Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Ida Vos: Mijn zoon en ik

Mijn zoon en ik

samen lopen we
in het licht
van de ondergaande zon
mijn kleine zoon en ik

hij legt zijn hand
in mijn hand en vraagt:
'maakt God de zon
morgen wakker
en schijnt hij dan weer
voor iedereen?'

'voor iedereen'
zeg ik en ik weet
dat het eens zo
geweest moet zijn

voor Auschwitz

'dag zon' zingt hij:
'dag God, tot morgen'

dan wacht hij
vol vertrouwen
op de nieuwe dag

Ida Vos (meisjesachternaam Gudema) is geboren in 1931 te Groningen.
Ze was een Joods-Nederlandse schrijfster/dichteres.
Op haar vijfde woonde ze met haar gezin in Rotterdam, waar ze in 1940 de Duitse bombardementen meemaakte. Ze verhuisden naar Rijswijk, waar het veiliger was. Vanaf 1943 zat zij samen met haar zus Esther ondergedoken en hun ouders ergens anders.
Na de oorlog woonde ze weer in Rijswijk en ging ze naar de Kweekschool en daarna was ze kleuterleidster tot 1956, het jaar waarin ze trouwde met Henk Vos. Ze kregen drie kinderen en vijf kleinkinderen.
In het midden van de jaren zeventig is ze een tijd opgenomen geweest in het Centrum '44-'45, vanwege onverwerkte oorlogstrauma's. Hier begon ze naast de therapie met het schrijven van gedichten en verhalen. Het van zichzelf afschrijven bleek heilzaam te werken en ze begon ook kinderboeken te schrijven. Ze schreef vooral over de vrijheidsbeperkingen door de bezetters en over haar ervaringen tijdens het onderduiken. Familieleden en vrienden van haar waren in concentratiekampen vermoord.

In 1976 verscheen haar dichtbundeldebuut 'Vijfendertig tranen', in eigen beheer. De bundel is opgedragen aan haar eenendertig vermoorde klasgenoten, velen in de concentratiekampen, en de vier overlevenden, van wie zij er één was. Het zijn veelal korte gedichten, die pakkend de grootste pijnlijkheden bezweren.

Ze torste heel veel narigheid met zich mee. In 1982 verscheen het kinderboek 'Wie niet weg is wordt gezien', over het achtjarige joodse meisje Rachel, die vol angst en onzekerheid de oorlog meemaakt. Dit boek is bekroond met o.a. de Vlag en wimpel-prijs.
In 1986 verscheen 'Anna is er nog' en in 1989 'Dansen op de brug van Avignon', ook twee kinderboeken over de oorlog.
In 1979 verscheen haar tweede dichtbundel 'Schiereiland' en in 1980 de dichtbundel 'Miniaturen'.

Ida ontving in 1995 de Amerikaanse Sydney Taylor-prijs.

In 2000 verscheen 'De lachende engel', een historische roman (uitgeverij Leopold).

Zij stierf in 2006 te Amstelveen.

'Zij had een onvoldoende voor aardrijkskunde die laatste dag maar wist een week later precies waar Treblinka lag, héél even maar'

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 december 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 1 stemmen 1.062



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)