Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Eigenwijze doorzetter

(voor Emil Nolde (1867 - 1956))

Je bent als Emil Hansen geboren in Nolde, waar je ouders als Friese en Deense mensen een boerderij gaande hielden.
Je had drie broers en als kind tekende en schilderde graag.
Je ouders waren serieuze protestanten en dus heerste er een grauwe sfeer in huis, die je met je tekeningen compenseerde.
Op je zeventiende kreeg je een vierjarige opleiding als vakkundig houtsnijwerker, waarbij je ook werkte in meubelfabrieken en je was illustrator in Flensburg.
Daarna studeerde je aan de School voor Toegepaste Kunsten in Karlsruhe en vanaf je vijfentwintigste tot je eenendertigste was je tekening-inspecteur in Zwitserland.
Daarna besloot je kunstschilder te worden, je was afgewezen door de Kunstacademie in München, dus nam je privé-lessen in de school van Hoelzel te Dachau en vervolgens studeerde je aan de Académie Julian te Parijs, waar je beïnvloed werd door het impressionisme, zodat je terug in Duitsland ook impressionistisch te werk ging. Je gebruikte gewaagde, felle kleuren en je experimenteerde met olieverf, waterverf en houtsneden.
Je was de eerste Duitse expressionist en je werd lid van Die Brücke. Andere leden waren: Kirchner, Bleyl, Schmidt-Rottluff, Heckel, Pechstein, Mueller en Arniet. Jullie waren geïnspireerd door Munch en Van Gogh. Jij schilderde zelfs meerdere keren zonnebloemen.

Je zat niet lang bij die groepering, want je kon absoluut geen relaties onderhouden, een sociaal hiaat, wat je tot zonderling bombardeerde, maar op je vijfendertigste trouwde je wel met de beeldschone en superintelligente domineesdochter en actrice Adamine Frederikke Vilstrup, die twaalf jaar jonger was. Vanaf die tijd gebruikte je Nolde als achternaam. Jullie woonden op het eiland Alsen, waar jullie in een boswachtershuisje zaten, terwijl jij bij de omliggende boeren je schilderijen voor eten ruilde, wat ze uit medelijden deden, want ze vonden je schilderijen maar vreemde verfstreken, totdat je veel later wereldberoemd werd en ze als aasgieren naar hun zolder snelden.

Je armoede werd stukken minder toen de kunstverzamelaar Gustav Schiefler veel van je aquarellen kocht. Karl Schmidt-Rottluff werd een trouwe vriend en fan, terwijl je ook lid van de Berlijnse Secession was, maar wederom kort, door dezelfde reden als bij Die Brücke. Gelukkig krikten de liefdesnachten met je levensechte droomvrouw Ada je picobello op. In bed hield ze niet van babbels, maar van aanpakken, waar je natuurlijk niet tegen protesteerde. Het had gekund, maar uit respect heb je haar nooit geheel naakt geschilderd, wel van de bovenkant, maar borsten gelden wereldwijd gezien niet echt als erogene zone.
Je exposeerde samen met de groepering Der Blaue Reiter en je werd gek genoeg lid van een Deense nazi-partij. Je beschimpte joodse artiesten en je expressionisme zou volgens kenners typisch Germaans zijn, dat vonden zelfs Joseph Goebbels, naaste medewerker van Hitler, en Fritz Hippler, een anti-joodse filmregisseur, SS-kapitein en later zelfs Obersturmbannführer. Toch zaten die twee stoethaspels er faliekant naast, want in opdracht van Hitler, die ziedend van woede werd bij het zien van moderne kunst, noemden zijn slaafse nazi's jouw schilderwerk 'ontaarde kunst' en werden er 1052 schilderijen van jou uit de musea weggehaald. Dat veranderde je kijk op het nazisme aanzienlijk en nadat ze enkele werken op de Entartete Kunst-expositie hadden gehangen en je ingediende protest bij de Reichsjugendführer Balder von Schirach niets uithaalde, werd je in je hart anti-nazistisch. Die Baldur was vaak te gast in Hitlers Berghof, dus niet de juiste persoon voor een protest en als je de conservatieve plaaggeest met zijn vierkante snertsnor persoonlijk had aangeschreven, dan had je daarmee je doodvonnis getekend. Het werd je verboden om nog langer te schilderen, maar in het uiterste geheim maakte je ruim 1300 aquarellen, terwijl de Gestapo vaak controleerde, maar waterverf konden ze niet met hun herdershondneuzen ruiken.

Na de oorlog kreeg je de Duitse Orde van Verdienste, één van de hoogste onderscheidingen. Je woonde samen met Ada in Seebüll, waar zij in 1948 overleed en begraven is.
Zelf zou je nog acht jaar langer leven, maar de echte spirit was verdwenen, de dagen en nachten waren zwaar en eenzaam zonder je levenskameraad, de ouderdom deed je de das om en na wat voortsukkelen was je uiteindelijk erg blij om naast Ada begraven te worden, want voor het grootste deel had je je schilderijenbestand samen met haar geklaard.

Schrijver: Joanan Rutgers, 9 maart 2012


Geplaatst in de categorie: schilderkunst

4.0 met 1 stemmen 91



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)