Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Een strijdster tegen onrecht

(voor Pat Benatar (10 januari 1953))

Je bent geboren als Patricia Mae Andrzejewski in Greenpoint, Brooklyn, New York.
Je Poolse vader Andrew was daar een metaalbewerker en je Ierse moeder Mildred werkte als schoonheidsspecialiste.
Je bent later verhuisd naar Lindenhurst, een dorp in de stad Babylon en daar groeide je op, terwijl je op de Daniel Street Elementary School op achtjarige leeftijd in je eentje 'It Must Be Spring' zong. Later kreeg je les op de Lindenhurst Senior High School, van je veertiende tot je achttiende.
Je hield van theater en je begon zangles te nemen. Je deed aan muziektheater en je speelde de rol van koningin Guinevere in een schooluitvoering van 'Camelot'. Je marcheerde mee in een zang- en muziekparade en je zong op de Christmas Tree Lighting Ceremony. Bij een slotfeest op die school zong je solo 'The Christmas Song'.
Je bent puur klassiek en theatraal opgeleid, zonder dat je afgeleid werd door rockers.
Je werd getraind als coloratuursopraan en je wilde graag naar de Juilliard School, maar op aanraden van je ouders, vrienden en leraren ging je naar de State University of New York near Stony Brook.

Op je achttiende trouwde je al met Dennis Benatar, een leger-rekruut, die als specialist voor drie jaar in Fort Lee te Virginia gestationeerd zat. Jij werkte toen als een bankmedewerkster ergens nabij Richmond. Op je twintigste stopte je met je bankbaan en tijdens een concert van Liza Minnelli ontmoette je ene Richmond, die je een baan als zingende serveerster gaf. Dat was in een sinistere nachtclub 'The Roaring Twenties' en de Sam Miller Club. Je zong daar in de band Coxon's Army, ook met de bassist Roger Capps, die later nog in je eigen band speelde. Je zong een lied van Judy Carland in de comedy-club Catch a Rising Star en de clubeigenaar wenste direct je manager te worden.

Nadat Dennis uit het leger was ontslagen, ging je met hem naar New York, waar je meezong in de futuristische rockmusical 'The Singer', een maand lang, wat een deel van je doorbraak betekende, ook omdat je zo goed uit je buik en intuïtief zong. Je zong wat reclame-liedjes voor Pepsi Cola en in de nachtclub City Tramps kwamen meerdere platenbazen vol verbazing naar je luisteren.
Terry Ellis werd je manager en je eerste single 'Day Gig' verscheen bij Chrysalis Record, geschreven door Phil Coxon. Daarna verscheen je debuutalbum 'In the Heat of the Night', geproduceerd door Mike Chapman, die eveneens de producer was van Blondie, Suzi Quatro, Smokie, Mud en The Knack. Vooral 'I Need a Lover (who won't drive me crazy)' vond ik eruit springen.
Een jaar later verscheen het album 'Crimes of Passion', dat vier Grammy Awards won. De beste hit ervan is 'Hell Is for Children', die over de kindermishandeling in Amerika gaat. Ook de gecoverde 'Wuthering Heights' (Kate Bush) gaat door merg en been.
Je werd acht keer genomineerd voor Beste Vrouwelijke Rock Performance en vanaf je elpee 'Life From Earth' verscheen je meesterwerk 'Love Is A Battlefield', dat over een tienermeisje gaat, dat door haar vader op straat wordt gezet, ze belandt in de prostitutie en ze komt samen met de andere jongedames in opstand tegen hun pooier, waardoor ze zichzelf weten te bevrijden. Het is geschreven door Holly Knight en Mike Chapman en jouw uitvoering is meer dan superbe, terwijl de videoclip er ook niet om liegt.

Je huwelijk met Denis was inmiddels allang uit elkaar gevallen. Je schreef 'We Live for Love' voor je toekomstige echtgenoot, je bandgitarist Neil Giraldo, die twee jaar jonger is.
Het album 'Precious Time' verscheen en op je negenentwintigste ben je met Neil getrouwd. In datzelfde jaar verscheen 'Get Nervous', geproduceerd door Neil en Peter Coleman.
Op je tweeëndertigste kreeg je met Neil je dochter Haley Egeana en negen jaar later je dochter Hana Juliana.
Achtereenvolgens verschenen de albums 'Tropico', 'Seven the Hard Way', 'Wide Awake in Dreamland', 'True Love', 'Gravity's Rainbow', 'Innamorata', 'Go' en 'Best Shots'.
Je andere bandleden zijn Neil als gitarist, de drummer Myron Grombacher, de bassist Mich Mahan, later Frank Linx en de toetsenist Charlie Giordano.

Je woont met je gezin in Californië.
In 2010 verscheen je autobiografie 'Between a rock and a hard place', waarin duidelijk werd dat het niet altijd van een leien dakje liep met je stijfkoppige platenbazen.
Je schreef ook een roman over de tweede komst van Christus. 'We are strong, no-one can tell us right or wrong, Love is a battlefield!'.


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=9tZkDAD3XEY

Schrijver: Joanan Rutgers, 8 april 2012


Geplaatst in de categorie: muziek

3.0 met 2 stemmen 100



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)