Ina Stabergh: Roeselbergkapel

Roeselbergkapel

Een eeuwigheid geleden,
het groen was nog groener,
kwamen de mensen en de dieren
stil hun pijn en koorts verbijten
op het topje van de berg.

Tot op een dag Maria
werd geroepen en zij,
tussen wijngaarden
en in een cirkel van linden,
haar sjaal beschermend had omgelegd.

De kapel is groter dan weleer,
de heuvel iets minder scherp
en in een derde cirkel
wordt nu het lijden van haar zoon
in staties uitgebeeld.

Ina Stabergh, pseudoniem van Berthina Stas, is geboren in 1945 te Tielt-Winge.
Ze was als kind al bedreven in het taalgebruik, zo schreef ze op school de opstellen voor haar klasgenootjes in ruil voor een sinaasappel!
Ze was de oudste van zes zussen, waardoor ze niet zo feministisch is geworden als bijvoorbeeld Kristien Hemmerechts, zegt ze zelf. Volgens mij valt dat wel mee met Kristien, die uit zich alleen wat gehaaider, maar is daaronder poeslief.
Ze komt uit een rooms nest, daar getuigen vele gedichten van; zo schreef ze ook een gedicht voor pater Damiaan, toen die zeer terecht heilig verklaard werd.

Berthina is getrouwd met Fred Jonckers, ze kregen drie kinderen en zes kleinkinderen.

Ze heeft ruim vijfentwintig jaar in het onderwijs gewerkt als lerares van technische en huishoudkundige vakken.

In 1981 begon ze te publiceren, op haar zesendertigste pas en dat was met proza, twee jaar later verschenen er gedichten van haar in (literaire) tijdschriften en diverse bloemlezingen. Ze schrijft ook essays en toneelteksten.
Ze geeft creatieve schrijfateliers in scholen en ze is verzot op de romans van de minzame humorist Kader Abdolah en het werk van de Ierse schrijver John Boyne.

In 1984 verscheen haar dichtbundeldebuut 'Gedragen door de wind', in 1986 'In de schaduw van Mefista', in 1987 'Vastgenageld aan de eeuwigheid', in 1989 'Het oor van Vincent', in 1997 'Gesprekken in Praag', in 2001 'Verdichte wegen als fluistergras', in 2004 'Sprookjes leven' en 'De Nacht', in 2009 'Darwin en ik' en in 2011 'Berthe Morisot; Een vrouw, een mysterie', waarbij ze zich liet inspireren door deze fantastische, impressionistische kunstschilderes.
Naast Vincent van Gogh laat ze zich ook graag door beeldende kunstenaars inspireren.
Haar thema's zijn: liefde, pesten, weglopen, afscheid, discriminatie, tolerantie, dorpen.

Ze was de oprichtster van de literaire, culturele kring 'Apollo' en ze schrijft ook voor de jeugd. Sommige gedichten van haar zijn op muziek gezet en ook uitgevoerd. Zij reist graag om nieuwe mensen te ontmoeten. Eerst schreef ze nogal ik-gericht, maar nu schrijft ze ook sociaal bewogen poëzie. Ze is officieel een Hagelanddichteres, de eerste overigens, waarbij ze met veel inzet het Hageland lyrisch in het zonnetje zet en dus promoot, van dorp tot dorp. Je moet er maar zin in hebben, maar zij doet het blijkbaar met veel geduld en gemak, daarbij gezegend en bewieroookt door de VVV van Diest en omstreken. In 2006 werd zij de stadsdichteres van Diest, waarmee ze ook de eerste stadsdichteres van heel Vlaanderen werd. Haar eenentwintig flinke stadsgedichten zijn gebundeld in 'Pegasus en andere stadsgedichten'. In 2008 verscheen de bloemlezing 'Verwondering', door de dichter Henk van Zuiden, die ook nog eens de 'Bloemlezer des Vaderlands' van Nederland schijnt te zijn. Mij niets van bekend, maar hij verzamelde wel de vijfenzeventig mooiste gedichten uit negen dichtbundels van Ina Stabergh, die alweer zesenzestig is, maar nog vief genoeg voor vele bundels.

'Jij ziet me telkens nieuw: glashelder, vurig en soms wild, ondoorzichtig en stil. Ik ben een spiegel. Alleen ik kom mezelf nog tegen, alleen ik weet dat ik in wezen niet verander'

Ina Stabergh Roeselb Roeselbergkapel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 161