gent. Ze behaalse echter haar diploma niet, zielig genoeg dacht ze wel van zichzelf dat ze een volleerde lerares Nederlands en Engels was, alhoewel zielig, ze kon hoogstwaarschijnlijk net zoveel als iemand met wel een diploma op zak. In 1986 studeerde ze moraalwetenschappen aan de Rijksuniversiteit van Gent. Ze zat op het Hoger Sint-Lucasinstituut en op de Gentse Academie voor Schone Kunsten. Aan deze kunstacademie volgde ze grafische opleidingen als beeldhouwkunst, zeefdruk, fotografie, keramiek en raku, een Japanse craquelétechniek. Aan de Gentse Koninklijke Muziekacademie studeerde ze dictie en voordrachtskunst. Naast dichteres was ze dus ook een beeldend kunstenares, die beeldhouwde en voordrachten hield. Jeroen Brouwers doet nogal kleinerend over haar artistieke vermogens, alsof dat een deel van haar waanvoorstellingen zou zijn geweest, een verlengstuk van haar manisch-depressieve geestestoestand. Hij noemt haar 'grillig, wispelturig en ongeduldig', ziet dat als de hoofdreden van haar kunstdébâcles, maar gaat daarin voorbij aan haar kunstsuccessen. Dat zij vaak gekweld werd door manische perioden en krankzinnige duisternissen had ze gemeen met vele kunstenaars, ze maakte vaak veel amok, dacht zwart-wit over relaties, eenmaal een fikse ruzie, dan trok ze nooit meer bij en haakte ze voorgoed volkomen af, waardoor ze veel alleen kwam te staan. Ze streed mee voor het Gentse Vrouwenhuis en ze was de medeoprichtster van de Gentse Vrije Schrijversacademie in 1991. Ze schreef belijdenispoëzie, net als Roel Richelieu van Londersele en Miriam van Hee, al spitste zij zichzelf vooral toe op de klankrijkdom en zwarte romantische kenmerken. In 1986 stond ze in de verzamelbundel 'Op hoop van liefde'.

Lucrèce was bi-seksueel en ooit werd ze verliefd op een meisje, waar een mannelijke collega-dichter ook verliefd op werd. Zo ontstond het liefdesgedicht 'Bitterkoekjes', dat ik helaas nergens heb kunnen vinden, op het bovenstaande fragment na.
Ze was uiterst intelligent en supergevoelig. Volgens Brouwers overdreef ze haar literaire prestaties, wat hij als 'bluf en inbeelding' betitelde, maar dat vind ik weer een gemene sneer onder de gordel, dat ze niet aan zijn oeuvre kon tippen, okay, maar Brouwers kan op zijn beurt ook niet aan haar poëtisch oeuvre tippen, daar hij nog geen enkel gedicht heeft geschreven, laat staan gedenkwaardig. 'Ze dramde maar door om haar zin te krijgen!', schrijft hij. Weer beroerde zwartmakerij, ze had gewoon een sterk doorzettingsvermogen, waar hij haar 'verward in haar wanen' noemt, wordt ze wel heel erg ongenuanceerd gestigmatiseerd. Ze leed helemaal niet aan teugelloze grootheidswaan, eerder het tegendeel, zoals ze tijdens haar depressieve fasen haar huis zwart schilderde, zelf zwarte kledij droeg en zwarte gedachten meetorste.

In 1993 verscheen haar dichtbundeldebuut 'Van Eros en Thanatos' bij uitgeverij Berghmans Uitgevers te Antwerpen. Ze zonderde zichzelf af in haar pikdonkere huis, enkel verlicht door griezelig kaarslicht. Haar opvallende, wanhopige stemgeluid alarmeerde de buren, waardoor ze door ambulancepersoneel werd meegenomen naar een kliniek, waar ze behandeld werd tegen haar suïcideplannen.
In 1986 stond ze in de verzamelbundel 'Op hoop van liefde'.
In 1988 was ze te horen op de poëzietelefoon, waar ze eigen werk voordroeg.
In 1993 publiceerde ze in de verzamelbundel 'Dichters uit Vlaanderen en Nederland met woorden voor Anton van Wilderode' en in het tijdschrift 'Wel'. Ze heeft veel optredens verzorgd in combinatie met visuele poëzie en beeldende kunst. In Gent organiseerde ze 'Poëzie in de kou' ten bate van het behoud van het Poëziecentrum. Tijdens voordrachten uit haar bundel 'Van Eros en Thanatos' speelde Patrick Van Daele Chopin en Satie op zijn klassieke gitaar. Ze was lid van 'De literaire tafel', een louter vrouwelijke dichtersgroep. Ook was ze lid van de dichtersgroep Dimensie in Antwerpen en de kunstgroep Pegasus in Gent. Ze is o.a. beïnvloed door Jean Cocteau, Virginia Woolf, Colette, Anaïs Nin, Kristien Hemmerechts, Jotie T'Hooft en Jeanne Deckers.

In 2012 komt Brouwers met zijn vervolg van 'De laatste deur', waarin hij ook Lucrèce behandeld heeft, maar ik waarschuw alvast, zijn visie is sterk gekleurd door vooroordelen over manisch-depressieve persoonlijkheden. Haar literaire leven was niet louter gebaseerd op waanvoorstellingen, let op, hier is juist de scheiding van mens en werk noodzakelijk. Dat zegt mijn intuïtieve helderziendheid.
In 1996 wenste ze de publicatie van haar nieuwe dichtbundel 'Terra incognita' stil te zetten. Ze ging naar een hotelkamer in het hotel Den IJzer, met in haar tas sterke drank en slaappillen, ze nam een fatale dosis en ze is voor altijd weggebleven. Nog maar net veertig jaar geworden. Niet lang daarna verscheen haar dichtbundel met gedichten over genekte vogels, gekortwiekte en vleugellamgeslagenen en tot verlorenheid gevlogen vogels.
Ze heeft zichzelf bevrijd van een overdosis geestelijk lijden.

Schrijver: Joanan Rutgers, 16 december 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 5 stemmen 332



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
30 januari 2013
Bedankt, S, mooi is de zin 'dat het, net als ik, alle denkbare diepten heeft doorstaan', mooi en tragisch bovendien. De zwaarste, niet alleen denkbare diepte heeft ze jammer genoeg niet overwonnen. Amper veertig. En weer zoveel ware menselijkheid kapotgebeukt tegen de onbarmhartige klippen van stupide, wrede, kortzichtige barbaren.
Naam:
S
Datum:
30 januari 2013
Hi,

Ik botste op dit artikel over Lucrece van Hecke...
Het gedicht 'bitterkoekjes' komt uit haar bundel van Eros en Thanatos...
Dit is 't complete gedicht mocht je geïnteresseerd zijn:

Je creëert een
zeer exclusief gat
in de ruimte
waardoor je van me wegwandelt
en je bent zo mooi
-zo onweerstaanbaar mooi-
met je gezicht
verfijnd van emoties
vroeger ondergaan


Ik lees in je gelaat
een boek
waar behoedzaam
in geschreven staat
dat het
-net als ik-
alle denkbare diepten
heeft doorstaan

mocht het ooit gebeuren
dat je snoeren
van kwetsbaarheid breken
dan wil ik
-kruipend op de grond-
je parels nog beminnen

Lucrece van Hecke

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)