Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Een briljante stem vol emoties

(voor Sinéad Marie Bernadette O'Connor (1966))

Je bent geboren in Glenageary, een voorstadje van Dublin, waar je vader Sean bouwkundig ingenieur en later advocaat was.
Je bent vernoemd naar de presidentsvrouw Sinead de Valera en Bernadette van Lourdes.
Je bent de middelste van vijf kinderen. En op je achtste gingen je vader en je moeder Marie uit elkaar.
Je bleef bij je moeder wonen, die je geestelijk, lichamelijk en seksueel zwaar mishandeld heeft, zodat je op je twaalfde naar je vader en stiefmoeder ging.
Je spijbelde van school en je stal van alles uit de winkels, waardoor je op je vijftiende naar een tuchthuis moest, geleid door strenge nonnen. Daar kwam je wel in aanraking met de muziek en je ontwikkelde jezelf.
Met de band In Tua Nua nam je 'Take my hands' op, maar je vond jezelf nog te jong om in een band te gaan.

Je vader zorgde dat je op een mildere kostschool terecht kwam, geleid door Quakers, in Waterford. Daar nam je samen met je leraar Iers Joseph Falvey vier songs op.
Rond je achttiende werd je in Dublin de zangeres van 'Ton Ton Macoute', waarbij je veel over hekserij en mystiek zong.
Een jaar later overleed je moeder door een auto-ongeluk en stortte je in, waardoor je uit de band stapte en naar Londen vertrok, waar je samen met de gitarist van U2 het nummer 'Heroine' opnam.
Je manager was Fachtna O'Ceallaigh, die voor de IRA was en tegen het barokke van U2.
Op je twintigste was je zwanger van de drummer John Reynolds en een tijd later werd jullie zoon Jake geboren.
Je mocht zelf je debuutalbum samenstellen en je nam totaal mode-ongevoelig een Kojak-look.
Op je eenentwintigste verscheen je debuutalbum 'The Lion and the Cobra' met onder andere 'Troy' en 'Mandinka'. Drie jaar later verscheen 'I Do Not Want What I Haven't Got' met het fabuleuze, zeer integere, liefdesverdrietige, supergevoelige 'Nothing Compares 2 U', geschreven door Prince. Deze twee albums zijn in wezen het hoogtepunt van je hele carrière, het meeste vuur bevattend.
'Fire on Babylon' gaat over het feit dat je als kind zwaar mishandeld bent.

Van de goede inkomsten kocht je een tweede huis in Los Angeles, waar je een korte seksaffaire had met Anthony Kiedis, de zanger van de Red Hot Chili Peppers.
Op je vierentwintigste deed je op locatie in Berlijn mee aan 'The Wall' van Roger Waters, waar je vol trots je grootste inspiratiebron Van Morrison in de armen sloot, als een big daddy. (zie bladzijde 86 van de Engelse biografie 'Sinéad, her life and music' van Jimmy Guterman).

Op je zesentwintigste verscheen 'Am I not your girl?', maar het succes was reeds behoorlijk gekelderd en daar hielp dit album vol jazz-achtige covers zeker aan mee. De vurige spontaniteit was verdwenen.
In een televisieshow zong je een aangepaste versie van Marley's 'War', waarmee je protesteerde tegen het seksueel misbruik in de roomse kerk. Om het geheel te onderstrepen verscheurde je een foto van de paus en noemde je die de echte vijand.
Je studeerde Belcanto bij Frank Merriman aan de Parnell School of Music en in 1994 verscheen 'Universal Mother'. Dit was in Dublin, waar je twee jaar ervoor naar teruggekeerd was.

Aan het eind van de jaren negentig werd je tot priesteres gewijd binnen de oud-katholieke kerk, die Rome niet erkent. De roomse kerk, waar je nog lid van was, excommuniceerde je meteen.

Op 'Gospel Oak' staat het diepontroerende en zeer warmbloedige 'This Is To Mother You', wat ik als een van de schoonste troostliederen ooit beschouw. In 2002 bekende je biseksueel te zijn en je trad in het huwelijk met de journalist Nicholas Sommerlad.
Je album 'Sean-Nos Nua' verscheen met louter Ierse folksongs. Drie jaar later verscheen 'Throw Down Your Arms' met klassieke reggaenummers, maar ook incluis een lesbische variatie van het Canadese volkslied 'Peggy Gordon'.
Je had drie relaties met vrouwen.
Je persoonlijk inspiratie was na je tweede album al opgedroogd.
Je had een relatie met Frank Bonadio, met wie je je vierde kind kreeg. Een dochter van je heet Roísín, de namen van je andere twee kinderen zijn mij niet bekend.
In 2007 onthulde je bij Oprah Winfrey dat ze je vier jaar geleden gediagnosticeerd hadden als manisch-depressief en dat je vaak zelfdodingsneigingen hebt gehad.
Op je drieëndertigste heb je daadwerkelijk een zelfdodingspoging gedaan, vertelde je. Dat was in 1999, toen je pas priesteres was en geëxcommuniceerd was. Religie verwarde je teveel. Loslaten is de kunst.

Van 'Live at the Sugar Club' verschenen er slechts 2000 exemplaren, die enkel via jouw website werden verkocht.
Je had een derde huwelijk van enkele maanden met Steve Cooney en op 9 december 2011 trouwde je voor de vierde keer met de therapeut (altijd handig) Barry Herridge, maar dat duurde vooralsnog maar zeventien dagen, al beweerde je via internet dat jullie zijn herenigd.

Al met al kom ik tot de conclusie dat je een rommelig leven hebt geleid, met veel rebelse uitschieters, al geef ik je wel gelijk in het wrange feit dat de roomse leugenaars in Rome de Ware Christus vermoorden. Wat vooral telt bij jou is je goddelijke, engelachtige, onvoorstelbaar mooie stem, die je nog steeds bezit, ondanks het menselijke feit dat je lichaam vele kilo's rijker is, dat je vol lelijke tattoes zit en dat je uiterlijk op een slaafse, volgevreten, Engelse huisvrouw met onderkin lijkt, maar met die misleidende verschijning is je stem als vanouds. Dat weet ik wel, maar ik heb er toch wat verdriet om, want je was ooit zo mooi in harmonie met je stem.
Toont je lichaam dan toch de niet te weerleggen, leugenrijke, kapotmakende nasleep van je kindertrauma?...


Zie ook: http://www.youtube.com/wa...=list_related&playnext=1&list=

Schrijver: Joanan Rutgers, 21 maart 2012


Geplaatst in de categorie: muziek

3.6 met 5 stemmen 513



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)